γραμμή Χ/Χ/2Χ

Η γραμμή Χ/Χ/2Χ είναι ένα λεωφορείο που είναι πάντα γεμάτο με αλλόκοτα άσχημους ανθρώπους. 9 στις 10 φορές που θα το πάρεις. Πολύ άσχημους. Κακομούτσουνους με βλέμματα δολοφονικά, κουασιμόδους με βρωμερές μασχάλες και χρυσούς σταυρούς σε χρυσές αλυσίδες να λαμπυρίζουν στα στήθη, δύσθυμα μακρόστενα κεφάλια με αγενείς βρισιές και σιχαμερές φτυσιές κολλημένες σε μούσια και μουστάκια ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, ευμάρειας ή φυλής. Γυναίκες με άχαρα ξασμένα μαλλιά και στραβοβαμμένα χείλη, σπυριάρηδες φωνακλάδες έφηβους με μυτερές μύτες, άντρες με ατσούμπαλα σώματα που βρωμοκοπάνε τσαντίλα, αλκοόλ ή σκόρδο. Πλήθος τα κουστούμια και τ’ αμπιγέ φορέματα που περιφέρονται σαν κολλημένα στα ίδια σώματα για μέρες με την χαρακτηριστική μεταλλική μυρωδιά του ταγγισμένου ιδρώτα. 

Κι εγώ, μην νομίζεις πως ξεχωρίζω. Όποτε βρίσκομαι συνωστισμένος επιβάτης στα σπλάχνα του, ιδιαίτερα στις ώρες αιχμής, είμαι σίγουρος πως σε οποιονδήποτε εξωτερικό παρατηρητή φαντάζω εξίσου τερατόμορφος και ταιριαστός με το υπόλοιπο σύνολο του μικρού κινούμενου τσίρκου.

Παρότι κάθε φορά οι παρατηρήσεις μου - δεκαετίες τώρα – γίνονται γεγονότα και με επιβεβαιώνουν, ενέδωσα μόλις πρόσφατα σε μια προσπάθεια εξήγησης τούτου του εξωτικού φαινομένου (που σημειωτέων δεν παρατηρώ πουθενά αλλού ως επιβάτης όντας αποκλειστικά χρήστης των ΜΜΜ). Αναρωτήθηκα λοιπόν μήπως το φταίξιμο είναι δικό μου. Ίσως να είναι η δική μου διάθεση που αλλοιώνει την εικόνα των συνεπιβατών ή τίποτα ασυνείδητα αντανακλαστικά του Pavlov λειτουργούν σαν παραμορφωτικός φακός. Να: αν κάποτε συνήθιζα να χρησιμοποιώ το Χ/Χ/2Χ στο δρόμο για το σπίτι γυρνώντας από εξαντλητικά φροντιστήρια ως μαθητής, ή επιστρέφοντας από την αντιπαθή ορθοδοντικό ως παιδί ή το νοσοκομείο όπου για μήνες ψυχορραγούσε κάποιος δικός μου άνθρωπος ως ενήλικας πολλά από τα παραπάνω θα δικαιολογούνταν. Ή αν έστω μου θύμιζε μια πληγωμένη και τραυματική διαδρομή μέχρι το σπίτι έπειτα από έναν χωρισμό, έναν ξυλοδαρμό ή έστω μια δίκη - γιατί, ναι, το λεωφορείο αυτό περνάει και έξω από τα δικαστήρια – ε, τότε θα το καταλάβαινα. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συνέβη όμως οπότε το ανεξήγητο παραμένει. 

Αυτά είχα στο νου μου προχθές το βράδυ όταν έπειτα από μια ολιγόωρη, έξοδο για μια δυο μπύρες με κάποιον γνωστό που ’χει βουτηγμένα ήδη τα πόδια στα νερά της κατάθλιψης, περίμενα το τελευταίο δρομολόγιο της συγκεκριμένης γραμμής. 

Για ακόμη μια φορά δε θα διαψευδόμουν κι αυτό το γνώριζα ήδη από τη στιγμή που η μία από τις δύο μεσήλικες γυναίκες που περίμεναν στη στάση μαζί μου, η λιγότερο εμφανίσιμη, μ’ έσπρωχνε, να χωθεί προσπερνώντας με πρώτη στην άτρακτο του μεταλλικού δοχείου. Η δεύτερη δε μπήκε.

Κατάφερα να συρθώ σε ένα κενό κάθισμα δίπλα σε παράθυρο (μυστηριωδώς μόνο οι εξωτερικές θέσεις, οι άμεσα προσβάσιμες από το διάδρομο ήταν κατειλημμένες) δίπλα στην κυρία που φτερνιζόταν αδιάκοπα στη χούφτα της. Βάλθηκα να βαθμολογώ τους συνεπιβάτες γύρω μου προσμετρώντας και το είδωλό μου καθώς καθρεφτιζόμουν στα τζάμια του λεωφορείου. Εννοείται πως κι εγώ ήμουν πάλι μέσα στις στατιστικές.

Η μόνη (και μεγάλη) διαφοροποίηση από τις άλλες φορές ήταν πως στο δρομολόγιο ετούτο όλοι οι συνταξιδιώτες, οι περισσότεροι με ακουστικά να βουλώνουν τα αυτιά τους, σώπαιναν. Εκτός από έναν. Τον περίπου συνομήλικό μου άντρα με τη μικρή καμπούρα, τον ματωμένο υγρό επίδεσμο στο γόνατο και τις σαγιονάρες. Αυτός μέσα σε ένα ακαταλαβίστικο μουρμουρητό τραγουδούσε διαβάζοντας ταυτόχρονα τους τυπωμένους στίχους στο ένθετο βιβλιαράκι που συνόδευε το cd που άκουγε. Έσκυψα όσο πιο διακριτικά μπορούσα να δω το εξώφυλλο του cd. Simon & Garfunkel, το Sound Of Silence. 

Όταν κατέβηκα αργότερα από το λεωφορείο, κοντοστάθηκα για λίγο στην οθόνη του κινητού μου και έβαλα ανερυθρίαστα υψηλοφώνως το Sound Of Silence να συνοδεύει τις 5-6 εκατοντάδες μέτρα που με χώριζαν από την εξώπορτα του σπιτιού μου (καταναλώνοντας ταυτόχρονα τα τελευταία Mb του μήνα). 

I turned my collar to the cold and damp

When my eyes were stabbed by the flash of a neon light

That split the night

And touched the sound of silence.