ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει

"Από τότε που εξοικειώθηκα με την τέχνη, αυτό το κελί έγινε φυλακή" είναι η τελευταία ατάκα του "Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει"   Η πρόσκρουση στους τοίχους της πραγματικότητας είναι επώδυνη μόλις πέσει η αυλαία.

(Cesare Deve Morire, 2012). Μια ταινία που περιγράφει μια διαφορετική, λιγότερο περιπετειώδη μα εξίσου συγκλονιστική απόδραση από φυλακές. Δώδεκα έγκλειστοι άντρες, κάθε ηλικίας, όλοι βαρυποινίτες, δοκιμάζουν ίχνη ελευθερίας καθώς ετοιμάζονται να παρουσιάσουν εντός του σωφρονιστικού ιδρύματος τη δική τους εκδοχή στο θεατρικό έργο "Julius Caesar" του William Shakespeare. Στη Rebibbia, στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας των τοπικών φυλακών. 

Παρούσα η κάμερα των αδελφών Paolo και Vittorio Taviani, εισχωρεί μέσα από τα μάτια των ερασιτεχνών ηθοποιών στο βαρύ τους παρελθόν καταγράφοντας ταυτόχρονα ολόκληρο το θεατρικό (;) δράμα μέσα από τη διαδικασία των ακροάσεων, τις πρόβες και τους αυτοσχεδιασμούς. Φυσικά και την πρώτο και τελευταίο ανέβασμα, τη μοναδική παράσταση που δόθηκε μπροστά σε κοινό. Ένα κοινό αποτελούμενο από συγγενείς και δικούς ανθρώπους, κατά τη διάρκεια ενός πολύ ιδιότυπου επισκεπτηρίου. 

Συγκινητικό (δε βρίσκω καλύτερη λέξη) το έντονο κοντράστ της ασπρόμαυρης καταγραφής της μόλις 77λεπτης ταινίας - την ώρα που μονάχα η επίσημη παράσταση εγγράφεται έγχρωμα στο φιλμ -. Αξιοπρόσεκτες οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, ιδιαίτερα αν λάβεις υπ ‘οψιν πως όλοι τους είναι πραγματικά πρώην ή νυν κατάδικοι και κανείς τους επαγγελματίας ηθοποιός. 

Τα καλύτερα λόγια και για το υποβλητικό σάουντρακ (Giuliano Taviani, Carmelo Travia) που απλά και λειτουργικά συνδράμει την ανάπτυξη της βραβευμένης με χρυσή άρκτο στο Βερολίνο ταινίας

Το «Ο Καίσαρας Πρέπει Να Πεθάνει» το προτείνω ανεπιφύλακτα παρότι δεν είναι εκείνη η ταινία που θα σου αλλάξει τη ζωή. Δεν ξέρω αν εμένα με έπιασε λόγω Σαββατοβραδινού momentum ή αν ήταν επειδή ταυτίστηκα κι εγώ με εκείνον που απολαμβάνει πρόσκαιρα μια χαραμάδα ελευθερίας όντας φυλακισμένος στη δική μου πραγματικότητα.