το πεπρωμένο

 * * *

Η κάμερά μου έχει πλέον τα χάλια της. Έληξε. Λόγω υπερχρήσης αρχικά και παντελούς εγκατάλειψης  (ή του ύψους ή του βάθους – typical me) στη συνέχεια. Την ίδια πτωτική διάθεση ακολούθησε και η άλλοτε καταιγιστική ενασχόλησή μου με το στήσιμο (μάλλον ύβρις να το πεις σκηνοθεσία) ολιγόλεπτων βιντεακίων. 

Αυτό όμως μέχρι πριν λίγες μέρες που …. αδιάφορη σβησμένη παράγραφος……

Έτσι σχεδόν μια διετία απραξίας αργότερα κι ενώ οι πρώτες σκέψεις για αγορά νέας κάμερας έχουν θρέψει, είμαι ήδη στη βαρετή διαδικασία αξιολόγησης/σύγκρισης  των νέων μοντέλων. (Καμμιά πρόταση;) 

Μέχρι ότου όμως ξαναβρώ το χέρι μου στις «δογματικότατες» (που στην προκειμένη σημαίνει κουνημένες λόγω τρεμάμενου χεριού που περνούν ως ιδιαίτερο στυλ εικονοληψίας) λήψεις μου θα ξεσκονίζω και θα αναρτώ περιοδικά μερικά από τα παλιά βιντεάκια.  Όπως το παραπάνω.