όταν σιχαίνεσαι τη δουλειά που κάνεις

 - Ε, δε νομίζω να γίνεται και το αδιαχώρητο, πάντως είναι σίγουρο πως υπάρχουν περισσότεροι από ένας κατασκηνωτές, του είπα.

Ενδόμυχα, τις προηγούμενες μέρες ήλπιζα να είναι 4 ή 6 ή και 8 πουλιά που παρελαύνουν ανά δύο σε σχηματισμό στο χώρο κάτω από τα κεραμίδια. Η θέα όμως μιας γκρι ουράς που εξείχε από την κεραμοσκεπή προχθές το απόγευμα, διέψευσε ανεπιστρεπτί αυτή τη μύχια και καθησυχαστική σκέψη, οπότε την κράτησα για τον εαυτό μου. Δεν υπήρχε λόγος να την αποτολμήσω.

 - Εντάξει θα στείλω το συνεργείο αύριο στις 1, μου έκλεισε ραντεβού ο κύριος Δημήτρης, της πρώτης εταιρίας μυοκτονιών και απολυμάνσεων που βρήκα.

 

- Που είναι το σπίτι σας κ. Λεμονοστίφτη? 

Του αράδιασα 8 ονόματα δρόμων, μ’ επώνυμα ποιητών τα 6 εξ αυτών (συνδεδεμένα εναλλάξ με τα επιρρήματα αριστερά και δεξιά), ενώ ταυτόχρονα πιπιλούσα τον ματωμένο μου αριστερό αντίχειρα. Πριν μόλις λίγα λεπτά με ένα δανεικό πριόνι, είχα καταφέρει να κόψω μια αρκετά μεγάλη, χαμογελαστή επιφάνεια σα φλύδα και δεν ήθελα να απλώσω περισσότερους κόκκινους λεκέδες στο σπίτι. Μου αρκούσε που είχα να σφουγγαρίσω μπαλκόνι, κουζίνα και μπάνιο αργότερα.  

Στο ερώτημα «Τι γύρευες με το πριόνι ρε φίλε;» ένα έχω να σου απαντήσω. Κλάδευα ή μάλλον πετσόκοβα την γιγάντια βο(υ)καμβύλια που ξεκινάει από τον κήπο, ανηφορίζει διακλαδιζόμενη στον όροφό μου και αφού περιτυλίξει άγαρμπα τα κάγκελα, τις ξύλινες κολώνες που στηρίζουν τη στέγη και το …κλιματιστικό, καταλήγει στα κεραμίδια αποτελώντας τόσο στολίδι της παράπλευρης επιφάνειας του σπιτιού όσο και ένα υπέροχο οδικό δίκτυο για όσα τρωκτικά της περιοχής διψούν για περιπέτεια. 

 - Σφαγή, λέει η Λ. μόλις της δείχνω το αποτέλεσμα του πολύωρου κόπου μου. Είναι αλήθεια πως δεν την έκανα πολύ καλά απαντάω, ένα κλαρί άφησα μόνο για αύριο, όμως εκείνη δεν έχει δει ακόμα το κουρεμένο φυτό. Κοιτάζει έκπληκτη εμένα, τα μόνα σημεία του σώματος μου που δεν έχουν μακρόσυρτες κόκκινες υπογραφές από τα εκδικητικά αγκάθια της βο(υ)καμβίλιας είναι εκείνα που καλύπτονται από το μποξεράκι και τις σαγιονάρες μου. «Τα χάλια σου έχεις» συμπληρώνει κι ενώ εγώ στέκω περήφανα και θαυμάζω την κηπουρική μου, βλέπω ένα ποντίκι να ανηφορίζει επιτυχώς το εναπομείναν κλωνάρι και να εξαφανίζεται κάτω από τα κεραμίδια.

Εφόσον τα περιστέρια στις πόλεις τα αποκαλούν ποντίκια του ουρανού, γιατί άραγε δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα μπορούσε κάποιος να αποκαλέσει τα ποντίκια, περιστέρια του εδάφους; Η σκέψη αυτή ταλανίζει το μυαλό μου μα πριν καν μπω στον κόπο να μου απαντήσω νιώθω πως ήρθε η ώρα να κλείσω ετούτη την ανάρτηση αφού ένας σκασμός από έκτακτες δουλειές με περιμένουν μέχρι να κοιμηθώ.

 

Έχω να σφουγγαρίσω μπαλκόνι, κουζίνα και μπάνιο, μετά έχω να κάνω ένα περιποιημένο πλύσιμο του εαυτού μου, να πασαλειφτώ ολόκληρος με οινόπνευμα, να ξεβουλώσω το νεροχύτη από τα κουκούτσια καρπουζιού που ένας θεός ξέρει πως έπεσαν εκεί μέσα (don’t blame me πάντως), και να επιστρετεύσω υπομονή ώπου να ντύσω τη φρεσκοπλυμένη από σάλτσες κοκκινιστού (don’t blame me πάντως) φορεσιά στην πολυθρόνα ΙΚΕΑ. 

Λυτρωτικές ακούγονται οι πολλές δουλειές. Θα βοηθήσουν να πέσω ξερός για ύπνο, χωρίς να ακούω εκείνα τα σμήνη των κουνουπιών που θα κατακλύσουν το δωμάτιό μου ξανά μια τέτοια ζεστή καλοκαιρινή μέρα με άπνοια και θα με κάνουν να σκέφτομαι ξάγρυπνος εκείνη την περίεργη μαύρη ελιά που ανακάλυψα μεταξύ των δακτύλων του ποδιού μου σήμερα το πρωί.

Σήμερα ήρθε το μονομελές συνεργείο. Ξεπρόβαλε φορτωμένο μια σακούλα δηλητήριο, ποδαράτο από το λόφο, με φόντο τον μεσημεριανό ήλιο. Πήρε λάθος δρόμο και το αμάξι του έμεινε σε μια ανηφόρα. Με χαιρέτησε σύσσωμο.

- Δε μπορείς να φανταστείς πόσο σιχαίνομαι τα ποντίκια μου λέει καθώς του εξηγώ το πρόβλημα.

Του έδωσα νερό να συνέλθει, του φτιαξα ένα καφέ και ένα τοστ επίσης.