το μετέωρο βήμα του καλοκαιριού

Υπακούω στη συμφωνία που έχω κάνει με τον εαυτό μου από χρόνια. Κλείνω αμέσως τις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες και χαμηλώνω όσα ραδιόφωνα με ενημερώνουν για τις φωτιές που μασάνε τα ελάχιστα δάση στα πέριξ της Αθήνας. Προσποιούμενος πως οι πυρκαγιές ποτέ δεν άναψαν αφού δεν έφτασαν ως ειδήσεις στα αυτιά μου, τις αγνοώ και παραμένω ήρεμος αφού δε μπορώ να το διαχειριστώ αλλιώς. Κι αυτό παρότι τα πεύκα που καίγονται είναι το μόνο που μου υπενθυμίζει πως βρίσκομαι ήδη στα μέσα του καλοκαιριού.

Τα αυτοκίνητα λίγο πριν βγουν στην κεντρική διασταύρωση κόβουν ταχύτητα και κάνουν έναν μικρό ελιγμό, το ένα μετά το άλλο. Ένας άνθρωπος είναι πεσμένος καταμεσής του δρόμου. Ακίνητος, με μια ακαμψία που θυμίζει περισσότερο τα απανθρακωμένα αγάλματα των νεκρών της Πομπηίας παρά λιποθυμία. Έχει τα μάτια ανοιχτά να κοιτάζουν κατευθείαν στο λιοπύρι της Αχαρνών. Κάνουμε κι εμείς τον ίδιο ελιγμό με τους προπορευόμενους μην τον χτυπήσουμε. 

Και σταματάμε το αμάξι. Μουδιασμένος μιμούμαι τις κινήσεις που θα έκανε ένας καλός άνθρωπος: τον σηκώνω, είναι ελαφρύς και αποξηραμένος σαν χαρτόνι, του προσφέρω φαγητό, νερό και λίγα χρήματα. Με βοηθάει κι ένας ακόμα περαστικός, μουσκεμένος κι αυτός στον ιδρώτα σαν κι εμένα. 

Έπειτα πήραμε την Αθηνών-Λαμίας, 5 ώρες ταξίδι για το Πήλιο. 

Στο πολυδιασπασμένο πλέον παζάρι της προηγούμενης εβδομάδας αγόρασα μόνο μια φωτογραφία. Από την ταινία «Το μετέωρο βήμα του πελαργού», του Αγγελόπουλου.