τα 15+1 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2014

Είναι το τέλος του έτους που πλησιάζει, μέσα Δεκέμβρη γαρ, που πυροδοτεί το συμμάζεμα των αναμνήσεων του προηγούμενου 11μηνου, την αναπόληση των πεπραγμένων της χρονιάς κι ενίοτε την καταγραφή τους σε κάθε λογής κατεβατά εν είδει ανασκόπησης. 

Είναι ο καιρός που οι μουσικόφιλοι συντάσσουν τις δικές τους λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν στο διάστημα αυτό. 

Πλησιάζει το τέλος του χρόνου κι εγώ για τρίτη συνεχόμενη χρονιά (απ’ ότι βλέπω γίνεται θεσμός) θα συντάξω εκείνη τη λίστα με τα μουσικά έργα που ενώ δεν αποτελούν νέες κυκλοφορίες, κατόρθωσαν όχι μόνο να (ξανά)τραβήξουν την προσοχή μου μέσα στο 2014 αλλά να διεκδικήσουν και να κερδίσουν απεριόριστο χρόνο ακρόασης.

Έχουμε λοιπόν και - χωρίς αξιολογική σειρά - λέμε:

1 Οf Montreal – Cherry Peel, 1997. 

Τον ανακάλυψα τυχαία ψάχνοντας ένα τραγούδι (έσπαγα το κεφάλι μου κάθε φορά που το άκουγα στο ringtone φίλιου κινητού) που λανθασμένα θεωρούσα δικό τους χωρίς τελικά να τους ανήκει. Και κάπως έτσι άκουσα ολόκληρη τη δισκογραφία τους. Ουδέν κακό αμιγές καλού λοιπόν αφού το Cherry Peel, to πρώτο άλμπουμ των ούτως ή άλλως αγαπημένων of Montreal είναι ένα 60s διαμάντι ψυχεδελικής φολκ στα χνάρια των Beach Boys παρότι κυκλοφόρησε to 1997. Τους προ διακοπών καλοκαιρινούς μήνες είχε την τιμητική του και πολύ στεναχωρήθηκα που δεν τίμησαν ούτε ένα τραγούδι του στο πρόσφατο live τους. Everything Disappears When You Come Around

2 The Langley School Music Project - The Langley School Music Project, 1976-77.

Μια ξεχασμένη ηχογράφηση από τα μέσα των 70s. Μια απαίδευτη σχολική χορωδία, ένα άκρως επιτυχημένο πείραμα και ένας από τους καλύτερους κατά τη γνώμη μου δίσκους της λεγόμενης outsider music (και όχι μόνο). Είκοσι ηχογραφήσεις που διακατέχονται από στοιχειωμένη παιδική αφέλεια, σχεδόν τελετουργική θα έλεγες διάθεση και σίγουρα Αριστουργηματικές σε πάρα πολλά σημεία ενορχηστρώσεις. Προτείνω την απόκτησή της ανεπιφύλακτα. Άκου για παράδειγμα τη μυστηριακή εκτέλεση του Space Oddity, την οποία ευλόγησε και ο ίδιος ο δημιουργός του. Space Oddity

3 Young Marble Giants – Colossal Youth. 

Σπουδαίοι! Μινιμαλιστική η άποψη τους για την post punk σκηνή των βρετανικών αρχών της δεκαετίας του 80 με κάμποσες αναφορές φολκ, άλλες τόσες τζαζ και τρυφερά γυναικεία φωνητικά. Φρέσκο άκουσμα ακόμα και σήμερα. Λυπάμαι μόνο που δεν τους γνώριζα τόσα χρόνια. Rough Trade. Searching for Mr.Right

4 Chick Corea – Return To Forever 1972 

Μεγάλο fan της fusion jazz δε με λες, όμως ετούτος ο δίσκος αν και ανήκει στο συγκεκριμένο είδος δε με άφησε ασυγκίνητο. Πόσο μάλλον που φλερτάρουν και με το latin, (έτερο μουσικό ιδίωμα που εχθρεύομαι) τα φωνητικά της Flora Purim. Το άλμπουμ αυτό με την ομώνυμη RTF περίφημη μπάντα του Corea το αγόρασα κατά τύχη αν όχι κατά λάθος και φυσιολογικά δε θα το κρατούσα καν. Κι αν φαίνεται και σε μένα τον ίδιο αξιοπερίεργο το ότι τελικά το έβαλα να στριφογυρίσει στο πλατώ έστω και μία φορά, φαντάσου πως φαντάζει η συνεχής επανακρόαση του. Return To Forever

5 Χωρίς Περιδέραιο - 48 Σιωπές, 1985.

