they're slipping away

Υπάρχει ένας δρόμος πάνω από την Πανόρμου (ρυάκι παράλληλο στο μεγάλο ποταμό) τον οποίο συνήθως προτιμάω στους ποδαρόδρομούς μου, είτε αυτοί με στέλνουν στη δουλειά είτε σε μπυροποσίες στη Μαβίλη. 

Στο δρόμο λοιπόν αυτόν που διασχίζει το πιο πυκνοκατοικημένο, έως αδιαχώρητο, κομμάτι των Αμπελοκήπων, παραδόξως βασιλεύει η ηρεμία. Ελάχιστα είναι τα τροχοφόρα που τον περνούν, μαγαζιά δεν υπάρχουν παρά ελάχιστα στα δυο άκρα του, κι από αυτά τα περισσότερα με μονίμως κατεβασμένα ρολά, η βοή της πόλης σε φτάνει από μακριά. Ζώνη πολυπληθούς αποκλειστικής κατοικίας. 'Ενα ακόμα συν του (τουλάχιστον για όποιον δεν μένει εκεί), είναι πως παραμένει σχεδόν πάντα δροσερός, βουτηγμένος - παρότι στενό δεν τον λες - στις σκιές των μεγάλων πολυκατοικιών εκατέρωθεν των οχθών του. 

Δεν είναι σπάνιο σε ώρα αιχμής να είμαι ο μόνος πεζός που τον περπατά - και μάλιστα καταμεσής του οδοστρώματος. Χαζεύω κατά την αγαπημένη μου συνήθεια τα κτήρια κι από τις δυο πλευρές του δρόμου, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, τα μπαλκόνια που μεταβάλλουν το πλάτος τους συναρτήσει του ορόφου, που και που όσους ανθρώπους διακρίνω και σκαρώνω στο μυαλό μου χωρίς δυσκολία μικροϊστορίες ξένων ζωών. Για να περνάει η ώρα (και να γλυτώνω από άλλες ταλαίπωρες σκέψεις). 

Αρκετές φορές, όταν οι εικόνες που σκάνε είναι δυνατότερες από κάθε σκέψη μου και κάθε εικασία, σταματάω και φωτογραφίζω. Όπως εδώ. Ένα αμάξι παρατημένο/παρκαρισμένο από χρόνια στο ίδιο σημείο, αυτοσχέδια τυμβοποιημένο, με τα προσωπικά αντικείμενα (φωτογραφία, χτένα, τσιγάρα, ξυραφάκια, ψαλίδι) του ανθρώπου που κάποτε το οδηγούσε παρατεταγμένα ευλαβικά πίσω από το σκονισμένο του παρμπριζ- εκθετήριο.

Hold on to people, they're slipping away, που λέει και το τραγούδι.

 

υγ. Από φωτογραφίες παρμένες στον ίδιο αυτόν δρόμο έρχονται και οι τρεις παλαιότερα δημοσιευμένες αναρτήσεις:  "άντρας και λουλούδια σε δωμάτιο" ,  "τα εν οίκω"  και το "ένα ερώτημα".