την ώρα που το σύμπαν σου μικραίνει

Δυσκολεύομαι να κινηθώ, ο χώρος έχει μικρύνει επικίνδυνα, προσπαθώ να τεντώσω τα πόδια μου αλλά είναι αδύνατο, - κάπου βρίσκουν εδώ και μέρες - κι είναι μάλλον αυτή η στιγμή που εγγράφομαι στα μητρώα των κλειστοφοβικών. Η αλήθεια είναι πως θα θελα να φωνάξω μα γνωρίζοντας πως κανείς δε θα μ’ ακούσει, αποφασίζω να μη σπαταλήσω τις δυνάμεις μου άσκοπα.

 

Τα ρουθούνια μου σε αναζήτηση οξυγόνου ανοίγουν διάπλατα αλλά - όπως πληροφορήθηκα αργότερα - κάποιος γιατρός κατέγραψε την κίνηση αυτή ως μηχανική εξάσκηση της «αναπνοής». Αντ’ αυτού αυτοσυγκεντρώνομαι για να μην πανικοβληθώ και προσπαθώ να αγκαλιάσω με τα χέρια μου τα διπλωμένα στο στήθος μου γόνατα, αναπολώντας τις μέρες που του άπλετου χώρου όταν κολυμπούσα (ή μήπως πετούσα) ελεύθερος σαν αστροναύτης σε ειδικές συνθήκες βαρύτητας. Μάταιος κόπος.

- Υπομονή λίγες μέρες έμειναν μόνο, μου μηνύει τηλεπαθητικά φίλιο βρέφος ημερών, γεννημένο καμιά εκατοστή οικοδομικά τετράγωνα παρακάτω αυτό.

Κι εγώ λουφάζω καθώς το σύμπαν μου ταρακουνιέται ολόκληρο και αποκοιμάμαι γυμνός, είναι μεσημέρι, τέλη Ιουλίου του '70.