10+1 λόγοι που παραδέχομαι τους Γερμανούς.

Όταν προ δεκαπενταετίας φιλοξενούσα ένα γερμανό φίλο, και τουλάχιστον για όσον χρόνο δεν κολυμπούσαμε κάτω από τις κολώνες του Ποσειδώνα στο Σούνιο, τον στριφογύρναγα στο κέντρο της πόλης. Σε κάθε αξιοθέατο – μικρό ή μεγάλο - και σε κάθε μικρό δρομάκι της Αθήνας. Κι αυτός φωτογράφιζε συνεχώς κι ήθελε να ξημεροβραδιάζεται στο βράχο της Πνύκας.

Θυμάμαι πως οπουδήποτε κι οποτεδήποτε οι άνθρωποι με τους οποίους συγχρωτιζόμασταν αντιλαμβάνονταν την καταγωγή του, τον έπιαναν μονότερμα. Από τους εμπόρους των μπαχαρικών της οδού Ευριπίδου και τους σερβιτόρους των πατσατζίδικων της Βαρβακείου ή των καφέ της Πλάκας μέχρι τον φύλακα του Αρχαιολογικού Μουσείου και τους υπαλλήλους της πολεοδομίας του διηγούνταν – τις περισσότερες φορές ήρεμα και σπανιότερα υστερικά – ιστορίες από την γερμανική Κατοχή. Δικές τους ή των δικών τους. Για τα ίδια του είχε μιλήσει και ο θείος Α. 

Η αλήθεια είναι πως αν και προσπαθούσε να το κρύψει ενοχλούνταν. Όχι γιατί θεωρούσε τους έλληνες συνομιλητές του αγενείς αλλά γιατί δεν τα είχε ξεκαθαρίσει όλα και ο ίδιος τελείως μέσα του. 

 - Ο ένας παππούς μου, ο πατέρας του πατέρα μου ήταν παρτιζάνος μου είχε πει. Και ο άλλος, ο Χένρικ, αυτός που πήρα το όνομά του, αξιωματικός των Ναζί. 

Με τους Γερμανούς όπως και να το κάνεις υπάρχει συλλογικό προηγούμενο. Απολύτως λογικό κατά την προσωπική γνώμη του γράφοντα όταν σχεδόν όλοι οι δικοί του, του έχουν διηγηθεί ένα σωρό βαριές, δύσθυμες και τραγικές ιστορίες εξ απαλών ονύχων. 

Είναι οι πληγές και οι μνήμες αυτών των πληγών που άφησε στα μέρη μας το πέρασμα του 3ου Ράιχ που δεν έσβησαν ποτέ εντελώς, παρόλα τα χρόνια που έχουν περάσει. Κι από ότι φαίνεται με τα τελευταία γεγονότα περαιτέρω άμβλυνση του αισθηματικού χάσματος δεν προβλέπεται. Αντιθέτως. 

Παρότι απηυδισμένος (sic) με τη γερμανική πολιτικοοικονομική στάση (όχι μόνο απέναντι στην Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη) βάλθηκα να σκέφτομαι …θετικά. Ίσως για να παραμερίσω εκείνη την οργή που μου ‘μοιζε με μίσος καθώς ξεπηδώντας από μέσα μου με εμπόδιζε να σκεφτώ νηφάλια. Έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να οργανώσει μια λίστα με όλα εκείνα Γερμανικό μου είναι εντελώς απαραίτητα και δεν θα τα’ άλλαζα με τίποτα. 

Χμμμ.

Τα γερμανικά αμάξια δεν τα χρειάστηκα να τα οδηγήσω ποτέ, μπορώ χωρίς λουκάνικα Φρανκφούρτης και Βαυαρικά σαλάμια, χωρίς μπύρες και στρούντελ μήλου επίσης, παρότι ταιριάζουν υπερβολικά στον ουρανίσκο μου. Κάνω ακόμα και χωρίς τα Adidas μου που μόλις πρόσφατα έμαθα πως είναι Βαυαρικά. Και το γερμανικό πορνό που μου πρότεινε κάποιος φίλος να συμπεριλάβω στη λίστα δε μου λέει και πολλά.

Έτσι λοιπόν, με το κριτήριο της επιλογής σε αυστηρή εγρήγορση, κατάρτισα (προβλεπόμενα για μένα) την παρακάτω λίστα με τους 10 λόγους για τους οποίους παραδέχομαι τους Γερμανούς:

1. Οι Can. Οι πρωτοπόροι του krautrock και μια από τις πολύ αγαπημένες μου μπάντες αυτή του Holger Czukay. Κλασσικοί μουσικοί που έπειτα από μια avant-garde, θεία επιφοίτηση εξερεύνησαν βαθύτατα νέα φίλτρα πειραματισμού στους ήχους που μ’ αρέσει να ευλογώ. 

Με τα εκπληκτικά τύμπανα του Jaki Liebezeit και τον τυχαία επιλεγμένο για τραγουδιστή τους Damo Suzuki. 

#

2. Οι Kraftwerk. Τούτοι οι Θεοί ηλεκτρονικάριοι υπήρξαν ένα από τα συγκροτήματα που μου άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο ακούω μουσική όταν τους πρωτοανακάλυψα λίγο πριν από τα μισά της εφηβείας μου.

