Days of wine, roses & music : Μέρα δεύτερη - The Dream Syndicate

...συνέχεια από το προηγούμενο

The Dream Syndicate (φωτο: nek)

Μια χρονοανάσα μόνο αργότερα από τη συναυλία των Allah-Las ξημέρωσε το Σαββατόβραδο το οποίο είχαμε τάξει στους Dream Syndicate. Ο βροχερός καιρός, η ενθαρρυντικά χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα παρότι Ιούνιος και το ότι - χωρίς ίχνος μελοδραματισμού - σχεδόν ολόκληρη η φουρνιά μας (η ηλικιακή) ήταν παρούσα στο Gagarin έκαναν τη βραδιά ξεχωριστή από το ξεκίνημά της. Τουλάχιστον για μένα που ήδη ενθουσιασμένος από την καλή παρέα, ανταπέδιδα χαιρετισμούς σε φάτσες που δεν θυμόμουν πότε ή σε ποια live είχαμε κάποτε γνωριστεί και μου χαμογελούσαν ή μου έπιαναν κουβέντα.

Τόσο καλοδιάθετος και προσμονών τα μέλλοντα που ξεπέρασα ακόμα και τον διαβόητο ήχο του Gagarin. Πιθανολογώντας λοιπόν μια ...μικρή έλλειψη αντικειμενικότητας εκ μέρους μου (την οποία άλλωστε δεν οφείλω σε κανένα) η νύχτα της 1ης Ιουνίου μου περιγράφεται κάπως έτσι:

The Jaywalkers (φωτ: λεμ)

Οι Jaywalkers ήταν – πως θα μπορούσαν άλλωστε να μην είναι αφού το χουν ξανακάνει – από τα καλύτερα ( ή μάλλον ταιριαστότερα) opening acts που έχω δει τελευταία. Η απόλυτη προθέρμανση για το ματς των Last Drive και του Συνδικάτου των Ονείρων. Γιατί ναι, δίπλα-δίπλα τους τοποθετώ και στη μουσική μου συνείδηση, ισάξια είναι αυτά τα δυο αγαπημένα συγκροτήματα. Δυστυχώς δε συγκράτησα (λόγω άγνοιας ομολογώ) τα τραγούδια που έπαιξαν οι Jaywalkers παρά μόνο τη διασκευή τους στο  "Tomorrow never knows" των Beatles που επεσήμανε ο Ν. 

The Last Drive (φωτ: thief)

Οι Last Drive άψογοι. Με μια πολύ σφιχτοδεμένη διάθεση (παρότι έχουν νέο κιθαρίστα στη θέση του Θ. Αμοργινού) κι ένα ευγενέστατα εκρηκτικό  setlist μου θύμισαν γιατί τους γουστάρω τόσα χρόνια. Γιατί όποτε τους βλέπουμε έχουμε - δίχως υπερβολές αυτό – την έξαψη και  συγκίνηση που θα ‘χαμε αν βλέπαμε τους Clash. Και προπάντων μ’ έκαναν να μουσκεύω στον ιδρώτα χορεύοντας εκείνον το χορό που τα πόδια σπάνια ακουμπάνε στο έδαφος άπαξ και ξεκολλήσουν από αυτό (και το μυαλό σταματά να σου μιλά). “A Glass Of Broken Dreams”, “Blood From A Stone”, “Devil May Care”, "Have Mercy", "Get Off My World", “Butterfly 69” μεταξύ άλλων και μια υπέροχη απόδοση του “She Cracked” των Modern Lovers (Jonathan Ritchman) στο κλείσιμο μου χάρισαν μια έξτρα βδομάδα ζωής.  Ότι καλύτερο. 

Και για του λόγου το αληθές ορίστε και μια καταγεγραμμένη απόδειξη (πάλι απο τον thief):

Στη συνέχεια, ο Steve Wynn με τους Syndicate ξανά και πάλι, τίμησε και με το παραπάνω την ιδιαίτερη – και αμφίδρομη είναι η αλήθεια – σχέση που έχει κατακτήσει με το ελληνικό κοινό από καταβολής της μουσικής του σταδιοδρομίας. Δυόμιση ώρες στη σκηνή  (έχω δει τον Wynn με τους Gutterball να παίζουν για τρεισήμισι ώρες!!!)  οι D.S. έπαιξαν – όπως αναμενόταν άλλωστε λόγω των 30+1 χρόνων από την κυκλοφορία του – ολόκληρο το Days Of Wine & Roses, αρκετά από τα Ghost Stories ( “My Old Haunts”, “The Side I'll Never Show”, “Loving The Sinner, Hating The Sin”, “When The Curtain Falls”) και λιγότερα από τα Medicine Show (ομότιτλο, “Βullet With My Name On It”) και Out Of The Grey (“Now I Ride Alone”) την ώρα που το κοινό δονούνταν από κύματα όχι πάντα δικαιολογημένης αλλά εξηγήσιμης ευφορίας.

Κάπου στα τελευταία τραγούδια χώρεσαν και μια διασκευή στο “Break On Through” των Doors, εγώ εντωμεταξύ έχοντας μόλις αποτραβηχτεί από τις μπροστινές επάλξεις - να αδειάσω τις παλιές μπύρες και ν’ αγοράσω καινούριες) – σκεφτόμουν αν ήταν περισσότερο συγκινησιακοί και νοσταλγικοί οι λόγοι που θα έβαζα 8 με 9 στα 10 αστεράκια στη βραδιά ή πράγματι τα κέρδισε με το σπαθί της. Δεν κατέληξα γρήγορα σε συμπέρασμα, δεν το ζάλισα όμως παραπάνω, αφού είχα τη διάθεση να χορέψω ένα τραγούδι ακόμα.

το κοινό πριν αρχίσει να χορεύει (φωτ: fool)

υγ. περισσότερες και ίσως πιο αντικειμενικές από τη δική μου γνώμες εδώ, εδώ κι εδώ

 ...συνεχίζεται