Δούναι - Λαβείν: σημειώσατε 2

Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων στους οποίους εάν τους προσφέρεις ένα οποιοδήποτε ένα, αυτοί – αδυνατώ να κατανοήσω, όσο κι αν προσπαθώ, με ποιο σκεπτικό - σου παίρνουν 5. Κι είναι εντάξει αν πρόκειται για σοκολατάκια, μικρό το κακό. 

Έχω μια φίλη που σε μια δύσκολη οικονομική στιγμή της γειτόνισσάς της, κι έπειτα από παράκλησή της, τής ...εκμυστηρεύτηκε το password  της - το να προσφέρει μέρος του δικτυακού της bandwidth σε καιρούς ανέχειας της φάνηκε θεμιτότατο. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά και η αλληλεγγύη φαινόταν να γεφυρώνει ακόμα περισσότερο το χάσμα των δύο ορόφων που τις χώριζε. Δυο μήνες όμως αργότερα, μπορεί και παραπάνω, η ευγενής φίλη δε μπορούσε πια να μπει στο δίκτυο. Το δικό της, πληρωμένο δίκτυο. Κι έτσι την ώρα που η γειτόνισσα σέρφαρε, κατέβαζε, έβλεπε streaming περασμένες τηλεοπτικές σειρές ή έκανε οτιδήποτε άλλο σάρωνε ολόκληρο το εύρος του bandwidth, η δική μας πρωταγωνίστρια αγωνιούσε πως θα ανακτήσει τις οπτικές της ίνες παρακαλώντας μας να της αλλάξουμε όχι μόνο τον κωδικό αλλά και το ίδιο το όνομα του modem της χωρίς να την πάρει χαμπάρι, να την κακοχαρακτηρίσει, ή να την παρεξηγήσει η ανεκδιήγητη συνένοικος. 

Χρησιμοποιώντας το παραπάνω παράδειγμα ως αναλογία και χωρίς διόλου να μειώνω τη βαρύτητά του (καθώς λίγο πριν τελειώσω να γράφω αυτές τις γραμμές, αντιμετώπισα το ίδιο πρόβλημα – που θα πάει, θα βρω, δε θα βρω τα θάρρητα να αλλάξω κι εγώ τον κωδικό του δικού μου μόντεμ;) γενικεύω την κουβέντα.

Είναι, που λες, λυτρωτική ευλογία το να μπορείς να μοιράζεσαι και να προσφέρεις, τον κωδικό του ιντερνετ αν όχι και της καρδιάς σου, το κλειδί του σπιτιού σου, το χρόνο σου, την θαλπωρή και τη στοργή σου, τη φιλία και τη φιλοξενία σου, την υποστήριξη, την ανοχή, ένα κέρασμα, τον έρωτά σου (στη χειρότερη), τη μεγαλοθυμία σου, την υπομονή και τα τσιγάρα σου, τις γνώσεις και την πείρα σου, μια χειραψία, μια αγκαλιά ή το φιλικό χτύπημα στην πλάτη.

Και νιώθεις ευλογημένος άμα τη αποδοχή της προσφοράς από τον φίλο, τον σύντροφο, τον αδελφό, τον εραστή και την ερωμένη, το γείτονα, το συνεργάτη και το συνάδελφο ή όποιον εσύ επιλέξεις πως χρήζει κάποιου/ων από τα παραπάνω. Ευχής έργον.

Κι αντιθέτως, κατάρα δεν είναι το να μην παίρνεις, να μη σου αντιγυρίζεται το όποιο καλό, αυτό είναι απλά μια άβολη σκατοκατάσταση, ιδιαίτερα αν είσαι από εκείνους τους ανθρώπους που αξιολογούν διαφορετικά την ισορροπία του δούναι και λαβείν. Γιατί το δούναι είναι ένα μοναχικό, γοητευτικό χάρισμα που - είτε το έχεις έμφυτο είτε το προσπαθείς εν πλήρει συνειδήσει - στην ιδεατή του έκφραση δεν αναμένει (ή δεν θα έπρεπε να αναμένει) το αντίτιμο του λαβείν. 

Κατάρα είναι να προσφέρεις με την καρδιά σου το ένα το οποίο κρίνεις, θέλεις και μπορείς και ο άλλος/η/οι να σου υφ-αρπάζουν πέντε. Ή και δέκα. Να αφήνεις χώρο ενός βήματος κι αυτό να σημαίνει νομοτελειακά πως πρέπει να είσαι έτοιμος να απεμπολήσεις άλλα – ζωτικά για σένα – πολλαπλάσια βήματα από κατά συρροή άπληστους ξενιστές. 

Όπως το μικρό πεύκο κι η μικρότερη συκιά της φωτογραφίας που σπόροι κάποτε, βρήκαν καταφύγιο στις απάνεμες αγκαλιές κάποιου φιλόξενου φοίνικα, και τώρα τρέφονται και θα τρέφονται κυριολεκτικά από τα σωθικά του.