Παρότι εμβληματικός ο δίσκος των Χωρίς Περιδέραιο έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να φτάσει στα αυτιά μου ως ολόκληρο πόνημα. New wave καταβολές, πρώιμο 80’s electro και φοβεροί οι σουρεαλιστικοί στίχοι του Νίκου Αγγελή. Νομίζω από τα καλύτερα εγχώρια πράγματα που κυκλοφόρησαν, το οποίο ευτυχώς - έστω και στη στροφή - έκανε το θόρυβο που έπρεπε να κάνει προ 3 δεκαετιών. Αιτία και αφορμή για την ενδελεχή ακρόαση της δουλειάς των Χωρίς Περιδέραιο - και αυτό νομίζω δεν αφορά μόνο εμένα - στάθηκε η συμμετοχή τους στο live «Εδώ δε υπάρχει άσυλο». Μεγάλο κόλλημα! . 48 Σιωπές

6 Arab Strap - Monday at the Hug & Pint, 2003. 

Κάπου εκεί, στα μέσα των 90’s, πάνω στην αρχική κά πώρωση με τους Belle & Sebastian, τους Mogwai, τους Gorkys Z.M. είχα ανακαλύψει και τους Arab Strap. Κι έγινα ένθερμος ακροατής τους για τα επόμενα 2-3 χρόνια. Κι έπειτα. ως διά μαγείας. και παρότι τα λοιπά σχήματα εξακολούθησαν να με συντροφεύουν μουσικά οι A.S. ανέβηκαν στα ράφια της δισκοθήκης και πάρα πολύ σπάνια θα με απασχολούσαν ξανά. Φέτος όταν τους επανέφερα στη μνήμη μου (και στο πλατώ του πικάπ) αξιώθηκα να ακούσω και τα επόμενα άλμπουμ που σχεδόν επιδεικτικά είχα αγνοήσει τον καιρό της κυκλοφορίας τους. Το Monday at the Hug & Pint είναι εξίσου σκοτεινό και λυρικό με τα προηγούμενα αλλά η σχεδόν φολκ ενορχήστρωση που το διαπερνάει, το κάνει συναρπαστικό στα αυτιά μου, παρότι δεν το λες και το magnum opus της μπάντας. Fucking Little Bastards

7 Tangerine Dream - Stratosfear 1976 

Δεν ξέρω αν ήταν το ασυμβίβαστο με το τότε ηλικιακό μουσικό μου κριτήριο ή αν έφταιγε που τα πρώτα άλμπουμ που είχα ακούσει από το συγκρότημα του Edgar Froese ήταν οι άνοστες κυκλοφορίες τους τη δεκαετίας του ’80, πάντως τους Tangerine Dream δεν τους είχα μέχρι πρότινος σε μεγάλη υπόληψη. Η αρχική αναθεώρηση έγινε όταν είδα το ντοκιμαντέρ για το kraut rock προ διετίας αλλά η συνολική επανεκτίμηση και η σχέση μου με το αστρικό progressive και τη διαστημική τους (new age) avant garde αποκαταστάθηκαν έπειτα από φίλιες, έντονες συστάσεις και παραινέσεις. Τόσο το Stratosfear του ‘76 όσο και το Phaedra είναι δίσκοι που ήχησαν ουκ ολίγες φορές στο repeat αυτή τη χρονιά. Stratosfear

8 Peter Jefferies - The Last Great Challenge in a Dull World, 1990. 

Οι μουσικοί συνειρμοί που οδηγούν στους αντίστοιχους δικτυακούς με έριξαν πάνω στην περίπτωση του Νεοζηλανδού Peter Jefferies. Και θεωρώ πως ήταν απόλυτα φυσιολογικό το ότι κόλλησα. Εντυπωσιασμένος από την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα των λίγων τραγουδιών του που είχα ακούσει, έκανα 1-2 αναφορές στην εκπομπή και λίγες μέρες αργότερα η επανακυκλοφορία του The Last Great Challenge in a Dull World χαρισμένη - επ’ ευκαιρία της γιορτής μου -, κοσμούσε τη δισκοθήκη μου. Όταν ένα τραγούδι (ή ολόκληρο άλμπουμ) μου αρέσει πολύ το ακούω απανωτά, παλιώνει και γίνεται κτήμα μου άμεσα. Έτσι την ακουστική post punk μελαγχολία, του Peter Jefferies είναι πλέον σα να την ξέρω από χρόνια. The Fate of the Human Carbine

