το '71

Εγκαταλελειμμένος από το τάγμα του κατά τη διάρκεια της πρώτης του κιόλας αποστολής στους καθολικούς δρόμους του Μπέλφαστ, ο κυνηγημένος Βρετανός στρατιώτης  Γκάρυ Χουκ  όχι μόνο δε μπορούσε να φανταστεί την εξέλιξη μιας θεωρητικά ήρεμης επιχείρησης σε γενικευμένες ταραχές αλλά ούτε κι ότι θα έπρεπε να φτύσει αίμα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) προκειμένου να κρατηθεί ζωντανός.

Ανθρώπινο και αντιηρωικό φιλμ το ’71 του άγγλου  Yann Demange  εκτυλίσσεται στο χωρόχρονο μιας τυχαίας νύχτας του εμφυλίου στη Βόρια Ιρλανδία, καταγράφοντας τις οδομαχίες, το ρόλο των Άγγλων, τις πολιτικές ίντριγκες και τα όποια ψήγματα ανθρωπιάς σε ένα βουτηγμένο στο μίσος πολεμικό σκηνικό αδιέξοδων εκρήξεων, πυροβολισμών, μίσους και προδοσίας.

Κι όμως το φιλμ όντας πραγματικά συναρπαστικό, μένει στο μυαλό μου για όλους τους λάθος λόγους. Συνεχείς πτώσεις του ηλεκτρικού ρεύματος διακόπτουν την προβολή στην αίθουσα του κινηματογράφου Ιντεάλ κάθε τρείς και λίγο, τα κλιματιστικά βγαίνουν κι αυτά εκτός λειτουργίας, κολυμπάς στον ιδρώτα με την ατμόσφαιρα στην πολυπληθή αίθουσα να γίνεται αποπνικτική, βρίσκεις την ευκαιρία να μιλήσεις με τους ανά το χώρο γνωστούς που συναντάς ενώ λίγο αργότερα μέσα στα σκοτάδια η γλώσσα σου συνειδητοποιεί εντός της στοματικής κοιλότητας πως ένα δόντι σου έχει μάλλον σπάσει. 

Κάπως έτσι απεκδύεσαι την αγωνία για τη σωτηρία του πρωταγωνιστή και προσεύχεσαι μόνο να τελειώσει κάποτε η ταινία για να πατε σπίτι  την ώρα που ξεθάβεις από τα βάθη του μυαλού σου και τραγουδάς σιγανά το πιο ...απίθανο - παρότι πολιτικό με τον τρόπο του - τραγούδι για τα γεγονότα της εποχής:

When the hate you have

For one another's past

You can try 

To tell the world the reason why

Belfast

Κατά την έξοδο από τον κινηματογράφο σου προσφέρεται - εν είδει συγγνώμης -  από τους υπεύθυνους της επιχείρησης ένα εισιτήριο για όποια παράσταση της αρεσκείας προτιμήσεις στο μέλλον. 

Αύριο έχω οδοντίατρο.