Πολλές φορές για να σκοτώσω την ώρα μου στο μετρό, κάνω μακροβούτια. Παίρνω δηλαδή μια βαθειά ανάσα με το που το βαγόνι βυθίζεται σε μια στοά και την κρατάω, κολυμπώντας εικονικά, μέχρις ότου αυτό να αναδυθεί στο λευκό φως του όποιου επόμενου σταθμού. Δεν τα καταφέρνω πάντα να μην "πνιγώ" και κατακόκκινος παίρνω κοφτές αναπνοές εν κινήσει.
Χθες τη νύχτα κι ενώ βρισκόμουν μεθυσμένος σ' ένα ανατολικογερμανικής αισθητικής όνειρο, μια ανάσα μου μετρήθηκε ως τελευταία κι έπειτα φράκαρε τελείως η αναπνευστικη οδος. Για κάμποσο. Με θυμάμαι
να .............. ...............................
Αποφεύγω ατέχνως την περιγραφή μιας ασφυξίας (πόσο μάλλον μιας βιωμένης), μου είναι ανυπόφορο, νομίζω σε όλους είναι - ακόμα κι αν "τέλος καλό, όλα καλά" . Ο ρόλος της ανάρτησης αυτής δεν είναι άλλος από μια ημερολογιακή καταγραφή. Να θυμάμαι εγώ τη μέρα που έστω και για λίγα γιγαντωμένα δευτερόλεπτα συνειδητοποιούσα το μοιραίο "Αυτό ήταν τελικά ".
Να είμαστε όλοι καλά.
