μεταμεσονύκτιο καθημερινής

Με πιωμένη τη μία μπύρα μου από ώρα, έχω αφήσει φίλους και γνωστούς στο μπαρ που παίζει μουσική η Σ και λίγο πριν μεταμορφωθώ σε κολοκύθα περπατάω νύχτα στην Αθήνα.  Μόνος μου. Τεντώνω τις κεραίες μου σε μια προσπάθεια - και καλά - να εντοπίσω και να καταγράψω σε εικόνες, πλάνα της νυχτερινής ζωής της πόλης. Ξέρεις τώρα, όμορφες νυχτερινές φασαρίες με πόρτες που ανοίγουν και ξεχύνονται νότες που αναγνωρίζεις, μικροφωνισμοί και μπουζουκοπενιές,  με μαρσάρισματα και φωνακλάδικα ποτισμένα πιτσιρίκια και πιωμένους μεσήλικες που τους προσέχουν οι κυρίες τους, με γυναίκες χωρίς εσώρουχα ανεβασμένες σε ψηλοτάκουνα και μάγκες με λυτές γραβάτες, με πάνκηδες με σκισμένα αμάνικα που γράφουν DK και κοκοράκια με δερμάτινα μπουφάν, με επιδειξίες κρυμμένους σε εισόδους πολυκατοικιών, και  μυστηριώδεις ταγγισμένους τύπους από κωλόμπαρα, με καθωσπρέπει κυρίες του σινεμά που σχόλασε να ανακατεύονται με rock n roll ιδρωμένα φαντάσματα που τραγουδούν το strychnine στον τύπο που ήπιε παραπάνω σήμερα για να ξεχάσει, με αλήτες κάθε ηλικίας και γυναικοπαρέες που ψωνίζονται εκκλησιαστικά, με πέφτουλες «θες να σε πετάξω κάπου;» σε κάμπριο αμάξια, πρεζάκια, με μιά μασκαρεμένη παρέα με πολύχρωμα ρόπαλα ανά χείρας - μέρες που είναι -  και κάθε λογής και κατηγορίας μεταμεσονύκτιο τυχοδιώκτη που σε πλησιάζει και σου τάζει πρώτης κατηγορίας πράγμα. Με όλη εκείνη τη μυθολογία της πόλης που μυρίζει αλκοόλ, σεξ και σουβλάκια, την οποία ορκίζεσαι πως την έχεις δει κι ενίοτε ζήσει αλλά κανένας ιστορικός δε μπορεί να βεβαιώσει με σιγουριά ότι κάποτε υπήρξε πραγματικά.

Όλα – κόντρα στη διάθεσή μου - είναι φαινομενικά ήρεμα. Ή καλύτερα, λουφαγμένα. Μόνο περιπολικά βάζουν μπρος και ξεπαρκάρουν από τα πεζοδρόμια, τα γαλάζια τους φωτορυθμικά αντανακλούν στα μπετά και άστεγοι, πολλοί άστεγοι,  που έχουν πλαγιάσει από νωρίς, στριμωγμένοι στις γνωστές θέσεις που απαγκιάζουν.  Κάποιος τους κρύωσε και κλάνει, οι άλλοι τον καταριούνται γελώντας.

Χωρίς ίχνος αμφιβολίας για το αν βρίσκομαι στη νεκρή μεριά της πόλης, στρίβω δεξιά και κατεβαίνω μερικά τετράγωνα. Εδώ τα πράγματα δείχνουν φωτεινότερα - μεγαλύτερη πυκνότητα μπαρ που βαράνε μύγες όμως - καθώς κατηφορίζω βλοσυρός και τόσο ξενέρωτος όσο και πριν στην περιοχή που νέμονται κακοκουρεμένα παιδιά στη δευτερότριτη δεκαετία τους που φορούν χοντρούς σκελετούς γυαλιών και ανόητα παλτά. 

Αν και δεν κάνει κρύο, οι δύο από τους τρεις φορούν μοντγκόμερυ που κλείνουν μέχρι πάνω με τεράστια κουμπιά. Περπατούν πιάνοντας όλο το πεζοδρόμιο, παραμερίζω όσο μπορώ μα τους παρατηρώ πως - σα να μην υπάρχω - έρχονται κατά πάνω μου χωρίς καμιά διάθεση σύμπτυξης. Το ‘χω  ξαναδεί το έργο.  

Αναπηδώντας προς τα πίσω, ο πιο κακοκουρεμένος της παρέας, αυτός που 'χει το δεξί μισό του κεφαλιού του ολότελα ξυρισμένο, ναι αυτός που όταν προ ολίγου κοίταζε πίσω απ’ τη φράντζα πως δε φεύγω από τη μέση για να περάσει αποφάσισε να επιταχύνει, πιάνει τον πονεμένο του ώμο και συγυρίζει τα ρούχα του. Μας συγχωρείτε μου λέει στον πληθυντικό ένας εκ των φίλων του καθώς απομακρύνονται. 

Η πόλη τη μέρα μοιάζει πιο ενδιαφέρουσα τελικά, λέω θα γυρίσω σπίτι αν και δε νυστάζω, θα δω κανά επεισόδιο από τη σειρά με τα ζόμπι που παρακολουθώ. Ξεντύνομαι, δεν ανοίγω τηλεόραση, πιάνω τα Τοπία της Φιλομήλας, πριν διαβάσω τρεις γραμμές με παίρνει ο ύπνος.