ο μεγάλος κατήφορος της κόρης του Ασκληπιού

Οι ξεχασμένες σύριγγες και τα χρησιμοποιημένα από προχθές βαμβάκια, οι μαδημένοι τοίχοι, οι πεσμένοι σοβάδες και τα σπασμένα κλιματιστικά, τα διαλυμένα καζανάκια, η παντελής έλλειψη χαρτιού υγείας ή το υποσέντονο στο πάτωμα που μουλιάζει στα νερά από τη διαρροή κάποιου σωλήνα δεν ήταν αυτά που μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση σήμερα. 

Ούτε καν το διάλειμμα της μιας εκ των δύο γραμματέων που γιγάντωσε την ουρά και την αναμονή έξω από το γραφείο κίνησης ασθενών ή ο μαλάκας (ένας και μοναδικός ευτυχώς) καρδιολόγος με τον οποίο έπρεπε να διαπληκτιστώ πριν αποφασίσει να φερθεί σαν άνθρωπος αν όχι και σα γιατρός. Αυτά σχεδόν τα περίμενα.

Η δημόσια υγεία βλέπεις, έχει πιάσει πάτο κι αυτό τόσο εγώ - έχοντας περάσει υπερβολικά πολλές ώρες μέσα στα νοσοκομεία, άλλοτε ως επισκέπτης, ως συνοδός αλλά και ως ασθενής – όσο και όσοι τη χρειάστηκαν οι ίδιοι ή οι δικοί τους άνθρωποι τα τελευταία χρόνια το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι. Τα ολοένα και μειούμενα κονδύλια που της αναλογούν από τον κρατικό προϋπολογισμό ανακλώνται κατευθείαν από τα τρύπια σεντόνια και τους βρώμικους διακόπτες στην ψυχή σου. 

Αυτά που δεν περίμενα να αντικρύσω ήταν η υπομονή (ή μήπως στωικότητα) των ανθρώπων, η έλλειψη γκρίνιας, καυγάδων και φωνών που είχα συνηθίσει να ακούω τις προηγούμενες φορές στους ναούς του Ιπποκράτη. Και η αίσθηση χιούμορ κάποιων εξ αυτών παρόλη την ταλαιπωρία. Με διάχυτη την ανέλπιστη (θα την έλεγα έως και συνωμοτική) κατανόηση μεταξύ ασθενών, συνοδών, επισκεπτών, γιατρών (πλην ενός καρδιολόγου) και νοσοκόμων να με παραξενεύει, αναρωτήθηκα μήπως τελικά έχουμε αλλάξει έστω και λίγο προς το καλύτερο σαν άνθρωποι τα τελευταία χρόνια. 

Μένει να το διαπιστώσω σε λίγες ώρες που θα ξαναβρεθώ εκεί. 

Με εντυπωσίασε επίσης η απουσία των νοσοκομειακών περιστεριών που κατακλύζουν συνήθως τα μπαλκόνια και τα περβάζια των δωματίων και τα οποία ευχαριστιέμαι να χαζεύω για ώρες όταν δεν τα σημαδεύω και με το φακό μου.