27 Μαΐου 2012

εύθραυστος



«Έλα μη στεναχωριέσαι/μασάς/το βάζεις κάτω» ή «Τον γλυκό μου!, την πάτησε πάλι» θα άκουγες παλιότερα σε κάποια αποτυχία σου. Ε, ρε και πόσο ξέβαφαν το κόκκινο της ντροπής κάτι τέτοιες κουβέντες. Τις αναπολείς και θλίβεσαι καθώς μια ενδεχόμενη σημερινή σου αποτυχία θα πρόσθετε απλά δεκάδες στερητικά α μπροστά από λέξεις που θεωρείς κολακευτικές.

Αυτό συμβαίνει γιατί - πατημένα τα σαράντα - παύεις να θεωρείσαι αυτό που λέμε αξιαγάπητος. Ή για να το διατυπώσω καλύτερα, χαριτωμένος. Η αλήθεια είναι πως αυτό έχει ίσως συμβεί νωρίτερα κι είσαι εσύ που το αντιλαμβάνεσαι καθυστερημένα.

 Οι πράξεις σου πλέον κρίνονται διαφορετικά - αυστηρότερα - και συνήθως η ηλικία σου είναι από τα πρώτα κριτήρια αξιολόγησής τους. Φυσιολογικό κι αναμενόμενο θα μου πεις. Πως θα μπορούσε να αξιολογηθεί με τους ίδιους κανόνες για παράδειγμα ένας  δεκαπεντάχρονος κι ο πενηντάχρονος που έπραξαν το αυτό;  Αλλά από το παραπάνω ηλικιακό χάσμα μέχρι αυτό που βιώνεις τελευταία η διαφορά είναι τεράστια. 

Εδώ μιλάμε για διακρίσεις  εις βάρος σου, που μάλιστα έχουν αυξηθεί (και συνεχίζουν να αυξάνονται) σε διάστημα μόλις λίγων ετών. Κι αυτό παρότι δεν έχεις καταλάβει ουδεμία αισθητή αλλαγή στους δικούς σου κώδικες συμπεριφοράς. Μια λάθος κίνηση, 4-5 χρόνια πριν, για παράδειγμα μπορεί να σου καταλογίζονταν ως «υπερβάλλων ενθουσιασμός» ή «θάρρος όμως που το ‘χε ο άτιμος». Την ίδια στιγμή γλυκύτατες φράσεις όπως «που θα πάει θα μεγαλώσει/μάθει», «βράζει το αίμα του» και  «παρορμητικός τύπος» θα φτερούγιζαν ολούθε. Τώρα αυτά ξέχνα τα, οι συνθήκες STP είναι παρελθόν. 

Το ίδιο γεγονός τώρα, σε κάθε περίπτωση συνιστά  μια ενοχλητικά ασύμβατη (στην καλύτερη) με τις δεκαετίες σου συμπεριφορά.  Κανένα τρυφερό ελαφρυντικό, δε περιμένει να κολλήσει πάνω σου αυθορμήτως. Ούτε καν η κλιμακτήριος δε λαμβάνεται υπ’ όψιν. Αντιθέτως. Όσα κοσμητικά συνοδεύσουν το όνομά σου ηχούν προσβλητικά. Γιατί  εσύ – ο «μεγάλος άνθρωπος πια» – είσαι απλά ένας άξιος της μοίρας του μαλάκας.  Και μην το ξεχάσω, η αποτυχία πλέον για σένα σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: Αποτυχία. Κι όσο κι αν είσαι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις τον προσωπικό αντίκτυπο αυτής κατά βάθος ξέρεις πως δε φτάνει. Γιατί κατά πως σου λένε δε φτάνει ο χρόνος για δεύτερη ευκαιρία.

 Έχεις μπει σε εκείνη την ηλικία του άντρα όπου οι παρεχόμενες αφέσεις μειώνονται αντιστρόφως ανάλογα με τις απαιτήσεις που του ζητούνται. Ιδιαίτερα όταν τα μπράβο τα «αναμενόμενα ως όφειλε» να μαζέψει στη ζωή του δε φτάνουν να ισοσταθμίσουν τα στραβοπατήματα από τα 2-3 επιτυχημένα μοντέλα μεσήλικης ζωής που υπαγορεύονται. 

