η Αλίκη στις πόλεις

Η Αλίκη στις πόλεις. Βρισκόμαστε στο 1974 και η ασπρόμαυρη ματιά του Βιμ Βέντερς δίνει κινηματογραφική υπόσταση σε ένα φαινομενικά αταίριαστο δίδυμο, την εννιάχρονη Αλίκη του τίτλου και τον έκπτωτο δημοσιογράφο/φωτορεπόρτερ Φίλιπ Γουίντερ που αναλαμβάνει άθελά του την ευθύνη της μικρής έπειτα από την πρόσκαιρη εξαφάνιση της μητέρας της. 

Η κάμερα καταγράφει την περιπλάνηση του «ζεύγους» σε τοπία δύο ηπείρων, τριών χωρών κι ακόμα περισσότερα συναισθημάτων και διαθέσεων, διευρύνοντας ταυτόχρονα τα όρια της έννοιας road movie. Κι αυτό καθώς πρόκειται για ένα ταξίδι επιστροφής κι αναζήτησης του στέρεου παρελθόντος με τις βαλίτσες γεμάτες αποτυχία, ανεκπλήρωτες ελπίδες και ματαιώσεις και ουχί πηγαιμού προς το όνειρο όπως έχω/έχουμε συνηθίσει στις αντίστοιχες ταινίες του είδους. 

Παρ’ όλα αυτά όλα τα υπόλοιπα συστατικά [η περιπέτεια, το σπάσιμο της καθημερινότητας, ο νόμος κυνηγός, η φιλία και η κατανόηση, η επιβίωση, ο ρομαντισμός ( ο οποίος ίσως και να ξεπερνάει την κόκκινη γραμμή του υφέρποντα), η προδοσία, ο ενθουσιασμός, η αφέλεια και η απογοήτευση, η καθοριστική τυχαία συγκυρία], με τη δοσολογία βέβαια που επιβάλλει ο Γερμανός σκηνοθέτης είναι εδώ. 

Όπως άλλωστε και η κριτική στον (τότε;) σύγχρονο τρόπο ζωής που βυθίζεται σε ατέλειωτους αυτοκινητόδρομους, μοναξιά, ψυχρά δωμάτια ξενοδοχείων, τηλεοπτικά σκουπίδια, ραδιοκύματα εγκατάλειψης, β διαλογής ταχυφαγεία και αφιλόξενες πόλεις.

Όλα αυτά υπό τους ήχους της θρυλικής Γερμανικής μπάντας των CAN που επιμελούνται τα ορχηστρικά μέρη της ταινίας. Το βασικό μουσικό μοτίβο του soundtrack μάλιστα κυκλοφόρησε επίσημα από το αρχείο του συγκροτήματος μόλις το 2012, στο The Lost Tapes (το οποίο είχα συμπεριλάβει και στις καλύτερες παλιές ηχογραφήσεις που είχα ακούσει τη χρονιά εκείνη - νο7).

Επίσης εντυπωσιακή στην ταινία και η live εμφάνιση του Chuck Berry στην ερμηνεία του Memphis, Tennessee. 

Η «Αλίκη στις Πόλεις», γυρισμένη το 1974 θεωρείται και όχι άδικα κατά τη γνώμη μου όχι μόνο μια από τις καλύτερες ταινίες του Wim Wenders ή του «νέου Γερμανικού σινεμά» αλλά και σημείο αναφοράς για μια – ίσως και περισσότερες - ολόκληρη γενιά σινεφίλ. Υπέροχες ερμηνείες τόσο από τον Rüdiger Vogler όσο και από την πιτσιρίκα Yella Rottländer. 

Ευχαριστηθήκαμε την προβολή της εχθές, στην πλούσια Ταινιοθήκη του Ινστιτούτου Γκαίτε (ναι, αυτή με τα άβολα καθίσματα). 

Η είσοδος ήταν εεύθερη αλλά αυτός δεν είναι φυσικά ο μόνος λόγος που σου προτείνω να ρίξεις μια ματιά στο πρόγραμμα του φεστιβάλ «Νέος Γερμανικός Κινηματογράφος» της δεκαετίας του 1970 - Ανακαλύπτοντας την Ταινιοθήκη του Goethe-Institut Athen». Σίγουρα θα βρεις κάτι να δεις.