αρ γιου τώκινγκ του μη?

Μουτζώνει το Σαμαρά στο ραδιόφωνο κι αλλάζει λωρίδα φανερά εκνευρισμένος.

Μέχρι πριν από λίγο διασκέδαζε την εκπομπή του Γεωργίου και δε μιλούσε πολύ. Ρουθούνιζε μόνο συνεχώς τη βουλωμένη του μύτη και ευχαριστημένος με όσα άκουγε, πετούσε που και που κανένα «Πες τα μεγάλε». Κι εγώ με την ανοχή στα 7/10 κοιτούσα πότε τα σταματημένα αυτοκίνητα στην κίνηση της Κηφισίας από το παράθυρο του συνοδηγού, πότε το ταξίμετρο, το οποίο ήταν το μόνο που έτρεχε ως όφειλε.

Στριφογυρίζει το δείκτη του αριστερού του χεριού στο δεξί του ρουθούνι, μου ρίχνει μια κλεφτή ματιά, έπειτα το σκουπίζει στο άλλοτε λευκό του παντελόνι, και αφού καταριέται τον Πακιστανό που πουλάει τα μπιχλιμπίδια του στο φανάρι, την κάνει τη δήλωση:

-          -  Εγώ, είμαι χρυσαυγίτης

-          -  Δεν εκπλήσσομαι του απαντώ.

Αυτό ήταν. Με μια ακατάσχετη, δαιμονισμένου ρυθμού αφήγηση των βοθρολυματικών highlights της ζωής του, και άλλων παροξυσμικών συνειρμών,  ο άνθρωπος αυτός έκανε τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να μηδενίσει το κοντέρ της ανοχής μου.  Τα θέματα με τα οποία καταπιάστηκε πολλά:

Οι θέσεις εργασίας που χάνονται από τη λαθρομετανάστευση, ο ξάδελφος που είπε ένα απλό «Άντε γαμήσου ρε Αλβανέ» σε έναν Αλβανό σε ένα φανάρι κι ο Αλβανός τον πυροβόλησε, η παρατρίχα δολοφονία της συζύγου του από τον ίδιο, οι ασθένειες που μεταδίδουν στους Έλληνες οι μετανάστες, ο άνθρωπος που τον γέλασε και του ‘φαγε 800.000 ευρώ, η παλληκαριά του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του κόμματός του (*), η φτώχεια που μαστίζει την κοινωνία μας, η κούρσα με τον διαβόητο καταζητούμενο Πάσσαρη, η άρνησή στον πασόκο πολιτικό που του ‘ταξε πέρσι διορισμό, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η πιθανότατα λερωμένη φωλιά του δολοφονηθέντος, η κατά δοκούν και συμφέρον πίστη του στη θανατική ποινή, τα λαθραία του τσιγάρα, ο ανθελληνισμός όσων κατηγορούν τους λιμενικούς, και πολλά άλλα.

Για να μείνω ψύχραιμος που και που παίζω με το κινητό μου. Διαβάζω παλιά μηνύματα, ξεσκαρτάρω άχρηστα τηλέφωνα και τσεκάρω τις διάφορες εφαρμογές: με ένα ηλεκτρονικό κουμπί ανοίγω το φακό, με ένα άλλο την πυξίδα,  και με ένα τρίτο αρχίζω και ηχογραφώ:

Τρολλάρω, όσο μπορώ, δεν έχω άλλο όπλο αντίστασης. 

 (*) ο τσαμπουκάς του οποίου παρεμπιπτόντως ήταν – κατά δήλωσή του – ιδιαιτέρως αρεστός και στον lig;otero μπερδεμένο οδηγό ταξί της επόμενης μέρας. Αυτόν που θα ψήφιζε Συριζα. 

Αίμα - ταξί - χρυσοκίτρινη αυγή!

Αφιερωμένο σε όσους δεν έκαναν τον κόπο να πάνε να ψηφίσουν εχθές.