Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα. Ο πρώτος την τελευταία 44ετία.
Βγαίνω να περπατήσω το βράδυ, θέλω να πιάσω το αίσθημα της εγκατάλειψης που φανταζόμουν πως θα επικρατεί.
Δεν ξέρω αν ήταν λόγω του κόσμου που χρονοτριβούσε μπροστά από τις βιτρίνες ή "έφταιγε" η καλή μου διάθεση που ούτε καν το ακούμπησα.
Περπάτησα για λίγο χαλαρός, νιώθοντας μια σπάνια για εμένα αίσθηση πληρότητας, φωτογράφησα κάμποσους έρημους δρόμους κι αγόρασα ένα σουβλάκι. Αφού αντάλλαξα ευχές με τον ψήστη γύρισα μούσκεμα στον ιδρώτα σπίτι.
Το επόμενο πρωί επανέλαβα την ίδια διαδρομή.
Γονατίζω καταμεσής της Κηφισίας για μια φωτογραφία ακόμη.
Ένα αυτοκίνητο έρχεται και σταματά πίσω μου χωρίς να το αντιληφθώ:
- Με την ησυχία σου φίλε, μου φωνάζει ο οδηγός, του χρόνου θα τον ξαναδούμε έτσι το δρόμο
Πρώτη φορά βρίσκομαι στην Αθήνα στις 16 Αυγούστου.
Τέλειο το γονάτισμα στην Κηφισίας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι Αλλη πόλη η Αθήνα με τους δρόμους άδειους, μέρα ή νύχτα.
Ωραίες οι φωτος.
Η Αθήνα - και χωρίς ίχνος λογοτεχβισμού συτό - έχει χίλια πρόσωπα, ίσως λέω και λίγα. Ακόμα και στο ίδιο μέρος, την ίδια χρονική στιγμή με τον ίδιο φωτισμό αρκεί ένα κλικ της διάθεσης παραπέρα για να δεις άλλα πράγματα κι άλλα γεγονότα.
ΔιαγραφήΚαι το λάθως φυσικά.
...το "λάθως" πάντα με συγκινεί για κάποιο λόγο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα πάλι πρώτος (σχεδόν) εκτός των τειχών. Όπου και να είσαι πάντως, μα καλή διάθεση και καλή παρέα, περνάς όμορφα. Φιλιά από την ακόμα άδεια Αθήνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιχαιρετώ με απόσταση αρκετών ημερών από την πόλη μας αγαπητέ mahler
ΔιαγραφήΗ Κηφισίας είναι αυτή;;; Απίστευτο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι όμως φίλε Ηφ !
Διαγραφή