XLIIΙ σημαίνει 43

Σ’ ένα παλιό αρχοντικό του Μεταξουργείου διώροφο, απ’ αυτά με την εσωτερική αυλή και την πέτρινη τοιχοποιία, που χρόνια μετά την οικιστική του παρακμή άλλαξε χρήση και στέγασε για καιρό (μέχρι που το εγκατέλειψαν κι αυτοί) μικροβιοτέχνες και εργαστήρια τυπογραφίας, βρήκα το ημερολόγιο. Μέσα σ’ ένα χαρβαλοσακατεμένο ντουλάπι, δίπλα σε διπλότυπα παραγγελίας μωχέρ γυναικείων ενδυμάτων και πίσω από κάμποσα μπουκάλια με τοξικούς διαλύτες. 

Υπό τους ήχους της Κάρμεν και με τις οσμές ανθρώπινων λυμάτων να κυριαρχούν στο χώρο, απομακρύνομαι, διασχίζω μια ομάδα χοροπηδούντων χορευτών και αποδελτιώνω με την ησυχία μου τη σελίδα με τη συγκεκριμένη ημερομηνία: 13 Αυγούστου 1970. Εβδομηνταένα χρόνια ακριβώς μετά τη γέννηση του Alfred Hitchcock, 44 μετά από εκείνη του Fidel Castro και μόλις εννέα από την κτίση του τείχους του Βερολίνου, ούτε μια μικρή σημείωση δε φανερώνει πως κάποιος είχε κανονίσει να κάνει έστω και την παραμικρή μικροδουλειά εκείνη την Πέμπτη.

Όμως, το ίδιο απόγευμα, όχι πολύ μακρύτερα από την αυγουστιάτικη καρδιά της εξαπλωνόμενης μητρόπολης, και ενώ στα βόρεια της χώρας, το Άγιο Όρος είχε παραδοθεί σχεδόν ολοσχερώς στις φλόγες (όπως διαβάζω στο ιστορικό αρχείο της Καθημερινής) ένας γυναικολόγος, μου διαφεύγει τώρα το όνομά του, και μια νοσοκόμα με πρωτοσυστήνουν στη μάνα μου και τον πατέρα μου. Εγώ κλαίω.

Χωροχρονικό άλμα 42 χειμώνων, μιας άνοιξης και λίγο περισσότερων χιλιομέτρων.

Ημερολόγια εξοχής: 22η μέρα. Λίγο πριν το μεσημεριανό φαγητό και την συμπαρομαρτούσα νύστα, κι ακόμα λιγότερο πριν βγω από το ντους και ξαναφορέσω τα ρούχα του καλού οικοδεσπότη, ξεπλένω με παγωμένο νερό από πάνω μου το λεπτό αφρισμένο στρώμα σαπουνιού που με καλύπτει – την δεύτερη καλύτερη κρυψώνα μου μετά τον ύπνο, κι ας είναι μόνο τρίλεπτη – και αναρωτιέμαι τι στο καλό θα γράψω στη φετινή γενέθλια ανάρτηση. Γνωρίζοντας πως διανύω περίοδο ελάσσονος έμπνευσης.

Πέρυσι, τέτοια μέρα, αράδιασα 42 εξομολογητικές προτάσεις (που βρίσκονται ακόμα σε ισχύ) σε μία ανάρτηση εορταστική. Εν είδει απολογισμού.

Σήμερα [λίγα ταξίδια, 2 ευτυχισμένες στιγμές, 3 τραύματα στην αριστερή μου πλευρά (μάτι, ώμος και αχίλλειος τένοντας), καμιά εκατονπενηνταριά δίσκους, 5-6 καλές αναρτήσεις στο μπλογκ, λίγες περισσότερες (καλές) ραδιοφωνικές παρουσίες, μηδέν φίλους λιγότερους (και μηδέν εχθρούς περισσότερους), 1-2 δύσκολους μήνες με χαμένο βηματισμό, 20 βιβλία, πάμπολλες μπύρες, αρκετές ταινίες, τεσσεράμιση κύκλους Breaking Bad, μια υπό του μέτριου επαγγελματική χρονιά, μερικές συναυλίες, σχεδόν ισάριθμους ενθουσιασμούς (ν) και απογοητεύσεις (ν-1), ένα τετράμηνο καταρρακωμένης οξύνοιας, χιλιόμετρα ποδαρόδρομου, 24 μπάνια, ένα εκκαθαριστικό, κάμποσες αναζωογονητικές Κυριακάτικες βόλτες στο παζάρι, 5 γλυκά προσαρμοσμένα πάνω μου κιλά, δεκάδες δεκάδων νέων άσπρων τριχών, και 365 (αρκετά ενδιαφέρουσες μέρες που δεν άλλαξαν όμως (;) τον ρου της ζωής μου) αργότερα], ήρθε η ώρα για μία ακόμα, συμπληρωματική,  παραδοχή, η οποία - το πιθανότερο - δεν ενδιαφέρει κανέναν.

42+1 Αποτάσσομαι από τούδε και στο εξής το αποπροσανατολιστικά "καταραμένο" επίθετο κυκλοθυμικός και την "ποιητική" αοριστία αυτού. Όταν δεν είμαι καλά, ξέρω κατά 99% τι (ποιος, που, ποια, και γιατί) μου φταίει. Αποκαλυπτική παραδοχή για έναν μεσήλικα (λέξη που ξενίζει ως περιγραφή μας, τους συνομηλίκους φίλους) σαν και του λόγου μου, αν και θα μου πεις αργοπορημένη. Θα πιω όσες μπύρες χρειάζεται για να το γιορτάσω ανέμελος στο ελεύθερο σύμπαν των ανακατεμένων σκέψεων. 'Οσοι πιστοί προσέλθετε. Χρόνια μου πολλά. Έγινα 43.

Αυτά.