Μπορεί να μην ήταν το πρώτο επτάιντσο της νεαρής τότε δισκοθήκης μου. Είχαν προηγηθεί κάποια – κληρονομικά όπως τα έλεγα – δισκάκια των βρετανών merseybeat Freddy & The Dreamers, μαζί και τα υπέροχα He’s so fine των Chiffons και I will follow Him της χαριτωμένης Little Peggy March από τη μάνα μου και το Ramona του Louis Armstrong μεταξύ άλλων Θεοδωράκηδων από τον πατέρα μου. Ήταν σίγουρα όμως το πρώτο 7ιντσο που αγόρασα ποτέ με ολόδικά μου χρήματα.
Το οποίο, καθώς ούτε ψήγματα Χριστουγεννιάτικης διάθεσης δεν με έχουν αγγίξει, το μνημόνευσα ξανά μπας και με βάλει στο παραμικρό γιορτινό κλίμα,
Ο λόγος για το Do they know it’s Christmas. Το πρώτο (?) τραγούδι που καθιέρωσε ως μόδα την φιλανθρωπία μεταξύ των καλλιτεχνών και άνοιξε το δρόμο για ένα σωρό ανάλογες δράσεις και ηχογραφήσεις, τις οποίες ενίοτε μόνο εκ του πονηρού μπορείς να εκλάβεις. Ο Bob Geldof (των Boomtown Rats) και ο Midge Ure (των Ultravox) οι ενορχηστρωτές του εγχειρήματος που έφερε το όνομα Band Aid.
Εκεί όπου όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι τότε μουσικοί μου ήρωες μαζεμένοι σε ένα στούντιο τραγούδησαν για τα αποδεκατισμένα από το λιμό παιδιά της Αφρικής με το ρόστερ να περιλαμβάνει Ultravox, Culture Club, U2, The Boomtown Rats, Duran Duran, Spandau Ballet, Heaven 17, Sting, Paul Weller, Bananarama, Paul Young, Phil Collins, Big Country, George Michael, Status Quo, Kool & The Gang, Marilyn, Jody Watley, αλλά και τους Holly Johnson των Frankie Goes to Hollywood, Paul McCartney, και David Bowie εκ του μακρόθεν.
Εκεί όπου όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι τότε μουσικοί μου ήρωες μαζεμένοι σε ένα στούντιο τραγούδησαν για τα αποδεκατισμένα από το λιμό παιδιά της Αφρικής με το ρόστερ να περιλαμβάνει Ultravox, Culture Club, U2, The Boomtown Rats, Duran Duran, Spandau Ballet, Heaven 17, Sting, Paul Weller, Bananarama, Paul Young, Phil Collins, Big Country, George Michael, Status Quo, Kool & The Gang, Marilyn, Jody Watley, αλλά και τους Holly Johnson των Frankie Goes to Hollywood, Paul McCartney, και David Bowie εκ του μακρόθεν.
Καλοπροαίρετος γαρ, και καλή τη πίστη θεωρώ μέχρι σήμερα ευγενή την προσπάθεια αυτή. Τη σύνθεση καθαυτή, σχετικά ατονική και λίγο μακρύτερα από ποπ φόρμες αρχικά δεν την πολυκαταλάβαινα και χρειάστηκαν κάμποσες ακροάσεις ώσπου όχι μόνο να τη συνηθίσω αλλά και να μου αρέσει, να μάθω τα λόγια απ’ έξω (τα οποία σήμερα τα θυμάμαι λιγάκι ανακατωτά) και να το αγαπήσω.
Εδώ σε μια έκδοση που εμπεριέχει και το ορχηστρικό θέμα της δεύτερης πλευράς του single με τις ηχογραφημένες ευχές.
