Space Lady, ουρανοκατέβατη από το διάστημα στην Αθήνα

Με τη μουσική, ή μάλλον με τον ηχητικό κόσμο της Space Lady, ήρθα σε πρώτη επαφή πριν μερικά χρόνια ανασκάπτωντας τις δισκογραφίες ιδιαίτερων καλλιτεχνών (πολλοί - όχι εγώ - θα έβαζαν στο καλλιτέχνες εισαγωγικά), περίεργων, weirdo τύπων ή αυτοαποκαλούμενων αν το θες μουσικών. Μόλις είχα δει το εξαιρετικό ντοκυμαντέρ για το βίο και τις ημέρες του Daniel Johnston  («Τhe Devil & Daniel Johnston»)  κι είχα βαλθεί να εξερευνήσω τόσο τα δικά του μουσικά ημερολόγια όσο κι άλλων απόκληρων της μουσικής βιομηχανίας. 

Αφού λοιπόν ο  διπολικός Προφήτης Daniel μου είχε δείξει το δρόμο του διαφορετικού, ήρθαν οι αγγελικές μα κακόφωνες Shaggs να τον στρώσουν με κόκκινο χαλί για να υποδεχτώ τη Space Lady. Μια αυθεντική εκπρόσωπο του κλαμπ με τους παρίες του πενταγράμμου και της μουσικής των ουραγών του μουσικού στερεώματος, που θα μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις είτε αριστουργηματικά αθώα και cult είτε απλά τραγωδία. Εγώ – τουλάχιστον για μερικούς από τους καλλιτέχνες αυτούς – διάλεξα την πρώτη εκδοχή.

Μεγάλο ταλέντο δεν τη λες, κάθε σύγκριση με τον Moondog είναι βλάσφημη μεν, απαραίτητη όμως δε προκειμένου να καταλάβεις και να αξιολογήσεις το γιατί η Susan Dietrich βαφτίστηκε καλλιτέχνιδα κάτω από το προσονύμιο  Space Lady και πήρε τους δρόμους (κυριολεκτικά αυτό) προς άγρα του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
Άστεγη και η ίδια ανά χρονικές περιόδους της ζωής της και δει της έγγαμης και τεκνοφόρας αναγκάστηκε να κεντρίσει πρώτα το δικό της τάλαντο κι έπειτα την προσοχή των περαστικών για μερικά κέρματα στους δρόμους της Βοστώνης και του Σαν Φρανσίσκο.

Εν προκειμένω τώρα, στην ίδια την παράσταση για την οποία είμαι ευτυχής που δεν ματαιώθηκε από την ξαφνική μπόρα βάζω από καρδιάς 5 αστεράκια. Η επιλογή του χώρου, στην εσωτερική αυλή που σχηματίζουν 4-5 τεράστια κτίρια στο κέντρο της πόλης (Μπράβο στα παιδιά του Some Bizarre για το εγχείρημα) υπερεπιτυχής. Πως θα μπορούσε άλλωστε μια μουσικός του δρόμου να τραγουδήσει σε κλειστό χώρο; Και χωρίς εισιτήριο. Free.

Το οποίο ελεύθερο πάσο στην υπαίθρια χθεσινή συναυλία άφησε χώρο (όπως όμως θα συνέβαινε και έξω στους δρόμους) σε μερικούς κάφρους να κοροιδέψουν φωνακλάδικα και με περισσή άνεσή τις όποιες καλλιτεχνικές ανησυχίες της ΣΛ ευχαριστιόταν το υπόλοιπο – διόλου αμελητέο – κοινό αντί να πάρουν τους κώλους τους και να σηκωθούν να φύγουν.

Στο χθεσινό live κανείς δεν ήθελε να έρθει μαζί μου. Γιατί άραγε; (Εικάζω πως φοβήθηκαν τον αστεροσειδή που χθες το βράδυ θα περνούσε στην κοντινότερη απόσταση του από τη Γη). Παρόλα αυτά το πήρα απόφαση να κατεβώ μόνος, ...ο κόσμος να χαλάσει. Είμαι πιο δυνατός από τη βαρεμάρα μου ξέρεις.

η κλασσική φωτογραφία της εξώφυλλο
του δίσκου 

Κουβέντιασα με ένα σωρό γνωστούς που με εντόπισαν, με μερικούς ακόμα που δεν είχα ξαναδεί, αλλά κυρίως τριγύρισα μόνος σε όλες τις πιθανές θέσεις θέασης απολαμβάνοντας, δεν υπερβάλλω, τη μουσική της μοναχικής και εύθραυστης διαστημικής κυρίας. Με την ευχαρίστηση και την ανατριχίλα με την οποία θα άκουγες πιτσιρικάς την αλαφροΐσκιωτη μα αγαπημένη σου θεία να σε νανουρίζει με τραγούδια εναλλακτικού ρεπερτορίου εκσφενδονίζοντας τη φαντασία σου σε ανέξοδα διαστημικά ταξίδια εντός κρεβατοκάμαρας.

Γλυκύτατη η ΣΛ, επαναλαμβανόμενα ψυχεδελικός, όπως και στις «επίσημες» ηχογραφήσεις της άλλωστε, εκεί ο μουντός ήχος του παλιομοδίτικου Casiotone συνθεσάιζερ εκεί και τα αιθέρια τα φωνητικά της. Και φυσικά το σήμα κατατεθέν της: το παιδιάστικο διαστημικό στέμμα, αυτό με το λαμπάκι που αναβοσβήνει και τα φτερά του Ερμή (ή μήπως ενός Βίκινγκ)  που φορά κατά τη διάρκεια των παραστάσεών της στο κεφάλι.

Όπως πάντα, έτσι και εχθές, η εξωσωματική εμπειρία που έχει βιώσει σε συνδυασμό με την πίστη της στην ύπαρξη εξωγήινων της χάρισαν το δικαίωμα και την ώθησαν να επιλέξει θεματολογικά ένα προς ένα τα τραγούδια του τριπαριστού ρεπερτορίου της. Μεταξύ φωτογραφιών πρόλαβα και τράβηξα και 1-2 βιντεάκια.

Εκτός από το προσωπικό μου υπερ-χιτ, τη διασκευή στο I Had Too Much to Dream Last Night των Electric Prunes, ακούστηκαν μεταξύ άλλων τα: Major Tom, Ghost Riders in the Sky, Born to Be Wild, Ballroom Blitz, το δικό της Synthesize Me, Radar Love, Across the Universe, Strawberry Fields Forever. 

Και μια ακόμα μπητλική διασκευή στο Imagine του Lennon, (όπου δυστυχώς μπορείς να ακούσεις και τους μαλακες που είπα πριν.) 

Τη σεμνότατη Space Lady την εκτίμησα πολύ παραπάνω απ' ότι περίμενα όταν εχθές το βράδυ έπεσε ουρανοκατέβατη στην Αθήνα. Στο τέλος του live αγόρασα - ενίσχυση αντί εισιτηρίου  - και το μόνο βινύλιο που έχει ποτέ κυκλοφορήσει, το Greatest Hits, και δεν ντρέπομαι να ομολογήσω - παρά την ηλικία μου - πως ήμουν από εκείνους που τους το υπέγραψε.