Παρότι έχω 5-6 άλλα τραγούδια τους ως πιο αγαπημένα ας προτείνω εδώ εκείνο με το οποίο τους πρωτογνώρισα. 

#

3. Οι ρυθμοκράτορες Neu!, έτεροι εκπρόσωποι του λαχανορόκ (έτσι μεταφράζεται το kraurock στα ελληνικά) δε θα μπορούσαν να λείπουν 

Προπάτορες μιας δημιουργικης γραμμής παραγωγής που λατρεύω και στην οποία εντάσσονται καλλιτέχνες όπως οι David Bowie, Sonic Youth, Brian Eno, Iggy Pop, Joy Division, Gary Numan, Ultravox, Stereolab, Radiohead και οι Electrelane, 

#

4. Οι Einstürzende Neubauten, τα καταρρέοντα νεόχτιστα κτίρια του τεράστιου Blixa Bargeld. Οι πειραματικοί θορυβώδεις γερμανοί, οι ήχοι των οποίων χτυπούν άλλοτε σαν χαοτικά νανουρίσματα στα αυτιά μου 

και άλλοτε σαν γλυκείς εφιάλτες καθώς τα αλυσοπρίονα σκίζουν τις λαμαρίνες. 

#

5. Ο Klaus Nomi,

 με το χαρακτηριστικό του φαλσέττο και την πρόωρα χαμένη εκκεντρικότητά του. 

#

6. Ο Johannes von Weizsäcker και η Berit Immig. 

Δυο αξιαγάπητοι ταλαντούχοι γερμανοί μουσικοί, αμφότεροι μέλη του φίλιου συγκροτήματος The Chap (και λάτρεις της ψαρόσουπας της μάνας μου), οι οποίοι έχουν θητεύσει ή/και θητεύουν ακόμα σε μπάντες όπως οι Karamasov, οι Omo και οι Erfolg. 

#

7. Οι άγγελοι του Βιμ Βέντερς στα «Φτερά του Έρωτα» να κουβεντιάζουν πότε πάνω στις στέγες των σπιτιών της πόλης του Βερολίνου με φόντο τον συννεφιασμένο ουρανό 

και πότε σε καπνισμένα μπαρ της πόλης συντροφεύοντας τόσο τους αυστραλούς μετανάστες Crime & the City Solution όσο (και κυριως) στο συντοπίτη τους, τον Nick Cave με τους Bad Seeds του. 

#

8. Tangerine Dream. Το συγκρότημα του Edgar Froese 

που ομολογώ πως μπορεί να άργησα να εκτιμήσω, στο ζηλευτά παλιομοδίτικό progressive ήχο των οποίων, βυθίζομαι - ευκαιρίας δοθείσης - όλο και πιο βαθειά τα τελευταία δυό χρόνια. 

#

9. Αν και δεν πρόκειται για γερμανούς εντούτοις η βερολινέζικη περίοδος των David Bowie και Brian Eno, 

τότε που αριστουργήματα όπως το Low και το Heroes βγήκαν από τα μυαλά τους, είναι καθόλα συναρπαστική.

#

10. Οι Alphaville. Γιατί υπήρξαν τεράστιο παιδικό μου κόλλημα 

και μάλιστα από εκείνα που δεν ντράπηκα αργότερα μεγαλώνοντας παρότι έφαγα bullying από νταήδες κολλητούς γι αυτό.

#

11.  Τέλος νομίζω, στον 11ο λόγο, θα έγραφα μια κασέτα 90αρα για να συμπληρώσω όσα ακούσματα δε χώρεσαν στην παραπάνω λίστα. Μια κασέτα που στην πρώτη της πλευρά θα έβαζα τραγούδια από τους Amon Duul II (Fly United),  Harmonia (Dino), Cluster (James), Faust (The sad skinhead), και La Dusseldorf (La Dusseldorf). 

Την ίδια ώρα που στη δεύτερη πλευρά θα υπήρχε ένας συμπληρωματικός αχταρμάς/playlist που θα περιείχε αγαπημένα τραγούδια από τους μινιμαλιστές Trio (Da Da DA), το cult Μπαουικό άνθεμ του Peter Schilling (Major Tom, coming home), το electro new wave P-Machinery των Propaganda, τα υπέροχα σκοτεινά Matador και Derwisch των Xmal Deutschland, μια από τις καλύτερες ντίσκο παραγωγές του Frank Farian (ας πούμε το Rasputin των Boney M), την flamboyant trash αισθητική του Eurovivion-ικού Dschinghis Chan λόγω παιδικού απωθημένου καθώς και ότι άλλο μου προτείνετε εσείς*.

*Μεγάλη παράλειψη οι City, οι μόνοι Ανατολικογερμανοί με το περίφημο Am Fenster.

υγ. Όχι, δεν τα ξέχασα. Το ξέρω πως έχω αφήσει απ’ έξω τις ταινίες του Φασμπίντερ, το «Ταμπούρλο», κάμποσα άλλα έργα του Βέντερς, τις αναμνήσεις από τη μάζωξη της παρέας στο Βερολίνο το 2005, το κίνημα του Bauhaus, τις μουσικές του Mahler και του Wagner αλλά όλα αυτά ίσως να μου φανούν χρήσιμα την επόμενη φορά που θα πιάσω τον εαυτό μου οργισμένο.