Φαίνεται αρχιτεκτονικά άρτιο καθώς περιηγείσαι στους εσωτερικούς του χώρους, το λες όμορφο σαν το κοιτάς από τον περίβολό του αλλά πραγματικά ξεκάρφωτο (ζουπηγμένο με το ζόρι στο αστικό σώμα) αν όχι άσχημο σε όποια πανοραμική άποψη της πόλης το συναντήσει η ματιά σου. Το νέο Μουσείο της Ακρόπολης.
Με τα εκθέματα να φαίνονται στενάχωρα λίγα (αριθμητικά) στον αχανή χώρο. Και κλινικά ψυχρά. Είναι κι αυτή η καταραμένη διχρωμία, η κόντρα των ολόλευκων εκμαγείων πλάι στα κιτρινισμένα μαρμάρινα θραύσματα να σε τσαντίζει συνεχώς θυμίζοντάς σου το μέγεθος του κλεμμένου θησαυρού και του χριστιανικού μένους.
Μέσα του, συνειδητοποιώ πως νιώθω ασυγκίνητος και μονωμένος από κάθε ηχώ της ευρύτερης περιοχής. Δυστυχώς δεν είναι ιδέα μου. Βγαίνοντας, στον όποιον περιβάλλοντα χώρο του μουσείου, από την αυλή
και το καφενείο στην βεράντα, ολόκληρη την Αεροπαγίτου, την Πλάκα, του
Μακρυγιάννη, κι έπειτα από το Θησείο, την Αγορά και τα πέριξ αυτών και
φυσικά στο Μοναστηράκι, νιώθω ξανά τις γνωστές "αρχέγονες" δονήσεις της πόλης που αγαπάω.
υγ. Εθνικό Αρχαιολογικό, Βεργίνας, Ολυμπίας, Μπενάκη/Κυκλαδικής τέχνης, Δελφών και ολόκληρος ο αρχ. χώρος στο Δίον μακράν πιο αναζωογονητικές και ασφαλέστερες χωροχρονικές λεωφόροι.
Δεν έχω πάει ακόμη!
ΑπάντησηΔιαγραφή