Φώτα στο σούρουπο

Δεν αναρωτιέμαι αν την έχεις βιώσει ποτέ τη μοναξιά, όλοι την έχουμε. Μικρή ή μεγάλη, είτε ως μικροί είτε ως μεγάλοι. Συχνά, σπάνια ή καμιά φορά. Είμαι σίγουρος. Μπορεί εχθές ή προχθές μπορεί και σήμερα. Μόνος σ’ ένα δωμάτιο ή σε χώρους όπου αναπνέεις ανάμεσα σε χιλιάδες ζεύγη ρουθουνιών. 

Μόλις έχω βουτήξει – τρόπος του λέγειν – το χέρι στην κληρωτίδα ενός κινηματογραφικού θησαυρού πολλών εκατοντάδων ταινιών του οποίου το 1/3 τυχαίνει να φιλοξενώ αυτόν τον καιρό στο σπίτι.  Σήμερα όμως δεν εμπιστεύομαι την τύχη μου, τραβάω το χέρι μουδιασμένα και διορίζω το αριστερό μου μάτι υπεύθυνο για την επιλογή ταινίας. Ακολουθεί ένα τοστ και μια τζούρα αλκοόλ πριν την πέσω δίπλα στην κουβέρτα που έσυρα λίγο νωρίτερα στον καναπέ.

Φώτα στο σούρουπο (2006)

Μια από τις θερμότερες ματιές στην παγωμάρα της μοναξιάς. Δεν είναι μόνο η βόρεια ιδιοσυγκρασία του Aki Kaurismaki,, ή το ψυχρό Φινλανδικό τοπίο τα εχέγγυα για τη βυθογράφηση του μοναχικού κόσμου του νυχτοφύλακα Koistinen, ενός φιλήσυχου άντρα με αρχές και όνειρα του οποίου η ζωή όταν δεν περνάει απαρατήρητη σχεδόν απ’ όλους (η μόνη φίλη του – ίδια η Bjork – η ιδιοκτήτρια της διανυκτερεύουσας καντίνας) τον κάνει επίκεντρο χλευασμών, μπελάδων κι ενίοτε γρονθοκοπημάτων. 

Είναι η σύλληψη των βλεμμάτων και η φυσική ακινησία των κάδρων. Είναι οι μικρές, τρυφερές, μονομανίες (τα τσιγάρα που καίνε διαρκώς ή η συνεχής παρουσία του πορτοκαλί χρώματος σε κάθε καρέ)  του σκηνοθέτη που κάνουν το απεχθές - όταν δεν αποτελεί εκούσια επιλογή - συναίσθημα  να μη δείχνει αποτρόπαιο. Είναι που ξέρεις πως όλα θα πάνε χειρότερα. 

Είναι η εμπειρία  ενός καλλιτέχνη που έχει μελετήσει την εγκατάλειψη σε ουκ ολίγες ταινίες του. Αν δε θυμάσαι να έχεις δει το «Άριελ», το υπέροχο «Η γυναίκα με τα σπίρτα» ή το υποψήφιο για Όσκαρ ξένης ταινίας (αν σημαίνει κάτι αυτό) «Ο άνθρωπος χωρίς παρελθόν»  σε παρακαλώ ψάξε τα κάποια στιγμή. Ακόμα και το rock n’ roll, φασαριόζικο “Leningrad Cowboys” με τα sequel του, όσο σπαρταριστά κι αν είναι ένα αίσθημα εγκατάλειψης το εκπέμπουν.

Είναι η ανθρωπιά σε κάποιο παραμικρό δευτερόλεπτο που σου χαϊδεύει γλυκά τον ώμο λίγο πάω για ύπνο.  

Θα μπορούσα να γράψω 2-3 πράγματα περισσότερα για το story της μόλις 80λεπτης αυτής ταινίας αλλά μάλλον θα αναγκαστώ να «προδώσω» την όχι ιδιαίτερα περίπλοκη πλοκή της, οπότε και το αποφεύγω.