δεν είναι θέμα γραμματοσειράς

Στο δώμα του 7^ου ορόφου, το εκτεθειμένο σε λιοπύρια και υδάτινες θεομηνίες που είχα για σπίτι τότε στέκομαι στην άκρη της βεράντας και ρεμβάζω θέα με θάλασσες βουνά, κεραίες και ταράτσες πολυκατοικιών.

Με εντόπισε διαμέσου των 2 οικοδομικών τετραγώνων – ενός άχτιστου κι ενός με παλιά χαμηλοτάβανα σπίτια – που μας χώριζαν. Είχε βγει στο μπαλκόνι της να απλώσει τη μπουγάδα, εκείνη μάλλον ήξερε προς τα που να κοιτάξει, με είδε και άρχισε να κουνάει τα χέρια της. H φαινομενικά παραμικρή της κίνηση, η αταίριαστη στην ηρεμία του πυκνοκατοικημένου φόντου των ψηλών τσιμεντένιων απέναντι πολυκατοικιών μαγνήτισε την προσοχή μου.  

Εντάξει, με τα πολλά την κατάλαβα κι εγώ, δε θα μπορούσε να είναι άλλη, η ξανθιά με τα μακριά μαλλιά και το χαρακτηριστικά πλατύ κούτελο που μετά βίας με καλημέριζε καθημερινά στο εργαστήριο.

Αρχικά προσπαθήσαμε ανεπιτυχώς να ανταλλάξουμε χαιρετισμούς με κάποιες δυνατές φωνές κι εν συνεχεία με λέξεις γραμμένες με μαρκαδόρο σε λευκά χαρτιά. Μάταιο. Μέχρι που την επικοινωνία ανέλαβε η … γλώσσα του σώματος. Μας πήρε ώρα να πούμε «γεια», «γεια», «τι κάνεις» «καλά» και μετά να ανταλλάξουμε τηλέφωνα, σχηματίζοντας - σε περίεργα χορευτικά - γράμματα και αριθμούς με τα σώματα μας.

Ναι είχε πλάκα.

Την πήρα τηλέφωνο κι απάντησε αμέσως. Ξαναείπαμε «γεια» κι έπειτα συνειδητοποιήσαμε ταυτόχρονα πως δεν είχαμε τι άλλο να πούμε.