Λούσιος σουρεαλισμός: άντρας σε λιβάδι με ραπτομηχανή

Είμαι σίγουρος πως κάτι χάνω και παρόλο που τις σχέσεις μου με τη μητέρα φύση διαταραγμένες δεν τις λες, οι πολύωρες πεζοπορικές βόλτες, οι ορειβασίες, οι αναρριχήσεις (θα σου πω μια ιστορία κάποια φορά) και οι συναφείς φυσιολατρικές καταστάσεις δεν είναι το φόρτε μου.  

Έτσι όταν πριν μια δυο εβδομάδες μου πρότειναν να ακολουθήσω  την εκδρομή στον Λούσιο ποταμό και μου έδειξαν το πρόγραμμα της εκδρομής κάποιου συλλόγου, εγώ, καθόλα φυσιολογικά, αρνήθηκα.

Ζήτησα όμως να μου φέρουν καμιά φωτογραφία, ο Ν. χατήρι δε μου χάλασε, και από εκείνες που μου έδειξε, διαλέγω 2-3 και αναρτώ εδώ:

Η πρώτη, η μοναστηριακή, ως φόρος τιμής στο υπέροχο «Μάθε παιδί μου γράμματα» καθώς οι σκηνές της ταινίας, εκείνες όπου η «εξεγερμένη» νεολαία του χωριού παίρνει τα βουνά, είχαν γυριστεί στη μονή που βρίσκεται εκεί.

Κι αν μόνο στα μάτια μου δείχνει σουρεαλιστική, η σαν από πίνακα του Πικάσο φυγή του αλόγου

Η τελευταία επιλογή (καθώς και οι μεγεθύνσεις αυτής) με τον ημίγυμνο άντρα και τη ραπτομηχανή στο λιβάδι, θα δικαιώσει απόλυτα τόσο εμένα και τον τίτλο της ανάρτησης,  όσο και τον φωτογράφο του ενσταντανέ!