εχθές στον Παρνασσό με τον κ. Lee Ranaldo

Ιδρυμένος την 24η Ιουνίου του 1865 από τὰ τέσσερα παιδιά του νομισματολόγου Παύλου Λάμπρου ως πολιτιστικός, ο «Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός» - το όνομα «Παρνασσός» το πήρε καθώς κατά την παράδοση ὁ Παρνασσός ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα και τις Μούσες -, εξελίχθηκε γρήγορα σε πανελλήνιο πνευματικό κέντρο με πλούσια δράση κορυφαίων εκπροσώπων της πνευματικής, ακαδημαϊκής, (και όχι μόνο) ηγεσίας του τόπου. 

Και τα τεκταινόμενα στις άλλοτε υπέρλαμπρες αίθουσές του στο κέντρο της πόλης, οι οποίες διατηρούν και σήμερα μια νοσταλγικά ξεβαμμένη αίγλη, συνεχίζουν να αποτελούν κοσμήματα «γιὰ τὴν κοινὴ πρόοδο καὶ ὠφέλεια τοῦ λαοῦ».

Μισή ώρα πριν τις 9, εχθές το βράδυ, πατάμε τα μαρμάρινα πατώματα και τα χαλιά της αίθουσας του Παρνασσού για πρώτη μας φορά, και καθόμαστε στις δερμάτινες πολυθρόνες της δεύτερης μόλις από τη σκηνή σειράς. Είμαστε εδώ για τον κ. Lee Ranaldo και τις κιθάρες του. 

Αν δε γνωρίζεις (πράγμα απίθανο βέβαια αν βρίσκεσαι στην αίθουσα) το βαρύ παρελθόν του, δε σου περνά από το μυαλό ότι ο άλλοτε κιθαρίστας των πάλαι ποτέ Sonic Youth βρίσκεται αυτοπροσώπως μπροστά σου. Θυμίζει περισσότερο Αμερικανό τραγουδοποιό της δεκαετίας του 70, κι αυτό όχι μόνο για τη λιτή σκηνική του παρουσία (κιθάρα, σκαμπώ, μικρόφωνο) αλλά - και κυρίως για αυτό - για τον στρωτό ακουστικό ήχο του. 

o Lee Ranaldo επί σκηνής

Ουδείς συνειρμός από την θορυβώδη καταιγιστική εμφάνιση των s.Y. προ δεκαετίας σε κάποιο Rockwave στη Φρεαττύδα. Οι πειραματισμοί του κ. Lee Ranaldo έλειψαν παντελώς εχθές το βράδυ. ‘Ομως αυτό δε φάνηκε να πειράζει κανέναν από τους μύστες της παράστασης οι οποίοι στην πιο κατανυκτική ησυχία που έχει απλωθεί ποτέ πάνω από ροκ συναυλία (σίγουρα βοήθησε κι η επιλογή της αίθουσας σε αυτό) απόλαυσαν 100 λεπτά τραγουδοποιίας του ευγενέστατου κ. Lee, διακεκομμένα μόνο από μικρές de profundis αφηγήσεις ιστοριών, προλόγους σε κάθε επόμενο τραγούδι. 

Το τραγούδι για το νεκρό φίλο, κι εκείνα για την πλημμυρισμένη σκοτεινή Νέα Υόρκη, τους παιδικούς φίλους και τις πρώτες καταχρήσεις, τις διακοπές στην Ιταλία, τη χαμένη λόγω ηλικίας επαναστατικότητα. 

Με την αλά Michael Stipe φωνή του απλώνει το ρεπερτόριό του κυρίως στα 2 τελευταία προσωπικά του άλμπουμ, ξεκινά με το Tomorrow never comes το οποίο τράβηξα και στο παραπάνω αμφίβολης λόγω φωτισμού ποιότητας βίντεο, συνεχίζει με το Off The Wall (!!!) και το αριστουργηματικό κατ’ εμέ Χtina As I Knew Her. Μεταξύ άλλων τα Hammer Blows, Key/Hole, Lecce, Leaving, The Rising Tide, Last Night on Earth, Late Descent #2, Ambulancer. Διασκευάζει και το Revolution Blues του Neil Young.

Απολαυστικός. 

Sancho 003

Αξίζει να αναφέρω πως τη συναυλία άνοιξαν οι Sancho 003, το ντουέτο των Φώτη Σιώτα και Κώστα Παντελή με τα πειραγμένα μέσα από post rock φίλτρα και κινηματογραφικές διαθέσεις ηχοτοπία τους που παρέπεμπαν τουλάχιστον τα δικά μου αυτιά κατευθείαν στην ελληνική δημοτική παράδοση.

#

υγ. Τρίτη από τις κάμποσες υπενθυμίσεις που θα ακολουθήσουν: Στο επεισόδιο του λεμονοστίφτη αυτήν την Παρασκευή, τον πρώτο (και τελευταίο) λόγο θα έχουν οι επιλογές των ακροατών. Γι αυτό όσοι και όσες ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν μπορούν από τώρα να μου στέλνουν τις προσωπικές τους επιλογές.