είναι που είμαι αόρατος

Δεν είναι ο συνδυασμός της τυχαίας μέρας με τα πρεζάκια που τρυπιούνται στη γωνία, τους βιαστικούς και φυσιολογικά αδιάφορους περαστικούς, τα παιδάκια που παίζουν ή τον αστικό καύσωνα που σα μαρκαδόρος stabilo υπερτονίζει κιτρινίζοντας την εγκατάλειψη. 

Ούτε η μυρωδιά λιβανιού και κάτουρου που αναδύεται από την πλάτη του ιερού της εκκλησίας, ο μαύρος έμπορας που ανακάθεται στο παγκάκι του στραβοκοιτάζοντάς τους περασυικούς, η ζέστη ή ο ιδρώτας που θολώνει τα μάτια πριν τον ρουφήξουν σα κλάμα τα γένια μου. 

 
Δεν είναι τίποτα από το φολκλόρ του Αθηναϊκού κέντρου και δη του Μεταξουργείου που κάνουν τις φωτογραφίες που τράβηξα ωραίες.

Είναι που είμαι αόρατος, που περιφέρομαι στα κινηματογραφικά στούντιο της καθημερινότητας εν ώρα γυρισμάτων χωρίς να με προσέχει κανένας. Που δε σκέφτομαι τίποτα παρά πως θα αποτυπώσω στα απανωτά κλικ της μηχανής μου σκηνές από παράλληλα εκτυλισσόμενα, ξένα σε μένα έργα.

Είναι που κουμαντάρω το μυαλό μου, που σήμερα δε μου λείπει τίποτα. Που νιώθω ανάλαφρος κι ας με πονάει το πόδι μου.

Και που δεν με φοβάμαι (παρ' ότι καλοκαίρι).