η Lori εξαφανίζεται

ψάχνoντας απεγνωσμένα τη Lori

όπως πρωτοδημοσιεύτηκε στο soundgaze.gr

Πάνε 6-7 χρόνια τώρα που κάνω προσπάθειες να την εντοπίσω. Έχω ερευνήσει, έχω στείλει επιστολές σε όσους είκασα πως είναι οι κοντινότεροι σε αυτήν κρίκοι, προσεταιρίστηκα ανθρώπους που βρέθηκαν στον κύκλο της στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και μίλησα μαζί τους, έφαγα το δίκτυο για όσες περισσότερες πληροφορίες θα μπορούσα να συλλέξω. Μάταιος κόπος. Το προσωπικό μου amber alert δεν απέδωσε τα ευχόμενα.

Έκτοτε μπορεί να μην συνέχισα με την ίδια θέρμη την αναζήτηση, αλλά παρόλα αυτά ο φάκελος «Lori» έμεινε ανοιχτός. Και θα μπορούσα να καθυστερήσω λίγο περισσότερο (1-2 χρόνια) μια δημοσίευση-αφιέρωμα σχετική με τα αποτελέσματα αυτής αν τις προάλλες, σε μια συζήτηση, ένας φίλος δεν επέμενε πως η Lori δεν είναι άλλη από την Jane Cassey (ex Pink Military http://www.cromar.org/pink.htm ). Λάθος του είπα, κατά 99% αποκλείεται!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Στις παρυφές των δισκοθηκών μας (με όποια διάταξη κι αν έχουν συνταχθεί αυτές, χρονολογική, αλφαβητική ή κατά είδος) διαβιούν συνήθως οι συλλογές. Και λίγο παρακάτω τα σινγκλάκια. Ανάμεσα δε σε αυτά τα τελευταία, φιγουράρουν κάμποσα μικρά κομψοτεχνήματα φτιαγμένα από βινύλιο και χαρτί, διαμάντια αισθητικής που μπορεί να μην τα βγάζεις πια συχνά από τη θήκη τους αλλά είσαι πάντοτε περήφανος που τα έχεις στην κατοχή σου. Στη δική μου δισκοθήκη ανάμεσα σε πολλά άλλα, περίοπτη θέση έχουν δύο δισκάκια των Lori & the Chameleons.

Οι Lori & the Chameleons (καμία η σχέση με τους έτερους βρετανούς post-punkers Chameleons) υπήρξε ένα βραχύβιο συγκρότημα της post punk σκηνής, μια από τις χιλιάδες μπάντες που κυκλοφόρησαν 1-2 singles στη σύντομη διαδρομή τους πριν χαθούν τυλιγμένοι την αχλή της ιστορίας (ή μήπως του μύθου;).

Με τον ήχο τους βρέθηκα αντιμέτωπος το 2007 νομίζω για πρώτη φορά. Το υπέροχο Lonely Spy, το οποίο με άφησε κατάπληκτο να πλέω σε πελάγη ευδαιμονίας πατώντας το repeat κάθε που ολοκλήρωνα την ακρόασή του προκειμένου να ξαναγευθώ τα 3 λεπτά και 28 του δευτερόλεπτα. Ίσως ένα από τα καλύτερα κατασκοπικά θέματα όλων των εποχών, απόλυτα Jamesbond-ικό, παρότι δυστυχέστατα και για μας αλλά και γι αυτούς ποτέ δε χρησιμοποιήθηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο. 

LORI & THE CHAMELEONS – THE LONELY SPY 

Φυσιολογικό επακόλουθο του πρώτου ενθουσιασμού ήταν μια πρώτη αναζήτηση τόσο για την υπόλοιπη δισκογραφία του συγκροτήματος, όσο και για τα στοιχεία του βιογραφικού τους σημειώματος. Εντόπισα και άκουσα έτσι καταρχάς τα υπόλοιπα τρία - μόνο - τραγούδια που ηχογράφησαν ποτέ, όλα υπέροχα δείγματα αθώας travelogue pop αισθητικής. Με αναφορές σε διαφορετικό ταξίδι ανά τον πλανήτη το καθένα, τα Love on the Ganges (Ινδία), Touch (Ιαπωνία), Peru (Περού) στάθηκαν επάξια λίγο πιο κάτω από το σημείο εκκίνησης, το The Lonely Spy (Ρωσία ή τότε ΕΣΣΔ). 

