ένα από τα πρώτα άκυρα

Ετοιμαζόμουν πυρετωδώς για το πρώτο μου, "επίσημο" ντιτζεϊλίκι, οι κασέτες μαζεμένες σε ένα κουτί παπουτσιών, γυρισμένες και σταματημένες στα σωστά τραγούδια, όλες οι μουσικές μου γνώσεις να παίζουν ασταμάτητα σε εναλλακτικές ροές στο μυαλό μου και τα ρούχα που θα φορούσα στο πάρτυ της ξαδέλφης μου, σιδερωμένα πάνω στο κρεβάτι μου, να με περιμένουν να βγω αστράφτοντας από το ντους, Όλα αυτά το απόγευμα κάποιου Σαββάτου τη χρονιά που εγώ πήγαινα πέμπτη Δημοτικού.

Περήφανος που εγκαταλείπω την παραμόρφωση του φορητού ραδιοκασετόφωνου και θα παίξω πρώτη φορά σε κανονικά ηχεία,  προθερμαίνομαι πίσω από το τραπεζάκι με το στερεοφωνικό του ναυτικού θείου - το ΑΚΑΪ και τα μάτια σου μου φωνάζει κάθε τρεις και λίγο -  στην άκρη του σαλονιού. Ταυτόχρονα ξαναγεμίζω το πιάτο μου με τυροπιτάκια, λουκανικοπιτάκια και κεφτέδες ενώ προετοιμάζω τα παρθενικά μου βήματα  στην ηθελημένη απομόνωση και τη μοναξιά του δισκοθέτη.

Τελευταία επιθεώρηση: Rafaella Carra, Kiss, Abba, Pink Floyd, A ba ni bi, Dschinghis Khan, οι Χρυσές επιτυχίες του 60 - ο δίσκος που διαφημίζεται στην tv - με A casa d’ Irene και τα συναφή. Όλα εδώ. 

Τα μπαλόνια διάσπαρτα, ο μπουφές ξέχειλος από φαγώσιμα και τα πορτάκια από τα δύο σε ένα decks του στερεοφωνικού χάσκουν ήδη ανοιχτά. Οι καλεσμένοι αργούν και το …πρόγραμμα μονόπαντα και άχαρα ξεκινά.

Κάμποση ώρα (ώρες) αργότερα, όταν πια όλοι είχαν πειστεί πως το 98% των καλεσμένων δε  θα τιμούσε με την παρουσία του την εκδήλωση, και το πάρτυ, χωρίς να προλάβει να ξεκινήσει, έβαινε ολοταχώς προς ένα ατυχέστατο τέλος, οι λιγοστοί παρευρισκόμενοι συγκινημένοι από τα δάκρυα της διοργανώτριας, φόρεσαν τα παλτά τους και αποχώρησαν.

Λίγο αργότερα μάζεψα τις κασέτες μου κι εγώ, πήρα και δυο αλουμινένια ταψάκια με χειροποίητη πίτσα της θείας και γύρισα σπίτι.

Νομίζω αυτή πρέπει να είναι μια από τις πρώτες στιγμές – και σίγουρα όχι η τελευταία - που θεμελίωσε τη συζήτηση για την εισβολή του Άκυρου, αυτοπροσώπως, στη ζωή και τις συνέπειές της. Από την επόμενη μέρα της συνέντευξης για τη δουλειά που δεν πήρες και το τρυφερό ραντεβού στο οποίο ήσουν ο μόνος που πήγε, μέχρι το προγραμμματισμένο από μήνες ταξίδι που αναβλήθηκε λόγω καιρικών συνθηκών και την χαμένη μέσα σε φωνές του σπιτιού σου θαλπωρή έπειτα από μια μέρα δουλειάς.

υγ. Θα ‘χε περάσει μια ντουζίνα χρόνια από το  παραπάνω συμβάν, όταν καθώς ολοκλήρωνα τη διήγησή του, εν μέσω μπυρών, στην νεοσύστατη τότε και πολυπληθή παρέα μας, ένα «Άντε γαμήσου μαλάκα» με χτύπησε κατάμουτρα. Ο ρίπτης της φράσης σηκώθηκε και αποχώρησε απ’ το τραπέζι εκνευρισμένος. Ποιος ξέρει τι βιώματα και τι χορδές του είχα, εν αγνοία μου, ταλαντώσει.