Ρίχνοντας μια ματιά στην ηλικιακή κατανομή των αυτοχείρων του έτους 2009 για την Ελλάδα, γίνεται εύκολα αντιληπτό ποιος είναι (αλλά και θα ‘πρεπε να θεωρείται) ο ασθενής κρίκος της αλυσίδας. " Άντρας 45 χρονών…", "48χρονος οικογενειάρχης...", "...είπε η ηλικιωμένη μητέρα του". Ψυχρές ειδήσεις και στατιστικές που καταχωρούνται σιωπηρά στο υποσυνείδητο συνομηλίκων χωρίς περαιτέρω σχολιασμό.   Ανώνυμοι μεσήλικες που φωνάζουν «Ε παιδιά εγώ ο Γιάννης/Κώστας/Μήτσος είμαι,  μ' ακούτε; ...» αλλά οι φωνές τους δεν φτάνουν αρκούντως συγκινητικές στα αυτιά όσων τους περιστοιχίζουν. 


  
Είναι τελικά ο άντρας των σαράντα, ή των πενήντα ετών, εκείνος που έχει μεγαλύτερη ανάγκη από υποστήριξη; Ναι, γιατί είναι ο πιο εύθραυστος – κατά τη γνώμη μου - στην κατάταξη των διάφορων ηλικιακών ομάδων της κοινωνίας, (εξαιρώ τα βρέφη που προηγούνται για τελείως διαφορετικούς λόγους όμως).

Οι διανοητικές του ικανότητες στο full τον κάνουν να πιστεύει πως διανύει τα καλύτερά του χρόνια , όμως στη δουλειά ήδη σκέφτονται να τον ξεφορτωθούν για κάποιον νεότερο και φθηνότερο. Στο λεωφορείο κανείς δε θα σηκωθεί για εκείνον, όσο κουρασμένος κι αν είναι, η ηλικία του δεν δικαιούται θέσης. Μια πικρή κρούστα καλύπτει σιγά σιγά την όποια γοητεία του.  Στο σπίτι κι αν έχει τη διάθεση, θα πρέπει να τριφτεί καλά να την ξεφορτωθεί, αλλιώς θα πέσει έτσι στο κρεβάτι. 

Στα πάντα έχει να την παλέψει μόνος του αφού βέβαια έχει παλέψει για τις ζωές των άλλων, παιδιών, γονιών, συντρόφων. Φαντάσου τώρα ένα υποθετικό ναυάγιο. Ποιος θα σωθεί πρώτος. Φυσικά τα παιδιά και οι γυναίκες οιασδήποτε ηλικίας, οι ηλικιωμένοι ανεξαρτήτως φύλου μετά. Μην αναρωτιέσαι ποιοι έμειναν τελευταίοι. Ξέρεις. 

Διανύεις την τέταρτη ή την πέμπτη δεκαετία σου. Δεν είσαι ο έφηβος που αναίτια πιστεύει στην προσωπική του αθανασία,  δεν είσαι στα είκοσι ούτε στα τριάντα, «φέρελπις» νεαρός, έτοιμος να στύψει  την πέτρα, γρήγορος να τρέξει τους δρόμους που ανοίγονται μπροστά του. Φορτωμένος σακούλες σουπερ μάρκετ αναπολείς τους δρόμους που κάποτε ανοίγονταν για σένα, θυμάσαι ποιους είχες διαλέξει, κάποιες φορές εύχεσαι να σου συνέβαινε ξανά.  Φευ. Τώρα  πρέπει να τους ανοίξεις μόνος σου. Όποτε είσαι ξεκούραστος.

Δεν είσαι ούτε γέρος όμως, σου λείπει  - και το ξέρεις - τόσο η ικανότητα μιας ηπιότερης διαχείρισης της καθημερινότητας όσο και εκείνη η τρομαχτική μα παρηγορητική εξοικείωση με το θάνατο που έχουν οι ηλικιωμένοι. Παρ’ όλα αυτά βλέπεις, φθινόπωρο με φθινόπωρο, πως έχεις ήδη περάσει τη μέση με κεκτημένη ταχύτητα και πιθανόν να φοβάσαι και λίγο. Δεν είναι ντροπή. Φταίει που έχεις κατέβει ένα ακόμη σκαλοπάτι υγείας την τελευταία χρονιά.