Η ιστορία θέλει μάλιστα τον Joe Strummer που κατοικούσε λίγα σπίτια παρακάτω στο δρόμο που ήταν το στούντιο να προσφέρεται να συμμετάσχει – έστω και άνευ πρόσκλησης, και τους βλάκα τον Geldof (αν βέβαια έγιναν έτσι τα πράγματα) να του αρνείται τη συμμετοχή καμουφλάροντας την κομπλεξική κόντρα που είχε με τους Clash πίσω από ποιος ξέρει τι δικαιολογίες: "Sir Bob Geldof: 'The Clash were s**it"
Το 45αράκι αυτό το έλιωσα κυριολεκτικά στο άκουσμα. Όταν με την πρώτη και βαθύτερη (first cut is the deepest) χαρακιά που του προξένησα ξεκίνησε να πηδάει η βελόνα μια ολόκληρη στροφή του δίσκου, με θυμάμαι να στέκομαι με ένα χρονόμετρο στο χέρι πότε τσεκάροντας τη διάρκεια της ηχογράφησης που χάνω και πότε ελέγχοντας αν όντως ο ιμάντας στροβιλίζει το πλατώ με 45 στροφές το λεπτό. Κάψιμο.
Πέντε χρόνια αργότερα, το - και μουσικά (λόγω των άθλιων παραγωγών Stock Aitken & Waterman) - βρώμικο 1989 μια νέα μπάντα, η Band Aid II αναλαμβάνει να το επανεκτελέσει κάτω από την καθοδήγηση της προαναφερθείσας άθλιας ομάδας παραγωγών. Με τα μόνα κοινά μέλη να είναι οι Bananarama και – τι πιο φυσικό - ο Bono, ο οποίος παραδόξως δεν ερμήνευσε την ίδια στροφή η Band Aid II χαιρέτησε το φιάσκο με Jason Donovan, Kylie και Technotronic στις τάξεις της. Στις θετικές παρατηρήσεις προσμετρώ μόνο τον Jimmy Somerville.
Το 2004, την τρίτη ηχογράφηση του τραγουδιού αναλαμβάνει η Band Aid 20. Ο Thom Yorke των Radiohead στο πιάνο, ο Bono στη γνωστή του πλέον στροφή και όπως άλλοτε η εθνική ομάδα της βρετανικής μουσικής βιομηχανίας - και όχι μόνο - με μέλη των Radiohead, Ash, Queen, Coldplay, Sparks (!!!), Morcheeba, The Divine Comedy, Travis, Supergrass, The Darkness, Keane, Moloko, Feeder, Snow Patrol, The Thrills, καθώς και την Dido, την Joss Stone και τον Robbie Williams μεταξύ των πιο αξιομνημόνευτων κατά τη γνώμη μου συμμετεχόντων. Πααρόλα αυτά το γλυκό δεν έδεσε και το πρότζεκτ μποεί να μην το λες φιάσκο αλλά σίγουρα ούτε και επιτυχία.
Φέτος επανακυκλοφόρησε το Do They Know it’s Christmas? Από την επονομαζόμενη Band Aid 30. To παραθέτω δίχως να αναγνωρίζω σχεδόν κανέναν από την πληθώρα των νεοεισελθόντων καλλιτεχνών που συμμετέχουν. Εξαίρεση οι Elbow και οι Underworld. Ταυτόχρονα αναρωτιέμαι αν είναι αυτή η αφρόκρεμα της μουσικής αυτή τη στιγμή ή αν έχω γεράσει εγώ. O Bono κατά τα γνωστά ερμηνεύει την ολόδική του στροφή.
Το 7ιντσο D.T.K.I.C το ξαναγόρασα κάποια στιγμή που το βρήκα σε τέλεια κατάσταση. Το παλιό όμως, εκείνο που η βελόνα χάνει μια ολόκληρη στροφή είναι εκείνο που ακούω κάθε Χριστούγεννα.
Βλέπεις, οι περισσότεροι από εκείνους τους παλιούς μουσικούς μου "ήρωες" εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να είναι ψηλά στα ράφια της δισκοθήκης μου, το μουσικό μου εικονοστάσι, (με την προσθήκη ουκ ολίγων από την Band Aid 20 να συμπληρώσω)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου