Κυψέλη, το νούμερο 8

Έφερα σιγά σιγά τα χέρια μου σε έκταση και έφερα μια αργή περιστροφή γύρω από τον άξονά μου. Οποιοσδήποτε κι αν με έβλεπε δεν θα καταλάβαινε πως χόρευα.

Ο ήλιος βουτάει πίσω από την Πάρνηθα, εκατομμύρια φώτα ανάβουν στα δυτικά προάστια κι εγώ στο μπαλκόνι ενός δεύτερου ορόφου της άνω Άνω Κυψέλης ρεμβάζω γλύφοντας μηχανικά τα αλάτια από το μπράτσο μου - πριν λίγη μόλις ώρα, ακόμα κολυμπούσα - . Σε μια πολυκατοικία απέναντι κι ίσως έναν όροφο πιο χαμηλά, δυο άντρες νεότεροί μου αν κρίνω από τις φωνές τους - ο πλάτανος που υπάρχει ανάμεσα στα δυο κτήρια κόβει κάθε οπτική επαφή -, τραγουδούν.

Δυο φωνές, κιθάρα και μπουζούκι. Μια πρόβα που μεταμορφώνεται σε άτυπη, παράσταση για λίγους. Την κοπέλα, τρία μπαλκόνια παραπέρα, με την υπερμεγέθη άσπρη φανέλα και τις άσπρες κάλτσες που ακουμπάει τους αγκώνες της στα κάγκελα, τον παχουλό γείτονα που στέκει ακίνητος, κρυμμένος κάτω από τη φυλωσιά του μεγάλου δέντρου στο δρόμο (την ύπαρξή του προδίδει ο σκύλος του που γαβγίζει την ματαιωμένη του βόλτα), την ηλικιωμένη γυναίκα στην πλαστική καρέκλα με το παρατημένο στην ποδιά της πλεκτό, το ζευγάρι εξηντάρηδων δύο ταράτσες αριστερά - η γυναίκα πρέπει να τραγουδάει - δεν την ακούω, μόνο βλέπω τα χείλια της κι ο σύζυγος χτυπάει τα δάχτυλα του ρυθμικά στο τσιμεντένιο γείσο, τον Ν στο μέσα δωμάτιο, και εμένα που σβήνω το τσιγάρο στη μέση στις πρώτες νότες της "Φάμπρικας".

Ένα μηχανάκι ανεβαίνει στη μία ρόδα την ανηφόρα, γκαρίζει αλλά δεν με νοιάζει γιατί νιώθω ευτυχής και χορεύω.