Ξεκουμπώνεις το  ξεπερασμένο από τη μόδα πουκάμισο που φοράς, το βγάζεις και κοιτιέσαι στον καθρέφτη του μπάνιου. Έχεις ανακαλύψει κάποια καινούρια χρωματιστά ανάγλυφα στο σώμα του. Τα χαϊδεύεις τρυφερά γιατί ξέρεις πως ο καλύτερος φίλος σου είσαι εσύ, ανατριχιάζεις και πιάνεις τον εαυτό σου να σφυρίζει στερεότυπα.



artwork:  Lucian Freud, Leigh Bowery, oil on canvas

20 σχόλια:

  1. Δυστυχώς για τις κλάσεις μας κ. Λεμονοστίφτη, συμφωνώ με όσα γράφετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αυτό που λείπει ανώνυμε φίλε είναι η έμπρακτη αλληλεγγύη μεταξύ των συνομηλίκων μας. έχει ο καθένας τα δικά του να ασχοληθεί και δεν ψάχνει συμμάχους στις σειρές του.

      Διαγραφή
  2. Πολύ καλό κείμενο!
    άρρεν αναγνώστης με πατημένα τα σαράντα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. To λοιπόν...
    (αναγνώστρια με πατημένα τα σαράντα - πολύ μου άρεσε αυτό -και τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στους 2 προηγούμενους άρρενες!)

    *Και τι έγινε "εάν πρόσθετε δεκάδες στερητικά α ?..."
    Γιατί το βλέπεις έτσι;Kαι μη μου απαντήσεις γιατί όχι..
    Άνθρωποι είμαστε,μαθαίνουμε συνεχώς και... κάνουμε λάθη( όποιος μας αγαπά μας αγαπά και με τα λάθη μας _ μηπως απ'αυτά δεν έμαθες τα περισσότερα;...)
    **Kαι δε με λες παληκάρι,ποιοοός είπε πως μετά τα σαράντα δεν είναι κάποιος αξιαγάπητος;;;

    Έχεις δίκιο σε πολλά,μα πάρα πολλά.
    Και γιατί "Κατά πως σου λένε"??? Εσύ τι λες?Εσύ πως αισθάνεσαι?( εφόσον με το τρόπο που ζεις δεν προσβάλεις,δεν αδικείς κτλ κτλ την ελευθερία του άλλου και όλα τα..συναφή)
    Ναι είναι στο Full οι διανοητικές ικανότητες,και ναι πάντα τη παλεύει μόνος ( αυτό δεν κοιτά φύλο ).Και;Who said life's fair?
    Nαι δεν είναι έφηβος ούτε γέρος,βλέπει αλλαγές πάνω του και πως γίνεται πιο ευαίσθητος σωματικά και ψυχικά ( ενίοτε)
    Ανοίγεις πολλά θέματα παλιοσειρά...
    Κρατώ τη τελευταία σου φράση...και χαμογελώ."Είσαι σε καλό δρόμο"( ατάκα φίλου μου μετά από πολλά ξύδια που όμως κολλάει σε πολλάαα...)
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. οι λέξεις με στερητικά α είναι αδιάφορες πονάνε όταν έρχονται από κοντινούς σου ανθρώπους. λέγονται και με τα μάτια. σε κ άθε άλλη περίπτωση εμένα τουλάχιστον μου είναι αδιάφορες.
      Αντε να το δεχτώ, αξιαγάπητος μπορεί να είσαι. αυτό που θέλω να πω είναι πως ένα σου χαμόγελο δεν είναι μέρος μιας συγγνώμης όπως άλλοτε.
      Όσο για το πως αισθάνεται ο καθένας προσωπικά το ξέρω πως τα γνωρίζω-ουμε όλα αυτά αλλά αλλά τα ξεχνάμε κάποιες στιγμές της κάθε μέρας.