Και στη συνέχεια άρχισα να αποδελτιώνω τις πληροφορίες για τη μπάντα από το Λίβερπουλ η οποία αποτελούνταν από τον David Balfe, πρώην οργανίστα των Teardrop Explodes και τον μάνατζερ του συγκροτήματος Bill Drummond, ιδιοκτητών της περίφημης δισκογραφικής Zoo Records, οι οποίοι, αμφότεροι υπήρξαν και ιδρυτικά μέλη των Big in Japan (του υπερσυγκροτήματος – κοιτίδας μεγάλων μουσικών σχημάτων και φυσικά από τη Lori. Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως ενώ για τα δύο άρρενα μέλη της μπάντας τα στοιχεία άρχιζαν να καλπάζουν από τον ένα σύνδεσμο στον άλλο με ολοένα και πυκνότερους ιστορικούς ρυθμούς, εκείνα τα οποία περίμενα πως θα αφορούσαν τη Lori ήταν άφαντα. Σχεδόν τίποτα. Ούτε καν το επώνυμό της!

οι Big in Japan 

[Οι Big in Japan φιλοξένησαν στις τάξεις τους ονόματα όπως ο Ian Broudie των Lightning Seeds, η Jayne Casey μετέπειτα στους Pink Military, ο Budgie από τους Siouxsie & the Banshees αλλά και τους Creatures, ο Holly Johnson των Frankie Goes to Hollywood και o Phil Allen των Deaf School εκτός των δύο προαναφερόμενων συνεργατών του Julian Cope].

Με το πέρασμα του χρόνου κι ενώ η έξαψή μου για τους L&tC φαινόταν να καταλαγιάζει, ήρθαν συστημένα σπίτι μου, κατευθείαν από Μεγάλη Βρετανία τα 2 σαρανταπεντάρια της μπάντας να την αναζωπυρώσουν. Δώρο γενεθλίων από καλό φίλο που γνώριζε την εμμονή μου με το συγκρότημα που με ξαναέβαλαν στη διαδικασία απάντησης του ερωτήματος «Τι απέγινε η Lori;». 

Με ένα καινούριο πλέον στοιχείο στα χέρια, αυτό της φωτογραφίας της ξανθιάς κοπέλας στο οπισθόφυλλο του ενός επτάιντσου και την εικασία πως ανήκει στην κάτοχο της μυστηριώδους φωνής που με συγκίνησε προ ενός περίπου έτους βάλθηκα να αναζητώ ξανά για οποιοδήποτε δικτυακό αποτύπωμα της Lori. Όπως και την πρώτη φορά όμως, κάθε νέο απρόσωπο δικτυακό μου ψάξιμο συνέχισε να πέφτει στο κενό. Τίποτα απολύτως. Σα να άνοιξε η γη και την κατάπιε. Μέχρι που…

«Το επώνυμο της είναι Larty, ή μήπως Lartey;», μου είπε ο Gavin, ένας μεσήλικας πλέον άγγλος, λάτρης του χαρακτηριστικού ήχου της Zoo Records, ο οποίος υπήρξε θαμώνας και μέλος του πρωτοπόρου Eric's club (τουλάχιστον μέχρι να μπαρκάρει, μπάρμαν σε ελληνικά κρουαζιερόπλοια, στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ) σε κάποια δικτυακή κουβέντα που είχαμε.

[Το Eric's club ήταν διάσημο κλαμπ του Λίβερπουλ - στην πίσω μεριά του Cavern Club όπου πρωτοέπαιξαν οι Beatles -, το οποίο άνοιξε τις πόρτες του το 1976, κι έγινε γνωστό προσφέροντας καταφύγιο σε πάμπολλες punk και post-punk μπάντες ].

«H Lori ήταν τότε φοιτήτρια (στσ. στο Liverpool Art College όπως εντόπισα μετά εγώ). Την ίδια δεν την είχα συναντήσει ποτέ προσωπικά αλλά είχα γνωρίσει την αδελφή της, τη Sue. Στα εφηβικά μας πάρτυ στου Eric’s, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 70», συμπλήρωσε ο πληροφοριοδότης μου και εγώ κατέγραψα την πληροφορία όση ώρα εκείνος συνέχιζε να μου μεταφέρει το κλίμα και τα δρώμενα των πάρτυ των συναυλιών (Yachts, Generation X, Wah!, Echo & the Bunnymen) που ίδρωσαν εκεί. 

Η αλήθεια είναι πως σήμερα θα του έθετα διαφορετικές ερωτήσεις, αγνοούσα όμως πως σε λίγο θα διαπληκτιζόμουν με τον ισχυρογνώμονα όπως αποδείχτηκε βρετανό συνομιλητή μου για το αν κατηγοριοποιούνται στην αξιοσέβαστη πλευρά της ethnic ελληνικής σκηνής τα τραγούδια του Πάριου και της Βίσση όπως αυτός επέμενε και ότι αυτή θα ήταν η τελευταία ουσιαστική πληροφορία που θα εκμαίευα από αυτόν.

