οι παππούδες της πόλης

 - Καλημέρα νεαρέ, μόνο ένα πακέτο φρυγανιές θα πάρεις; με ρωτάει ο ηλικιωμένος κύριος στο σουπερ μάρκετ.

 - Μάλιστα κύριε! Γιατί;

 - Διότι, άμα αγοράσεις τρία σου δίνουν ένα ακόμα δώρο, μου λέει, και να ένα χαμόγελο επιτυχίας ζωγραφισμένο στο φρεσκοξυρισμένο πρόσωπό του. Φροντίζω να του εξηγήσω πως η προσφορά αφορά τις μικρότερες συσκευασίες που περικλείονται εντός του πακέτου – το χαμόγελο του μπαφιάζει αυτομάτως – και πως πρέπει να κοιτάζει τις αναγραφόμενες τιμές ανά κιλό προϊόντος στα καρτελάκια των ραφιών, αν θέλει να ψωνίζει οικονομικότερα. Τον βλέπω  να αποθαρρύνεται, ούτε να διαβάσει τα μικρά γράμματα μπορεί – εδώ δε μπορώ εγώ με την πρωτοεμφανιζόμενη αλλά …καλπάζουσα πρεσβυωπία – αλλά ούτε και να σκύψει, οπότε τον βοηθάω εγώ να διαλέξει φρυγανιές. Αυτό ήταν.

 - Νεαρέ μου, νομίζω θα σας χρειαστώ και στα υπόλοιπα πράγματα που θέλω να αγοράσω.

Δεν τον απογοητεύω. Υποθέτοντας πως δε θα θέλει πολλά πράγματα - συνήθως οι παππούδες ψωνίζουν ελάχιστα πράγματα αλλά σε καθημερινή βάση προκειμένου να έχουν λόγο να βγαίνουν καθ’ εκάστη από το σπίτι -  και πως λογικά ψοφάει για παρέα και λίγη κουβέντα,  αποφασίζω να μην του χαλάσω χατήρι. Του διαλέγω τα πράγματι λίγα πράγματα της λίστας του πριν συνεχίσω τα δικά μου ψώνια κι όλη αυτήν την ώρα κουβεντιάζουμε ή μάλλον αυτός μου μιλάει για την ακρίβεια, τις περικοπές που έφερε στη σύνταξή του η κρίση, ή μου δίνει γαστριμαργικές συμβουλές γευσιγνωσίας στην αγορά μαγειρεμένου φαγητού από το σούπερ μάρκετ.

#

Οι παππούδες της πόλης - όσοι τουλάχιστον ψάχνονται για λίγη παρέα να σπάσουν τη μοναξιά τους - είναι συγκινητικοί.  Ξεκινούν κουβέντα από το τίποτα: - Ααα! Ώστε εσείς πατήσατε το μπουτόν της στάσης για να κατέβω, μόλις το σκέφτηκα αυτό άναψε. Θα κατεβείτε κι εσείς; Ήταν μια φορά… Μερικοί σκέφτονται δυνατά μέχρι να τσιμπήσει κάποιος και ν’ απαντήσει, άλλοι γκρινιάζουν και τσακώνονται σε ουρές υπηρεσιών, στάσεις λεωφορείων ή όπου αλλού συγχρωτιστούν με κόσμο.

Νέα άφιξη δεν τον λες, είναι χρόνια που έφεραν από το χωριό στην πόλη τούτον τον κοντό γεράκο με τις βαθιές ρυτίδες, το παχύ μουστάκι και το μπαστούνι (η συγχωρεμένη η γυναίκα του τον πρώτο καιρό του αστικού τους βίου, έπαιρνε καθημερινά σκούπα και φαράσι και γυάλιζε την αυλή της, έπειτα τα πεζοδρόμια, τα ρείθρα, ακόμα και την ίδια την άσφαλτο, μέχρι τη λευκή διαχωριστική γραμμή, αψηφώντας αμάξια, λεωφορεία και φορτηγά του δήμου που τύχαινε να περνούν εφαπτομενικά της). Ετούτος ο παππούς λοιπόν με την ευγενέστατη φυσιογνωμία  που φέρνει σε αρχετυπική εικόνα νησιώτη ψαρά (ή ίσως και κατά Βάρναλη μοιραίου) είναι αυτό που λέμε παλιοχαρακτήρας. Λιγομίλητος μόνο στις καλημέρες και στο λόγο τον καλό, τσακώνεται με τους πάντες με το κουράγιο εικοσάχρονου, γκρινιάζει εύκολα και συνεχώς - ειδικά στο λεωφορείο – και το χειρότερο: στέκεται με τις ώρες έξω από την καγκελόπορτα με το λυκόσκυλο απέναντι από το σπίτι μου. Ευχαριστιέται να το ακούει να ξελαρυγγιάζεται γαυγίζοντας, το εκνευρίζει εσκεμμένα μέχρις ότου πάρει τις ανάσες του και συνεχίσει χαμογελαστός την αργή του πορεία.

Τις προάλλες που τον είδα, είχε κοντοσταθεί στο πεζοδρόμιο κι έπαιζε κάτι σαν κρίκετ με το μπαστούνι του κι ένα νεράντζι. Σκοπός του απ’ ότι κατάλαβα να το ρίξει στο κενό μεταξύ του πεζοδρομίου και της σχάρας του υπονόμου. Έκοψα βήμα για να τον καμαρώσω, τον είδα που έστρωσε τη μπάλα, σήκωσε το μπαστούνι ψηλά και το κατέβασε με δύναμη. Τον είδα που βρήκε αέρα και τον άκουσα να καταριέται. Έπειτα χωρίς να το βάλει κάτω, στερέωσε το μπαστούνι καταγής και ξαναπροσπάθησε με το πόδι. Τράβηξε ένα άψυχο φαλτσαριστό σουτ και το νεράντζι προς απογοήτευσή του κύλησε προς το μέρος μου.  Εκμεταλλεύτηκα άμεσα την πάσα του, υπολόγισα στα γρήγορα την απόσταση και σούταρα εγώ. Αστόχησα. Ποτέ δεν ήμουν καλός στη μπάλα.

 - Δεν το βάλαμε ρε γαμώτο, του είπα πλησιάζοντάς τον

 - Δεν πειράζει, την άλλη φορά μου αποκρίθηκε και έφυγε.

#

Οι παππούδες της πόλης - όσοι τουλάχιστον ψάχνονται για λίγη παρέα - είναι συγκινητικοί. Γιατί όταν δε βρίσκουν τα ώτα τα ευήκοα το ρίχνουν στο τραγούδι. Και τραγουδούν τα δημοτικά όπως θα τα έλεγαν δίπλα στις βρυσούλες της γενέτειρας, και τα λένε και ωραία. Όπως ο κύριος της φωτογραφίας στο σταθμό του μετρό, την Κυριακή που μας πέρασε.