      Τις καλημέρες μου

      Διαγραφή
  4. Η ομορφιά σε όλους τους τομείς δεν είναι προνόμιο των νέων, μην ακούω τέτοια.. ζήσε χωρίς πολύ σκέψη.. περισσότερο βλάπτει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. εννοείται πως δεν είναι Ηφ, ίσως η ομορφιά να μην είναι κιόλας καν προνόμιο κατά τη γνώμη μου. η γοητεία είναι άλλο πράγμα και ναι θέλει "κόπο" κι ειδικές συνθήκες για να τη βγάλεις ξανά στο φώς.
      ακόμα κι αν μου ταίριαζε το "ζήσε χωρίς πολύ σκέψη" δε μπορώ να το κάνω, είμαι ρυθμισμένος αλλιώς.
      υγ. Νομίζω πως στην παρούσα είσαι ο νεότερος σχολιαστής της ανάρτησης αυτής, ευχαριστώ-ούμε για την αλληλεγγύη :)

      Διαγραφή
    2. Θέλει κόπο και ειδικές συνθήκες η γοητεία; Ή το χεις ή δεν το χεις νόμιζα.. Αμ αυτές οι ρυθμίσεις δεν αλλάζουν εύκολα ούτε στους νεώτερους..

      Διαγραφή
    3. η γοητεία κατά τη γνώμη μου είναι δεδομένη για όλους και όλες φυσικά. το target group αλλάζει απλά.

      Διαγραφή
  5. Σπουδαίο κείμενο, σπουδαίο!
    Και ο σκληρός ρεαλισμός του Lucian Freud τόσο ταιριαστός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. οι εικόνες του Freud είναι για μένα τουλάχιστον ο πιο "ωμός" καθρέφτης που έχω αντιμετωπίσει.
      το πάλευα μέρες το ποστ αυτό, ήταν πολύ βίαιο αρχικά γραμμένο στο πρώττο ενικό.
      Καλημέρα Νίτσα, κι ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  6. Μου αρεσουν πολυ οσα εγραψες. Τι ομως ειναι επιτυχια?Καλος δρομος ειναι ο απολογιστικος, απαλλαγμενος ομως απο ενοχες.Το λεω να το ακουω κι εγω. Αν ειναι αναγκη να απολογηθουμε, ας το κανουμε. Νομιζω οτι το περιβαλλον που δημιουργειται μας αναγκαζει εξαιρετικα βιαια σε μια συνολικη αποτιμηση.Οταν και οσο ομως ειναι τοσο ανταγωνιστικο δεν του οφειλουμε τιποτα.Γιαννης Πικερμι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σωστά και όμορφα τα λες Γιάννη, αλλά άντε να το πιστέψουμε κι εμείς οι ίδιοι. το περιβάλλον μας ωθεί συχνά προς συνεχεις αποτιμήσεις, είμαστε εμείς όμως που έχουμε πέσει στην παγίδα (?) και τις εκτελούμε. ανταγωνιζόμαστε βαθύτερα εγώ και παλαιότερα θέλω και άντε να απαγκιστρωθείς από αυτά.

      Διαγραφή
  7. Αγαπητοί φίλοι, τα πράγματα γίνονται καλύτερα αργότερα. Μη χάνετε ούτε μέρα.

    Άρρεν αναγνώστης 52 ετών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε μου, ελπίζω να έχεις δίκιο, θα περιμένω. Αν και θα 'ταν καλύτερα να τα αλλάζαμε τα πράγματα νωρίτερα.

      Διαγραφή
  8. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια:

    "Μη χάνετε ούτε μέρα - Αρρεν52"

    Τσοκορέλος
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τσόκο, 'ντάξει να μη χάνουμε ούτε μέρα αλλά να αλλάζαμε λίγο το εις βάρος μας status. Να τις ευχαριστιόμαστε παραπάνω, τι λες?

      Διαγραφή
    2. Μα εννοείται κι όλας!

      Για όσα είναι στο χέρι μας όμως - για τα υπόλοιπα λυπάμαι.

      Διαγραφή

Related Posts with Thumbnails