Το Touch, το πρώτο 7ιντσο του συγκροτήματος κατάφερε να σκαρφαλώσει μέχρι το Νο70 στο UK Singles Chart κι έμεινε εκεί για μία εβδομάδα το Δεκέμβριο του 1979. Λίγους μήνες και ένα σινγκλ– το οποίο δε σημείωσε κάποια διάκριση πέραν των διαχρονικών ευσήμων από μεμονωμένους σαν κι εμένα ακροατές - αργότερα οι Lori & The Chameleons διέλυαν. 

Οι Bill Drummond και David Balfe μετά τη διάλυση των Chameleons ακολούθησαν υπέρλαμπρες διαδρομές. Αρχικά o Balfe έγινε γνωστός ως ιδρυτής έτερης διάσημης δισκογραφικής, της Food records (με ρόστερ που περιλάμβανε τους Blur (!), αλλά και τους Jesus Jones, Dubstar, Diesel Park West μεταξύ άλλων) κι έπειτα o Drummond ως ηγετική φυσιογνωμία της acid house σκηνής, πρωθιερέας των αλλόκοτων The Justified Ancients of Mu Mu ευρύτερα γνωστών ως KLF!

«Ίσως καλύτερα που δε βρήκα κάτι για τη Lori, θα μπορούσα να μάθω ότι έγινε αργότερα μέλος των Johnny Hates Jazz, των Fields of Nephilim ή κανενός άλλου φρικαλέου σχήματος…» δήλωνε ο Julian Cope πίσω στο 2006 για την άλλοτε ομοτράπεζή του Lori όταν έμεινε ατελέσφορη και η δική του έρευνα για λογαριασμό του Head Heritage (του μουσικού οργανισμού που ίδρυσε πάνω στην κόντρα του με τη μουσική βιομηχανία και διευθύνει έκτοτε ο ίδιος ). 

Άποψη που δε συμμερίστηκα και με όλη τη διακριτικότητα ενός ντετέκτιβ (ή ίσως ενός stalker) εστίασα πλέον την αναζήτηση μου στη Sue Lartey. Πρέπει να είχαν περάσει ήδη πέντε χρόνια από τη στιγμή που είχα ανοίξει το φάκελο που έγραφε Lori στην ετικέτα του όταν επιτέλους η έρευνα στα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απέδωσε καρπούς. Εντοπίζοντας 3 ή 4 λογαριασμούς που θα μπορούσαν να ταιριάζουν στην ομοαίματη του «στόχου» μου δε χρειάστηκα πολύ να καταλήξω σε εκείνον που συγκέντρωνε τις περισσότερες πιθανότητες. 

Τόσο οι γεωγραφικές όσο και οι χρονολογικές συντεταγμένες της γέννησης ταίριαζαν , τα ξανθά χαρακτηριστικά της κατόχου ήταν παρόμοια με εκείνα της φωτογραφίας του οπισθόφυλλου και το κυριότερο: η Sue ήταν παντρεμένη με τον Pete Wylie ο οποίος όχι μόνο είναι ο ηγέτης των Wah! (aka Wah!Heat), της ποστ πανκ μπάντας που έπαιζε στο Eric’s Club αλλά υπήρξε και εις εκ των τριών μελών των The Crucial Three μαζί με τον Julian Cope και τον Ian McCulloch πέρα από συνεργάτης του David Balfe. 

Ξεπερνώντας τους φυσιολογικούς μου δισταγμούς αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί της. Συνέταξα μια ευγενέστατη ηλεκτρονική επιστολή, ζήτησα εκ των προτέρων συγγνώμη για την όποια ενόχληση και την έστειλα προκειμένου να ξορκίσω το ‘που’, το ‘πως’ και το ‘πότε’ που θα αποκρυπτογραφούσαν τον τίτλο αυτής της ανάρτησης. 

Μόνο μερικοί μήνες έχουν περάσει από τότε, απάντηση στα μικροερωτήματά μου δεν έχω λάβει μέχρι σήμερα αλλά ομολογώ πως καθόλου δεν με πειράζει. Συνεχίσω να ακούω τα μονάκριβα σινγκλς με τα τέσσερα τραγούδια των Lori & the Chameleons και τα ευχαριστιέμαι με την ίδια συγκίνηση όπως την πρώτη φορά

Άλλωστε μερικά πράγματα είναι καλύτερο να μένουν στη σφαίρα των προσωπικών μας μύθων – τουλάχιστον όπως εμείς τους διαμορφώνουμε – από την πλήρη αποκάλυψή και πιθανή απομυθοποίησή τους, γιατί ποιος ξέρει; Ίσως να απογοητευόμουν αν έφτανε στο αυτί μου πως η Lori έγινε αργότερα μέλος των Johnny Hates Jazz, των Fields of Nephilim ή κανενός άλλου φρικαλέου σχήματος…»