επιβάτες

Ένα από τα βαρετότερα ταξίδια με πλοίο της ζωής μου, το ταξίδι της επιστροφής από τη λεβεντογέννα νήσο. Σε αντίθεση με εκείνο του πηγαιμού.

Δεν ήταν μόνο η προσμονή των διακοπών που έλειπε από τις 9μιση αυτές ώρες του θαλάσσιου δρομολογίου. Άλλωστε θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως δυσθυμώ όποτε επιστρέφω στην Αθήνα. 

Ήταν η άβολη πραγματικότητα του αργοκίνητου κωλοκάραβου Κρήτη 1, η έλλειψη ύπνου και η γκρινιάρικη αποτύπωσή της. Ήταν το βαρύ ροχαλητό ενός κυρίου που τον εγκατέλειψε η σύζυγος απηυδισμένη στους υπόλοιπους συνταξιδιώτες και ο δυνατός ήχος της τηλεόρασης σε επαναλήψεις ελληνικών σήριαλ με ουρλιαχτά.

Ήταν η αδυναμία συγκέντρωσης στις σελίδες του βιβλίου μου, και η παντελής απουσία μιας - έστω και υποτυπώδους συζήτησης -, προφορικής ή γραπτής. Ήταν τα 3 μικρά παιδιά που έπαιζαν γύρω μου (ειδικά εκείνου του μαυρομάλλικου κοριτσιού που στηριζόταν στο μπούτι μου κι όταν δε σκούπιζε τα μαλλιά της στη σόλα του πέδιλού μου, πότε έπιανε και ζουλούσε το κεφάλι της κούκλας της πότε τα δάχτυλα των ποδιών μου). 

Και οι αριθμημένες θέσεις που σε βιδώνουν σ' ένα πόστο απαγορεύοντας σου κάθε αναζήτηση απάνεμης ηρεμίας.

Χωρίς καμμία αμφιβολία ήταν ένα ταξίδι στο οποίο ευχόσουν να είναι βραχύς ο δρόμος ενώ το σύμπαν συνωμοτούσε υπέρ του αντιθέτου.

Με τη φωτογραφική στο ένα χέρι κι έναν καφέ, το καπέλο μου, ένα τσιγάρο, ένα τοστ κι ένα νερό των 750 ml στο άλλο, τριγυρνάω στο κατάστρωμα και αδίκως προσπαθώ να δώσω συνέχεια στο πετυχημένο project με τίτλο ΕΠΙΒΑΤΕΣ το οποίο ξεκίνησα προ δεκαημέρου όταν κατεβαίναμε στην Κρήτη και παρουσιάζω εδώ.

 

Αυτά τα ολίγα για αρχή.