ο θύτης, το θύμα και οι θεατές

Δεν είχα μιλήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, πρέπει να με είδε όμως που βούρκωσα (έχω γίνει "φλώρος" τελευταία) γιατί μου απηυθηνε πρώτη το λόγο:

-  "Κάθε μέρα το ίδιο συμβαίνει κύριε, έρχεται και κλέβει ακριβά ποτά, τα πουλάει για τη δόση της". 

- "Φωνάξτε την αστυνομία, αλλά μην την τραβολογάτε έτσι "  είπα στην υπάλληλο του σουπερ μάρκετ που είχα μπροστά μου, " ... δεν έχετε το δικαίωμα σύλληψης και ανάκρισης".

Μαζεύτηκε κόσμος, η "ένοχη" έκλαιγε τώρα υπόκωφα, κι εγώ προχώρησα παρακάτω. 

Ο κρεοπώλης στον πάνω όροφο είχε όρεξη για κουβέντα. "Χοιρινές από τις καλές ή από τις εμφανίσιμες;" με ρώτησε. Από τις καλές είπα γελώντας και του πήρε 1 λεπτό για κάθε μπριζόλα που μου διάλεγε. Είναι κάτι παππούδες που για να αγοράσουν ένα πακέτο φρυγανιές περνάνε ένα τρίωρο εδω μέσα. Παρέα θέλουν, σήμερα όμως δεν ήρθαν κι είμαι μόνος, μου είπε.

Κρυμμένος πίσω από τις προθήκες με τα γαλακτοκομικά, άκουσα λίγο αργότερα τη συζήτηση δυό γυναικών από την άλλη πλευρά του ψυγείου.

- Κι αυτή ταλαίπωρος άνθρωπος είναι είπε η μία, και εμείς δεν είμαστε αστυνόμοι.

- Να την τρομοκρατήσουμε θέλαμε, να μην ξανάρθει,  είπε η άλλη

- Ναι, αλλά δεν έχουμε το δικαίωμα να τρομοκρατούμε κανέναν ξανάπε η πρώτη, το πρόσεξαν ακόμα και οι πελάτες.
Έστριψα δεξιά και πάλι δεξιά το φορτωμένο καρότσι μου, έκανα τον αδιάφορο περνώντας από δίπλα της, με κοίταξε, της χαμογέλασα κι έπειτα τράβηξα προς το ταμείο. Το συμβάν είχε λήξει - δεν έμαθα με ποια κατάληξη - και κακοκουρδισμένοι όλοι συνέχιζαν τη μέρα τους.

 υγ. Αύριο Παρασκευή 1/6 όπως πάντα στις 10 το πρωί θα είμαι στον indieground radio για ένα ακόμα επεισόδιο "στον λεμονοστίφτη". Όσοι πιστοί (και ξύπνιοι) ακούσετε: