ένα απόγευμα με τον Sedaris τον D'

"Όταν μετακομίσαμε στη Βόρεια Καρολίνα, η οικογένειά μου νοίκιασε ένα σπίτι τρία τετράγωνα από το σχολείο όπου θα πήγαινα στην τρίτη τάξη. Η μητέρα μου έγινε φίλη με μία από τις γειτόνισσες, και μια φίλη φαινόταν να αρκεί. Μέσα σε ένα χρόνο θα μετακομίζαμε ξανά και, όπως μου εξήγησε, δεν είχε νόημα να δένεται κανείς με ανθρώπους που θα έπρεπε να αποχαιρετήσει μετά από λίγο. Το επόμενο σπίτι μας απέιχε λιγότερο από δύο χιλιόμετρα, και το σύντομο ταξίδι δεν θα άξιζε δάκρυα, ούτε καν αποχαιρετισμούς. Ήταν περισσότερο μια «τα λέμε» κατάσταση, παρ’ όλα αυτά όμως υιοθέτησα τη στάση της μητέρας μου, αφού μου επέτρεπε να προσποιούμαι πως το να μην έχω φίλους ήταν μια συνειδητή επιλογή. Θα μπορούσα να κάνω φίλους αν το ήθελα. Απλώς δεν ήταν η κατάλληλη χρονική στιγμή".

Έτσι ξεκινάει το «Μια σχεδόν φυσιολογική οικογένεια», το πρώτο βιβλίο του αμερικανού – με ελληνικές ρίζες - David Sedaris που διάβασα (το πέμπτο της βιβλιογραφίας του) λίγο μετά τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Και ήταν αυτές οι γραμμές που με κόλλησαν με την αυτοσαρκαστική του ματιά, το χιούμορ και την κυνική του αμεσότητα στο ξεκατίνιασμα τόσο του εαυτού του όσο και των ανθρώπων που αγαπάει (δεν ασχολείται ποτέ με όσους μισεί).

Το άλλοτε λευκό της αμέσως προηγούμενης σελίδας σπάει πλέον η υπογραφή του Sedaris και μια προσωπική αφιέρωση.  Η δεύτερη (και φυσιολογικά τελευταία καθότι δεν “πωρώνομαι” στην ηλικία μου με άλλον pop συγγραφέα – χμμ, βγάλε τον Nick Hornby – και αυτόγραφα)  υπογραφή που συλλέγω μετά από εκείνη του Jonathan Coe.

Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Τρίτη απόγευμα, γκρινιάρικα καθυστερημένη άφιξη  που μας …κοστίζει την αμεσότητα της μικρής αίθουσας που θα γινόταν η δίωρη ομιλία του συγγραφέα.  Για τη συνέχεια και όσο σου επιτρέπει η διάθεσή σου, ανακαλείς αποσπάσματα από όλα εκείνα τα βιβλία του που έχεις διαβάσει και που σε κάνουν ακόμα να κλαις από τα γέλια (νευρικό με πιάνει κάθε φορά) την ώρα που σε τσιγκλάει η λεπτή φωνή του κοσμογυρισμένου Sedaris, οι κοφτερής παρατηρητικότητας έθνικ διηγήσεις του και ο ανεκδοτολογικός τρόπος που βίωνε τότε τη ζωή του με τους προγόνους του (η περιγραφή της ελληνίδας γιαγιάς όλα τα λεφτά)  ή τα αδέλφια του και τώρα με τον Χιου, τον σύντροφό του.  

-         -  Χμμ, επανέλαβε το όνομα του Ν, όπως του υπέγραφε το "Ντελίριουμ". Περίεργο όνομα, θα ταίριαζε σε βαμπίρ, συμπλήρωσε.

##

Κι επειδή η εβδομάδα αυτή τείνει να καταγραφεί ως ...υπερκαλλιτεχνική (και το ιστολόγιο κάτι σαν την «εβδομάδα του Ιάκχου» με τον Ζάχο), οφείλω να αναφέρω πως ανάμεσα στη συναυλία των Savage Republic και την ομιλία του David Sedaris, εχθές  πήγα και θέατρο.

Διασχίσαμε την πόλη, και φτάσαμε στα απώτερά της, πίσω από τα βιομηχανικά ερειπωμένα, no man’s land σημεία της (τα οποία εγώ επισκέπτομαι και τις Κυριακές για τα παζάρια τους), στο Βυρσοδεψείο. 

Να τιμήσουμε το καινούριο πόνημα, την πρεμιέρα των φίλων μας, του Τ. και της Α. που υπογράφουν κουστούμια και σκηνικά στον μεταπυρηνικό Ριχάρδο τον Β’, του Σαίξπηρ (σκηνοθεσία της Έλλης Παπακωνσταντίνου). 

Και να φύγουμε ικανοποιημένοι.