η Νεμπράσκα του καθενός

Χτυπάει το τηλέφωνο. Tι έγινε πάλι νυχτιάτικα αναρωτιέμαι; με το που βλέπω ότι το νούμερο κλήσης στην οθόνη του ακουστικού είναι εκείνο του πατέρα μου, πατάω παύση στο φιλμ που βλέπω και απαντώ.

- Έλα πατέρα, καλησπέρα ...με ακούς; ...Ένα δύο ...Καλησπέρα λέω.

Η απόλυτη απουσία ανθρώπινης φωνής μου απαντά,

- Μπαμπά με ακούς του φωνάζω πιο δυνατά για την περίπτωση που δε φοράει το ακουστικό βαρηκοΐας μα αντί άλλης απάντησης ακούω τριγμούς, συριστικούς ήχους και μεταλλικά χτυπήματα.

Είμαι σίγουρος πως ο πατέρας μου θα πιέζει όπως κάνει συχνά, ίσως άθελα του μα σίγουρα επίμονα κι άναρχα, τα κουμπιά του καντράν του κινητού του – μεταξύ των οποίων κι εκείνο της επανάκλησης/ Όταν όμως η ίδια διαδικασία επαναλαμβάνεται για τρίτη φορά, σταματάω την ταινία για τα καλά τώρα και τηλεφωνώ στο πατρικό.


- Όλα καλά μου απαντάει η μάνα μου με το που της αναφέρω τις επαναλαμβανόμενες κενές κλήσεις που δέχομαι από το συζυγικό της κινητό.

- Αμάν, αυτός ο χριστιανός πια με το … πάει να πιάσει τη μουρμούρα εκείνη μα την κόβω όσο πιο ανώδυνα μπορώ.


- Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα, κατά λάθος θα το πάτησε ο άνθρωπος, αφού είσαστε καλά κι οι δύο, καληνύχτα. Για τον αναστεναγμό της δεν έκανα κάποιο σχόλιο.


Περπάτησα βιαστικά μέχρι το ψυγείο, πήρα μια μπύρα, ας είχα πει πως δε θα πιω σήμερα, κι έβαλα να δω τη συνέχεια του Νεμπράσκα.

Νεμπράσκα (Αλεξάντερ Πέιν, 2013). Ένα road movie σε ασπρόμαυρο φόντο στην εγκαταλειμμένη Αμερικάνικη επαρχία και στους εξίσου παρηκμασμένους (αν κι εδώ μπορείς να συναντήσεις ψήγματα ελπίδας) οικογενειακούς δεσμούς. Αφορμή και κινητήρια δύναμη του ταξιδιού, μια ψευτοεπιταγή του 1.000.000 δολαρίων, μια διαφημιστική απάτη που έχει στοιχειώσει τις τελευταίες μέρες του δικαιολογημένα πλέον λόγω άνοιας μα ανέκαθεν κακότροπου γερο-Γούντι.

Τις μάταιες προσπάθειες του οποίου  να ξεκινήσει - κόντρα στο χρόνο και τη λογική - το τελευταίο κυνήγι «θησαυρού» της ζωής του συνδράμει, συνοδοιπόρος του, εις εκ των γιών του, προσβλέποντας σε ένα διαφορετικό όμως ταξίδι αυτός. Να ξεφύγει από τη μάλλον στενάχωρη καταθλιβική του καθημερινότητα και – αν κάτσει γιατί όχι; - να γνωρίσει καλύτερα τον προπάτορά του.

Φαντάζομαι θα βρεις λόγους να βουρκώσεις βλέποντας την ταινία, όχι γιατί είναι φτιαγμένη ώστε να προβοκάρει το συναίσθημα και να εκμαιεύσει δακρύβρεχτους συναισθηματισμούς, αλλά γιατί λίγο πολύ θα βρεις μια σειρά σκέψεων, γεγονότων κι αντιδράσεων που όλο και κάτι σου θυμίζουν από την δική σου ζωή.

Ταινιάρα.