9 Yung Wu - Shore Leave, 1987 

Μέσα από μια παρτίδα δίσκων που με επισκέφτηκε βιαστικά, ξεχώρισα το συγκεκριμένο άλμπουμ από το εξώφυλλο και μόνο. Κι έτσι χωρίς να έχω ακούσει ποτέ ούτε το όνομά τους, από καθαρή …ενσυναίσθηση (!!! για τη λέξη) έκανα μια από τις μεγάλες ανακαλύψεις της χρονιάς: οι Yung Wu δεν είναι παρά το alter ego ενός από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα. Οι The Feelies λοιπόν, ηχογραφούν ένα και μόνο κάτω απ’ αυτό το ψευδώνυμο. και ο λόγος που δεν κυκλοφόρησαν αυτό το σχετικά back to the roots άλμπουμ κάτω από το επίσημο όνομά τους είναι γιατί εδώ τα ηνία της μπάντας (αλλά και τα φωνητικά) έχει αναλάβει ο Dave Weckerman ο ντράμμερ του συγκροτήματος. Κατά τα άλλα ο κλασσικός υπέροχος ήχος των Feelies είναι εδώ παρότι μπορεί να μην ξεχωρίζει κάποιο τεράστιο τραγούδι. Big Day

10 Rock Plaza Central - Are We Not Horses, 2006. 

Καλή ανεξάρτητη αμερικάνικη φολκ-ροκ ήταν αυτό που ευχαριστήθηκα στον πολύ καλό δίσκο των Rock Plaza Central αφού πρώτα είχα ακούσει κοντά διακόσιες (200) φορές το αριστουργηματικό (τόσο σα σύνθεση – παρότι δεν είναι και ότι πιο πρωτότυπο - όσο και στο στιχουργικό του μέρος) Anthem for the already defeated, το τραγούδι από το οποίο τους γνώρισα όταν σε κάποιο net surfing έπεσα πάνω σ’ένα τρέιλερ μιας ταινίας με ζόμπι. Αφού μου άνοιξαν την όρεξη, έβαλα κι άκουσα Violent Femmes και 16 Horsepower, κι έπειτα είδα και την ταινία με τα ζόμπι. Anthem for the already defeated

11 John Zorn & Bar Kokhba Sextet - 50th Birthday Celebration Volume 11, 2005. 

Ο σαξοφωνίστας της avant gard jazz, John Zorn συνεχίζει τις ανασκαφές στις ρίζες του συνδυάζοντάς τες με τη μουσική που αγαπά παραδίνοντας ένα ακόμα άλμπουμ με ριζοσπαστική εβραϊκή μουσική! Εδώ με τους Bar Kokhba Sextet σε ένα τριπλό live άλμπουμ, απ’ του οποίου τις 28 συνθέσεις, 2-3 μόνο παροξυσμικές αδυνατεί να κατανοήσει/αντέξει το ακουστικό μου νεύρο. Kisofim

12 The Damned - Damned Damned Damned, 1977. 

Εντάξει, Damned δεν μπορείς να με κατηγορήσεις πως δεν έχω ακούσει στη ζωή μου. Έλα όμως που το ντεμπούτο τους (έναν από τους καλύτερους και σπουδαιότερους δίσκους της πανκ και όχι μόνο μουσικής), ποτέ δεν το είχα σε απτή μορφή, δηλ. σε βινύλιο και τα όσα γνώριμα κι αγαπημένα εκπροσωπούνταν στη διπλή – φως στο τούνελ – συλλογή τους που κατέχω λυκειόθεν. Φέτος που το αξιώθηκα – και σε αγγλική original κόπια παρακαλώ – το έλιωσα. Και πέρα από τους γνωστούς punk δυναμίτες αυτή τη φορά κόλλησα με το πρώιμα γοτθικό prog του Feel The Pain.

