υπόθεση και συμπέρασμα

ΥΠΟΘΕΣΗ 

(Εικασία) 

Ο καπνός από τα τσιγάρα τους ανέβαινε στ’ αστέρια ατάραχος, τον φώτιζε χρυσό το φεγγάρι, λαμπερό ακόμα στα τρία του τέταρτα. Εκείνος προσπαθούσε να θυμηθεί ποιες επιδέξιες κινήσεις των χειλιών του θα σχημάτιζαν καρδούλες να αφιερώσει στην αγάπη του. Την αγάπη του που σχεδίαζε ήδη το - βραχύ ή μακρύ δεν έχει σημασία - αύριο της σχέσης τους. Μιλούσαν ψιθυριστά. 

Ενώ τα λόγια τρυφερότητας διαδέχονταν το ένα το άλλο ένιωσαν τις πρώτες μαχαιριές της πείνας –καλή γαρ η αγάπη αλλά το στομάχι δεν πρέπει να το παραμελείς - να τους χτυπούν αλλά για καλή τους τύχη είχαν προνοήσει στον ερχομό. Τα σάντουιτς από το Έβερεστ της Γλυφάδας (ζαμπόν, τυρί, αυγό, πατάτες, καλαμπόκι, Βουδαπέστης) βγήκαν από το σακ βουαγιάζ μαζί με ένα - «Ω! Καλέ, τι έκπληξη» , «Για σένα αγάπη μου τα πάντα»- μπουκάλι σαμπάνιας. Ετούτος ο αφρώδης οίνος μπορεί να μην ήταν της κατηγορίας την οποία αμφότεροι ονειρεύονταν, ήταν όμως ακόμα παγωμένος και τους έφερε στην κατάλληλη διάθεση. 

Είδε το σώμα του που έγειρε προς τα πίσω, κι έτσι όπως έμεινε ακίνητος, στηριγμένος στους αγκώνες του, σκέφτηκε στην αρχή να τον αγκαλιάσει αλλά τελικά άρχισε να ξεκουμπώνει το φερμουάρ του παντελονιού του. 

Νιώθοντας την ίδια ερωτική διάθεση να τους πλυμμηρίζει, έβγαλαν κι οι δύο στα γρήγορα όσα ρούχα στέκονταν εμπόδιο στο σμίξιμο των κορμιών τους. Το φεγγάρι τώρα πότε χαμογελούσε πότε κοκκίνιζε βλέποντας την πάλη των δύο σωμάτων. 

Όχι πολύ μακρύτερα, κολλημένη από χρόνια στο βράχο της, άγρυπνη η μαμά πετροκολίδα αδυνατώντας να φανταστεί τι μπορούσε να συμβαίνει στον κόσμο μια τέτοια περίεργη ώρα, φώναξε στο μικρό πεταλιδάκι: «Κι όπως είπαμε, μην απομακρυνθείς! Καραδοκούν ένας κάρο κίνδυνοι, δεν ακούς τα περίεργα μουγκρητά;». 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

(Πραγματικότητα) 

Χαραμισμένα τέκνα ηλίθιων ερωτύλων της νύχτας, λιάζονται παγιδευμένα μέσα σε ξεφούσκωτα μπαλόνια μιας χρήσης πάνω στα βότσαλα της παραλίας. Παραδίπλα πεταμένο ξέπνοο, ένα πράσινο μπουκάλι σαμπάνιας, πιο κει ένας φελλός σε σχήμα κορώνας, το κέλυφος μιας μικρής πεταλίδας πάνω σε μια χαρτοπετσέτα και στ' αριστερά αποσυντιθέμενα αποφάγια ταχυφαγείου. Η επιφάνεια όπου το ...εικαστικό  λαμβάνει μέρος, περιγράφεται - σαν τα σχέδια από κιμωλία που κάνει η αστυνομία γύρω από θύματα φόνων - από αποτσίγαρα που κάποτε θα συμπλήρωναν ενάμιση πακέτο. 

ΥΓ

Δεν μαζεύω τίποτα, βαρέθηκα, απλά κάθομαι μακριά από τα απομεινάρια της χθεσινής νύχτας. Και για να μη βάλω πάλι "καταγγελτική"  φωτογραφία διαλέγω μία άλλη