οι περιφρονημένοι του ροκ εν ρολ # 2

(του Ηλία Νίσαρη

αναδημοσίευση)

Οι περιφρονημένοι του ροκ εν ρολ # 2

 

 

Όταν χώρισαν οι δρόμοι τους, οι άνθρωποι που κάποτε απάρτιζαν τους Future Foes δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να επιβεβαιώσουν το όνομα που οι ίδιοι είχαν επιλέξει για την μπάντα τους: μελλοντικοί ΕΧΘΡΟΙ.

Οι τέσσερίς τους χωρίστηκαν σε τρία στρατόπεδα: τους «νικητές» Dale Arnold (κιθάρα και τραγούδι) και Ivan Simic (ντραμς), που σχημάτισαν καινούρια μπάντα, τους Lady Noise, τον Gabriel Jonas, που αποφάσισε να γίνει σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ αντί για πληκτράς και τον μπασίστα και τραγουδιστή Andy Stone, που αποφάσισε να βγάλει ένα σόλο δίσκο υπό το ψευδώνυμο The Selfish Fish. Ο δίσκος δεν ήταν κακός– ήταν άθλιος. Ήταν σαν να τον είχε γράψει ένα παιδί πέντε χρονών που έχει μεν ταλέντο στη μουσική, αλλά δεν έχει ακούσει ποτέ του ούτε μισό τραγούδι. Καθώς δεν θύμιζε σε τίποτα ούτε το παλιό του συγκρότημα ούτε οτιδήποτε άλλο κυκλοφορούσε εκείνον τον καιρό, το άλμπουμ πήγε άπατο.

Εν τω μεταξύ οι Lady Noise έπαιρναν σιγά-σιγά τα πάνω τους. Βλέποντας την κυκλοφορία του Selfish Fish σαν μια κατάντια από την πλευρά του παλιού τους συνεργάτης, που τους ήταν ήδη αντιπαθής, αποφάσισαν να τον γελοιοποιήσουν όσο περισσότερο γινόταν.Κυκλοφορώντας το σινγκλ τους “I Knew Him When He Was Normal”, γύρευαν να τον κάνουν ρεντίκολο, υπονοώντας,μέσα από τους στίχους, πως ο παλιός συνεργάτης είχε πια τρελαθεί. Το τραγούδι έκανε έναν κάποιο θόρυβο, αλλά γρήγορα ξεχάστηκε – το ίδιο και οι δημιουργοί του. Τελικά, και οι τέσσερις πρώην Future Foes επέστρεψαν στην αφάνεια από την οποία είχαν ξεκινήσει. Οι Arnold και Simic έγιναν σεσιονάδες, ο Jonas σκηνοθέτης δελτίων ειδήσεων και ο Stone αποσύρθηκε από τα εγκόσμια σε ένα ράντσο που κληρονόμησε από κάποιον μακρινό του θείο.

Τους είχε πια καλύψει όλους ένα πέπλο λήθης, όταν ένας πολυπράγμων ραδιοφωνικός παραγωγός και μπλόγκερ ανακάλυψε μια κόπια του σινγκλ “I Knew Him When He Was Normal” («Τον ήξερα τότε που ήταν φυσιολογικός») και, χωρίς να ξέρει την ιστορία πίσω από το τραγούδι, το έπαιξε στην εκπομπή του, διερωτώμενος τι θα μπορούσε να έχει αποτελέσει την αφορμή για τη σύνθεση ενός τέτοιου άσματος. Το τραγούδι έκανε και πάλι έναν κάποιο θόρυβο. Κάποιος που ήθελε να φανεί ακόμα πιο ψαγμένος και που ήταν κι αυτός παραγωγός σε έναν ανταγωνιστικό σταθμό, αποφάσισε να εκμεταλλευτεί τη φασαρία και, παράλληλα, να δειχτεί πιο βαθύς γνώστης του αντικειμένου κι έτσι έπαιξε κάτι από το Selfish Fish. Ακούγοντας αυτό το παιδιάστικο αριστούργημα, οι χίψτερ της Νέας Υόρκης έκαναν σαν τρελοί, ανακαλύπτοντας κάτι που ήταν «τόσο κακό που είναι υπέροχο», όπως έγραψε ένας από αυτούς στο τουίτερ.

Η φήμη του δίσκου άρχισε να αυξάνει και να εξαπλώνεται σε όλη τη χώρα και μετά σε όλον τον κόσμο, μέχρι που ο Andy Stone αναγκάστηκε να βγει από την απομόνωσή του και να αρχίσει να εμφανίζεται ξανά σε συνεντεύξεις και συναυλίες. Δεν απογοήτευσε τους θαυμαστές του. Εμφανίστηκε μπροστά τους το ίδιο αλλόκοτος – σπουδαία αλλόκοτος – όσο τον είχαν φανταστεί κι όσο θα μπορούσε να έχει καταλήξει μετά από τόσα χρόνια σχεδόν απόλυτης μοναξιάς.

Είκοσι χρόνια μετά, έγινε κάτι σαν σταρ, ενώ οι παλιοί του συνεργάτες παρέμειναν ασήμαντοι και αφανείς. Ο Arnold τόλμησε βέβαια να προτείνει στον Stone να ξαναενωθούν. Κι οStone του είπε απλώς: «Με ήξερες τότε που ήμουν φυσιολογικός. Δεν είμαι πια. Και ούτε κάνω πια παρέα με φυσιολογικούς ανθρώπους». 

 

Ο Ηλίας Νίσαρης, φίλος και συμπαραγωγός στον Indieground Radio, ανήκει στην νέα γενιά των Ελλήνων συγγραφέων. Έχει εκδώσει το 2013 το καλό κι ενδιαφέρον μυθιστόρημα "Ελληνική Ασφυξία" στις εκδόσεις των Συναδέλφων. Περισσότερα διηγήματα και όχι μόνο υπάρχουν στο προσωπικό του ιστολόγιο.

 

υγ. Το παραπάνω διήγημα το  επέλεξα μεταξύ πολλών γιατί έχει να κάνει με τη μουσική. Με τα τρίβια και τους μύθους που περικυκλώνουν ta συγκροτήματα ή ta τραγούδια όταν περάσει η μπογιά τους. Από αυτά που μ' αρέσει να ψάχνω κι εγώ για τις εκπομπές της Παρσκευής στο σταθμό.