of Montreal, επιτέλους από την Αθήνα στην Αθήνα

 Το πρώτο ραντεβού με τους εξ Αμερικής Αθηναίους (Athens, Georgia) of Montreal είχε κανονιστεί για κάποια ωραία βραδιά προ πενταετίας, αλλά ήταν μια απεργία των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας που είχε ματαιώσει τόσο τα σχέδια της μπάντας όσο και τα δικά μας. Ή μάλλον καλύτερα να πω πως τα είχε αναβάλλει (και ουχί ματαιώσει) καθώς εχθές, βράδυ Τετάρτης στο 6 D.O.G.S. το ραντεβού έλαβε επιτέλους χώρα.

Κι εμείς – όπως και πολύς κόσμος ακόμα - έχοντας βγάλει τα εισιτήρια μας από μήνες, άμα τη ανακοινώσει κιόλας,  του τότε επερχόμενου live καρφώσαμε την ταμπέλα sold out πάνω στην αφίσα της μπάντας.

My Wet Calvin

Την παράσταση άνοιξαν αργοπορημένα, τα φωτεινά μανιτάρια - μέδουσες - νύφες, οι δικοί μας My Wet Calvin. Οι οποίοι σ’ ένα άψογο, περιεκτικό και μαζεμένο σετ, είχα να τους δω live πολλά χρόνια, κατάφεραν να μου αποσπάσουν επιτυχώς την προσοχή από τα νύχια της γκρίνιας μου που μουρμούριζε για το ακριβό εισιτήριο των 26 ευρώ, την ακριβή μπύρα των 5 ευρώ, τη δεύτερη εμφάνιση των of Montreal που έγινε λόγω υπερ-ζήτησης την αμέσως προηγούμενη μέρα στερώντας μας την παρθενική επαφή με την μπάντα  καθώς και την απουσία τυπωμένων εισιτηρίων που μου άφησε παρακαταθήκη μόνο μια φωτοτυπία Α4 με barcode για τη συλλογή των συναυλιακών μου αποκομμάτων (το απόκομμα του εισιτηρίου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας παρακολούθησης ενός live για μένα).

Για να μην τα πολυλογώ οι My Wet Calvin κατάφεραν να με παραδώσουν καθαρό και ξεπλυμένο από λογικές μα άχρηστες εν ώρα συναυλίας σκέψεις στη μαγεία των  πολυαναμενόμενων και αγαπημένων O.M.

Η μουσική των ΟΜ έχει τις ρίζες της πολύ πίσω, στα βαθειά 70’ς ξεκινώντας από το glam rock του Bowie και το p-funk, βλασταίνει μέσα στο εκλεπτυσμένο εγκεφαλικό πανκ των Talking Heads και των Television κι ανθίζει σ’ ένα ολόδικό τους ιδίωμα λίγο πριν χρωματιστεί τόσο από την σκοτεινή πλευρά της brit pop των Pulp αλλά κι από τις ενορχηστρώσεις του Prince.

Φαντάσου τώρα όλα αυτά τα συστατικά, στην καλύτερη αναλογία αναλογία, σερβιρισμένα επί σκηνής από την διονυσιακής ιδιοσυγκρασίας, ανδρόγυνη περσόνα του  Kevin Barnes και της ταλαντούχας παρέας του. Την ίδια στιγμή που η προβοκατόρικη σκηνική παρουσία - στα χνάρια του Ιggy – του κ Kevin δεν έχει να ζηλέψει σχεδόν τίποτα από εκείνη τη σπασμωδική θεατρικότητα ενός νεαρού N. Cave για παράδειγμα.  Κι η φωνή του να μην ξέρεις αν βγαίνει από λευκό ή μαύρο.

Τώρα για το τι έπαιξαν και το setlist - το οποίο ερμήνευσαν απνευστί χωρία ανάσα μεταξύ των κομματιών - του live καλύτερα μη με ρωτήσεις. Ποτέ δεν έμαθα τους τίτλους των τραγουδιών των of Montreal, πως θα μπορούσα άλλωστε αν για παράδειγμα ένα από τα πιο γνωστά τους τραγούδια (το έπαιξαν αυτό) λέγεται Heimdalsgate Like A Promethean Curse ;

Ήταν εντυπωσιακό όμως το πώς οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί της μπάντας, εφοδιασμένοι όπως εμείς τα εισιτήριά τους από καιρό, καμάρωσαν και διασκέδασαν με τα σωθικά τους, τους O.M. στη δεύτερη εμφάνιση τους σε ελληνικό έδαφος . Τραγουδώντας απ’ έξω κι ανακατωτά τους στίχους όλων των τραγουδιών, ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας, χορεύοντας ξέφρενο pogo που θύμιζε μέρες Jello Biafra, 

κι αφήνοντας έκπληκτα τα μέλη του συγκροτήματος για τα 75 μόλις λεπτά ενός live που έκλεισε με μια σχεδόν 15λεπτη καταιγιστική εκτέλεση του αριστουργηματικού The past is a grotesque animal– κι αυτή είναι η τελευταία εικόνα - μια συνωθούμενη, ενιαία μάζα 300 νοματαίων που κολλημένοι από τόνους ιδρώτα, δακρύων και έξαψης καταλαμβάνουν σα ρευστό κάθε εκατοστό του σχετικά μικρού συναυλιακού χώρου προσφέροντας ταυτόχρονα υπέροχα sing along δεύτερα φωνητικά στο τραγούδι.

Εδώ κατέγραψα σε βίντεο το πρώτο μόνο τραγούδι της εμφάνισης, πέτυχα νομίζω ιδανική σκηνοθεσία αλλά με πρόδωσε κλασσικά ο ήχος μιας και βρισκόμουν πολύ κοντά στο ηχείο.