είμαι η Κούβα

Μένω άφωνος στα απολαυστικά γιγάντια μονόπλανα του σκηνοθέτη, η κάμερα συχνά πυκνά μεταμορφώνεται σε παραισθησιογόνα ματιά που πότε κινείται σε βελούδινους ελιγμούς, πότε τρέχει φρενιασμένα ή κατρακυλά και σφυροκοπιέται ευφορικά ανάμεσα σε μεγαλοπρεπείς χορογραφίες σκηνών πλήθους, διηγούμενη δεκάδες μικροϊστορίες που λαμβάνουν χώρα παράπλευρως του πρωταγωνιστικού καταγραφόμενου στόχου. 

Χαρακτηριστικό είναι το ξεκίνημα της ταινίας όπου σε μια κατακόρυφη ιλιγγιώδη λήψη, η κάμερα καταγράφει σαν άλλος αόρατος άνθρωπος τα τεκταινόμενα στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας «βουτώντας» προς τα κάτω από όροφο σε όροφο, 4 πατώματα, πριν να καταδυθεί στο βυθό μιας πισίνας. 

Το «Είμαι η Κούβα», (Soy Cuba) είναι μια καταγραφή της ταραγμένης προεπαναστατικής περιόδου της Κούβας. Μιας χώρας που αποζητά την ελευθερία και την ανεξαρτησία από το δικτατορικό καθεστώς του Μπατίστα, καταγράφοντας τους λόγους και την προσπάθεια επίτευξης του στόχου αυτού μέσα από τα 4 σπονδυλωτά επεισόδια που στελεχώνουν τις 2,5 σχεδόν ώρες της διάρκειάς της.  

Πολιτικό μανιφέστο την λες την Κουβανοσρωσική αυτή συμπαραγωγή του 1964 στα σίγουρα. Ή ελπιδοφόρα (για τον καιρό που κυκλοφόρησε) ταινία προπαγάνδας, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό. Η αξία της όμως του φιλμ σήμερα δεν βρίσκεται μάλλον εκεί, καθώς 50 χρόνια μετά την κυκλοφορία της η ειδησεογραφία φαίνεται να διαψεύδει εκ του ασφαλούς τις όποιες μετά Φιντέλ προφητείες της ταινίας για το μοντέλο της επαναστατημένης νήσου του Κάστρο, αυτό είναι όμως άλλου παπά ευαγγέλιο. 

 

 

 Ο συναρπαστικός, πρωτόγνωρος – τουλάχιστον σε μένα - πρωτοποριακός τρόπος κινηματογράφησης της (με ψήγματα τόσο του παγανιστικού συμβολισμού της Λένι Ρίφενσταλ και του ποιητικού ρεαλισμού του Αϊζενστάιν που συναντάς στην «Απεργία» του όσο και του Ιταλικού νεορεαλισμού ή της πιο σύγχρονης του Γκονταρικής nouvelle vague) και η ποιητική σκηνοθεσία του Μιχαήλ Καλατόζοφ στα επεισόδια που την απαρτίζουν είναι αυτά που την κατατάσσουν σε ουκ ολίγες λίστες με τα 100 φιλμ που πρέπει να δεις.

Η δύναμη της αφήγησης, οι παροξυσμικές λήψεις, η γνησιότητα των συναισθημάτων των ερασιτεχνών ηθοποιών που χρησιμοποιήθηκαν εξ ολοκλήρου αλλά και το υπέροχο soundtrack είναι που επιβάλλονται των μάλλον «προσχηματικών» ως στρατευμένων θα ‘λεγα σεναριακά ιστοριών και την στιγματίζουν ως ταινία που θα μείνει στο μυαλό μου για χρόνια.

 

Δες το trailer της ταινίας εδώ, ή απόλαυσε μια από τις αγαπημένες μου σκηνές