XLII σημαίνει σαρανταδύο

42 αναρτήσεις

Λοιπόν, σήμερα έγινα 42 χρονών και στον απολογισμό βρίσκω πως οι τελευταίες 365 μέρες μου ήταν παραδόξως άκρως ενδιαφέρουσες. Αν με ρωτήσεις τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, ή καλύτερα όταν μεγαλώσω κι άλλο (όπως με ρώτησε προχθές ο ανηψιός μου) θα σου πω και φέτος ειλικρινά πως δεν ξέρω. Στο 96,5% των ερωτήσεων απαντώ με ειλικρίνεια. Το υπόλοιπο 3.5% αφορά τα κατά συνθήκη ψεύδη που απλά κάνουν τη ζωή όλων ευκολότερη. Νομίζω πως ξέρω ποιος είμαι αλλά όσο το σκέφτομαι πείθομαι για το αντίθετο. Είμαι ανώριμος. Αγαπάω, νευριάζω, ερωτεύομαι, χαίρομαι, οργίζομαι με την ορμή που είχα είκοσι χρόνια πριν. Δεν κάνω όμως ως συνήθιζα πρωταθλητισμό συναισθημάτων, κουράζομαι ευκολότερα. Μετράω 23 χρόνια σε σταθερή σχέση με διακοπή 10 μηνών προ δεκαετίας. Αν και μου άρεσα παχύτερος, (έχω χάσει 25 κιλά μέσα σε 2 χρόνια), με βρίσκω οκ. Το ίδιο λένε και οι άλλοι. Που και που όταν δε μου περισσεύει όρεξη να διαφωνήσω σε μία κουβέντα συμμετέχω μ’ ένα ρεπερτόριο τυποποιημένων φράσεων – που όλες αποδεικνύονται εξίσου αποτελεσματικές – όταν δε, δε με ενδιαφέρει κάνω ότι συμφωνώ κουνώντας το κεφάλι. Γελάω όλο και σπανιότερα. Προσπαθώ να αποφεύγω τους τσακωμούς, οπισθοχωρώ στρατηγικά υπερασπιζόμενος το στομάχι μου. Αν δε γίνεται αλλιώς… Έχω κάνει διαθήκη αλλά δεν θυμάμαι που την έχω βάλει, ούτε τι αφήνω στον καθένα (πάντως δίσκους θα πάρουν όλοι όσοι έχω το τηλέφωνό τους στη μνήμη του κινητού μου). Αν ξυριστώ δε θα με αναγνωρίσω στον καθρέφτη ούτε εγώ. Ανέχομαι λιγότερα. Μεγαλώνοντας, παρατηρώ ότι η υπομονή λειτουργεί συμπληρωματικά της αντοχής. Αρέσκομαι να πιστεύω πως μπορώ να μπαίνω στο μυαλό των άλλων κοιτώντας μέσα από τα μάτια τους. Απογοητεύομαι εύκολα αλλά εγκαταλείπω δύσκολα.  Μια λύση στο ποδάρι πολλές φορές μου αρκεί. Με φίφτυ φίφτυ πιθανότητες επιτυχίας, επιδιορθώνω χτυπώντας τες, τις  χαλασμένες ηλεκτρικές συσκευές. Κρατάω επτασφράγιστα τα ειπωμένα μυστικά, θεωρώ αυτά ιερά κι εμένα τάφο.  Δεν ξέρω αν είμαι φύσει «καλός άνθρωπος», ή το προσπαθώ από το φόβο των ενοχών. Μην επιχειρηματολογήσεις περί του αντιθέτου, δε με ξέρεις. Μ’ αρέσει το φαγητό στα McDonalds. Κάποιοι άνθρωποι με κατακτούν (και τους εμπιστεύομαι) με την πρώτη ματιά. Ενθουσιάζομαι όταν δεν πέφτω έξω. Έχω ζήσει 8 στιγμές στη διάρκεια των οποίων ήξερα ότι ήμουν ευτυχισμένος και το θεωρώ κατόρθωμα, μία εξ’ αυτών ακουγόταν στο ράδιο το Is it like today. Απεχθάνομαι κάθε είδους εξετάσεων. Τρώω μια μικρή κουταλιά γύρη κάθε πρωί και ένα μήλο κάθε βράδυ. Μπορώ να κατεβάσω ένα ταψί cheesecake σε μια μέρα. Από χρόνια μια ψιλοκατάθλιψη με τριγυρίζει, αλλά την ξέρω, με ξέρει τα ‘χουμε συζητήσει και καταλήξαμε ότι δεν πρέπει να πολυσυναντιόμαστε. Οι καθημερινές μικρορουτίνες βοηθάνε. Το πρωί της Κυριακή στο Μοναστηράκι – ευλογημένη ασχολία από χρόνια - είναι ο λόγος που σταμάτησα να μισώ το τελευταίο απόγευμα της εβδομάδας.    Δε ζηλεύω εύκολα - ίσως κανένα δίσκο μόνο. Συχνά πυκνά – το ξεχνάω εύκολα - μου υπενθυμίζω πως είμαι ο καλύτερος μου φίλος. Μεταθέτω όσο μακρύτερα γίνεται τις δύσκολες καταστάσεις. Πρώτη σκέψη μόλις ξαπλώσω το βράδυ: να κόψω το τσιγάρο, σκέψη που ούτε που περνάει από το μυαλό μου κατά τη διάρκεια της επόμενης μέρας. Το …μεθαύριο με απασχολεί περισσότερο από το αύριο. Ένας μεγάλος ηλίθιος έχει γεννηθεί ίδια χρονιά, ίδια μέρα, ίδια ώρα, στο ίδιο μαιευτήριο και στο ίδιο δωμάτιο με εμένα. Οπότε λόγω αυτοεκτίμησης και μόνο δεν πιστεύω στα ζώδια.  Όταν χρειαστεί να φερθώ σκληρά συχνά εκπλήσσομαι ακούγοντας τα λόγια μου. Πλέον δεν απεύχομαι το καλό κανενός. Το να κατεβάσω τα ρολά του lemonostiftis.blogspot.gr δεν είναι ταμπού απ’ τη στιγμή που με έπιασα να μη γράφω …ανώνυμα. Λείανση + αυτολογοκρισία = περιττή κούραση. Έχω απομακρυνθεί εκουσίως από αρκετούς ανθρώπους που αγαπάω, μου λείπουν κάποιοι από αυτούς. Είμαι παράφωνος όσο δεν παίρνει αλλά τουλάχιστον μου έχουν πει πως χορεύω καλά. Ο προφορικός λόγος δεν είναι πλέον το φόρτε μου, έχω σταματήσει να διηγούμαι και έστω και κάπου κάπου αναπολώ την απωλεσθείσα εξωστρέφειά μου. Είχα καιρό να γράψω ανάρτηση, από αυτές που σε ξαλαφρώνουν.  Χρόνια μου πολλά με 42 αναρτήσεις σε μία.