13 John Coltrane - A Love Supreme, 1965. 

Ήταν κάποιο τυχερό Σάββατο στην αγορά προς άγρα ρούχων όταν εξαντλημένος (κι άπραγος) ξόκειλα κατά τα γνωστά στα γνωστά κακόφημα, γεμάτα vinyl-junkies. Κάπου εκεί είχα την τύχη να πέσω πάνω στο ευαγγέλιο του προφήτη Ιωάννη. Και να αγοράσω την υπέροχη κόπια των 180g, να την μεταφέρω ευλαβικά στο σπίτι και να αφήσω να ξεχυθούν από τα αυλάκια της τα τέσσερα μέρη του μεγαλειώδους έργου τα οποία παρότι ενίοτε εγκαταλείπουν τις περπατημένες «εύκολες» φόρμες περνώντας σε άλλες, περισσότερο ελεύθερες κι αυτοσχεδιαστικές, δε χάνουν ποτέ τον συναισθηματισμό και την πνευματική τους εσωτερικότητα. (Δύσκολα θα αγαπούσα το A Love Supreme ακούγοντας το από στεγνό mp3). Psalm

14 Αρλέτα – Στο ρυθμό του αγέρα, 1968. 

Με τη μουσική της Αρλέτας έχω μια ιδιαίτερη σχέση εξ απαλών ονύχων. Δεν είναι καθόλου σπάνιο να με βρεις να ακούω ολόκληρους δίσκους της (όχι μόνο τη συλλογή με «Τα καλύτερά» της). Κάποια βροχερά απογεύματα του χειμώνα αλλά κυρίως το καλοκαιρινό σούρουπο στην εξοχή. Ειδικά από τότε που αγόρασα τα πρώτα της δυσεύρετα πονήματα στα Κυριακάτικα παζάρια και ανακάλυψα πολύ περισσότερα από τα ραδιοφωνικώς γνωστα διαμάντια ακουστικής ελληνικής φολκ (ίσως είναι καλύτερος όρος από το μάλλον παρεξηγημένο Νέο Κύμα στο οποίο άλλωστε συμπεριλαμβάνεται και ο Βιολάρης). Άκουσε ακομπλεξάριστα τη μουσική της Αρλέτα και όχι μονάχα τον προτεινόμενο δίσκο. Η Joan Baez κάτι ήξερε. Είχα ένα αγόρι.

15. The Kinks – Kinkdom, 1965. 

Κάτι μεταξύ συλλογής ακυκλοφόρητων σε κανονικά lp τραγουδιών και επίσημου άλμπουμ μόνο για τις ΗΠΑ είναι ετούτο το βινύλιο των Kinks και θεωρώ μεγάλη ευλογία το ότι έπεσα πάνω του μια ιδιαιτέρως βροχερή ημέρα στο παζάρι. Το Kinkdom το αγόρασα αντί 1 ευρώ μολονότι αποφεύγω τα μουσκεμένα εξώφυλλα, και την σχεδόν λασπωμένες καταστάσεις των δίσκων. Νερό, σαπούνι, οινόπνευμα, ζεστός αέρας από το σεσουάρ, μια διαφάνεια και κάμποσα μέτρα σελοτέηπ ήταν όσα χρειάστηκα στο «ιατρείο» σπάνιων δίσκων προκειμένου να το επαναφέρω όσο πιο κοντά γίνεται στην αξιοπρεπή κατάσταση που θα το ήθελα. Κι αυτό με αποζημίωσε με μερικά τραγούδια διαμάντια ακριβώς τη στιγμή που περηφανευόμουν πως τα έχω ακούσει όλα από την μπάντα του Ray Davies. Such a shame.

16 Leningrad Cowboys & Alexandrov Red Army Ensemble - Total Balalaika Show – Helsinki Concert, 1993. 

Μετά το ευχάριστο πρώτο ξάφνιασμα στη θέα αυτού του παρανοϊκού συγκροτήματος που ξεπήδησε από τη φαντασία του συντοπίτη τους, Φινλανδού σκηνοθέτη Aki Kaurismaki και καταγράφηκε στην ταινία “Leningrad Cowboys go America” είναι αλήθεια πως δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία ούτε στην εκτός οθόνης ενσάρκωσή τους ούτε στα κάμποσα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν έκτοτε. Μάλλον έπρεπε να επισκεφθώ τη Φινλανδία για να αντιληφθώ πως έστω και υποσυνείδητα τους είχα ήδη ενταγμένους στην pop κουλτούρα και τη μυθολογία αυτής και να εκτιμήσω τα μάλα αυτό το live τους με τη συμφωνική ορχήστρα του Κόκκινου Στρατού. (Δεύτερο δείγμα outsider music στη λίστα. Happy together.

υγ1. τα 16 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2013 

υγ2. τα 13 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2012