XLIV σημαίνει σαραντατέσσερα

Όχι, δεν είναι που δεν έχω κερδίσει ακόμα ένα όσκαρ, ένα πούλιτζερ, ένα booker, το Inkpot (διάκριση για κομιξάδες) ή τη χρυσή άρκτο. Ούτε που δεν έχω κάνει καμία σπουδαία ανακάλυψη, δεν έχω λύσει κάποιο μεγάλο μαθηματικό πρόβλημα, δεν έχω γράψει, ζωγραφίσει, συνθέσει κάποιο έργο που θα ζήσει – λέμε τώρα –, αξιομνημόνευτο, να διαβάζεται, βλέπεται ή ακούγεται αιώνια. Δεν έχω καν απαντήσει στο ερώτημα γιατί ένα usb μπαίνει πάντα με την τρίτη προσπάθεια. Αλλά δεν είναι αυτοί οι λόγοι που με οδήγησαν σ' ετούτη την ετήσια ανασκόπηση. 

Γίνομαι 44 και δεν έχω κάνει όλα όσα φανταζόμουν μικρός ή είχα ονειρευτεί έφηβος. Πολλά από εκείνα που ήθελα και κάμποσα απ’ όσα μου επέτρεψαν οι κατά καιρού δυνατότητες μου (σωματικές, νοητικές, οικονομικές, ερωτικές) δεν τα απόκτησα ποτέ ακόμη. Δεν έγινα πλούσιος ούτε διάσημος. Είμαι ένας συνηθισμένος μουσάτος άνθρωπος, και προς θεού, αυτό δεν το ανακάλυψα φέτος.

Στα 44 της η Billie Holiday είχε ήδη τραγουδήσει το Strange Fruit, στην ίδια ηλικία ο Heinrich Himmler είχε ειδεχθώς οργανώσει με τον αποδοτικότερο τρόπο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, oι πιτσιλιές του Jackson Pollock είχαν ήδη λατρευτεί ως ιδιαίτερο στυλ ζωγραφικής, ενώ ο μικρός πρίγκηπας του Antoine de Saint-Exupery μπορούσε να δει τον ελέφαντα μέσα σ’ ένα βόα κοιτώντας το σκίτσο ενός καπέλου. Τα 45 κανείς από τους προαναφερθέντες δεν τα έκλεισε.

Αν έφτιαχνα μια λίστα με τους κατά γενική παραδοχή σημαντικούς στόχους ζωής κι έπειτα έβαζα αυτά τα μικρά τικ στο πλάι όσων έχουν επιτευχθεί μάλλον αποκαρδιωτική θα την έλεγες την εκ των υστέρων μελέτη της. Αλλά η ζωή για μένα δεν είναι μόνο μια λίστα των θέλω που πιθανόν να γίνουν γεγονότα. Ευτυχώς. Ευτυχώς, όχι γιατί δε είναι προς συμφέρον μου. Ευτυχώς γιατί μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο αντιλαμβάνομαι και δίνω βαρύτητα και στο μεσοδιάστημα μεταξύ των όσων «σοβαρών» χρήζουν εισόδου (άρα και κυνηγητού και τικαρίσματος) στην παραπάνω λίστα που λέγαμε. 

Κι είναι αυτοί οι ενδιάμεσοι χρόνοι (μεταξύ ενός ταξιδιού κι ενός πτυχίου για παράδειγμα, ενός χωρισμού κι ενός νέου έρωτα ή μιας απόλυσης κι ενός «αξέχαστου» πάρτυ) που μ’ αρέσει να αποκαλώ ζωή, και να τους απολαμβάνω εξίσου με τα highlights. 

Ευχαριστιέμαι που λες, ένα άγγιγμα και μια ματιά, μια παγωμένη μπύρα κι ένα ζεστό καφέ με μια συζήτηση, ένα μπράβο κι ένα ευχαριστώ, τις σιωπές ή τις γρήγορες κοφτές ανάσες, μια παράλληλη βουτιά, έναν περίπατο, μια χειραψία, μια αγκαλιά ή ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, έναν καινούριο δίσκο κι ένα τραγούδι στο repeat, το αίσθημα της ηρεμίας κι εκείνο του να αγαπάς ανιδιοτελώς (σ’ αυτό βάζω και ένα τικ), ένα τηλεφώνημα, μια βόλτα την ώρα της βροχής, δυο ώρες αποδοτικής δουλειάς, μια Παρασκευή και μια Κυριακή. Τα πανηγυρίζω όλα αυτά.

Μ’ αρέσει να βουτάω στα απλά, να ιστοριοποιώ την καθημερινότητα με την όρεξη ενός Βάσκο Ντε Γκάμα, να κινηματογραφώ μ’ αόρατη κάμερα τις στιγμές που ζω μόνος ή με σένα, να διηγούμαι τις μικρές - και να μυθοποιώ όταν χρειάζεται - τις ενίοτε ηρωικές καθημερινές στιγμές με ανθρώπους που με αγαπάνε και αγαπώ, και που αρκετοί εξ αυτών, καθώς γνωρίζω, θα διαβάσουν κι αυτές τις γραμμές. 

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, κι αφού τους έβαλα όλους για ύπνο βλέπω πως ήδη έγινα quadrāgintā quattuor, που σημαίνει σαραντατέσσερα. Χρόνια μου πολλά.