έξοχα

Ο απειροελάχιστος χαζοβοριάς δημιουργεί πλημμυρικά φαινόμενα που καλύπτουν ολόκληρο το μοναδικό και ακριβοθώρητο σκιερό μέρος της παραλίας (*). Αν μάλιστα τα συνυπολογίσεις με τα κύματα των 8:47 και 9:16 που προκαλούν τα πλοία της γραμμής καταλαβαίνεις πως δε σώζεσαι με τίποτα. Με ένα πρωτόγονο κυματοθραύστη χώρισα λίγα μέτρα της ακτής στα δύο. Άφησα στο κύμα περισσότερο χώρο, να ‘χει να ξεθυμάνει πριν αναχαιτιστεί στο τείχος από πέτρες στοκαρισμένες με άμμο που παρέταξα. 

Χρειάστηκε βέβαια και η συμπληρωματική κατασκευή μιας αναβαθμίδας, από τη μεριά της θάλασσας αυτή τη φορά, κι έτσι το έργο θύμιζε κινέζικο ορυζώνα, μόνο που στις παρυφές του φύτρωναν μόνο φύκια και αποτσίγαρα. Ένα ρυάκι που σχηματίστηκε τυχαία από τις εκσκαφικές εργασίες πίσω ακριβώς από το ψηλότερο μέρος του οχυρωματικού έργου δούλεψε άριστα σαν κανάλι απορροής υπερχείλισης (στις 9:16). 

Εγκαταστάθηκα στο κατοικήσιμο πλέον μέρος της παραλίας (που φανερά χαμηλότερο από το επίπεδο της φουσκωμένης σήμερα θάλασσας θύμιζε κάτι από Μπένελουξ), με τον ιδρώτα μου να ‘χει ξεπλύνει τους τόνους κρεμμυδιού που έφαγα στη χθεσινή μου σαλάτα. Ήπια την πρώτη γουλιά καφέ της ημέρας και βούτηξα στη θάλασσα, περισσότερο να βαπτιστώ παρά να κολυμπήσω. 

Στο γυρισμό, υπήρχε ένα και μόνο σύννεφο στον ουρανό, το οποίο και με συνόδευσε μέχρι το σπίτι. Έβρεξε κιόλας. Γύρω γύρω καύσωνας κι ο μικρόκοσμός μου φθινόπωρο. Υπόχρεος σου είμαι Ελεγκτή των Συννέφων.

Στο μεσημεριανό ύπνο βρέθηκα πάλι στην πόλη που υπάρχει μόνο στα όνειρά μου. Φορώντας μονάχα το ένα παπούτσι μου - το άλλο πρέπει να είχε χαθεί κατά τη διάρκεια της πλοκής που παραλείπω να αναφέρω - είμαι σε ένα δισκάδικο και τα χέρια μου τρέμουν από συγκίνηση καθώς στα λιγοστά του ράφια ανακαλύπτω όλα τα υποθετικά άλμπουμ (θυμάμαι και εξώφυλλα) που θα ήθελα να αποκτήσω. Ενώ διαπραγματεύομαι τις τιμές των δίσκων (να φανταστείς οι Rage Against The Machine κόστιζαν 1600 κέρματα) με την άσχετη υπάλληλο συνειδητοποιώ πως έχω χάσει το πορτοφόλι μου και έχω μόνο 5 κέρματα στις τσέπες μου. 

#

Έτσι που λες φίλε, γαλάζιος ουρανός, καθαρές θάλασσες και ζέστη. Εξοχή. Βολευτήκαμε στο σπίτι, το καθαρίσαμε, άλλοι θα πλήρωναν γι αυτό, όλα όμορφα και – μη με παρεξηγήσεις, δε το λέω υποτιμητικά - μικροαστικά. Λίγο φασαριόζοι μας βγήκαν οι γείτονες, έχει και κουνούπια αλλά δε βαριέσαι, αυτά θα το συνηθίσουμε, μόνο στον παράδεισο είναι όλα τέλεια. Κατά τ’ άλλα όλα πάνε ρολόι. Κάνουμε και τα μπάνια μας, τρώμε και τα γεμιστά μας. Θα παραγγείλω και μια γλάστρα βασιλικό για το μπαλκόνι. Πως θα ‘λεγαν κάποτε; Ηρεμία, τάξη και ασφάλεια. 

Α! και που θα πάει, θα αδειάσει και το μυαλό μου απ’ όσα κουβάλησε στην εξοχή. 

Τέλος πρώτου μέρους (διακοπών).

(*) Σκουπίδια από την παραλία φέτος - πλην μιας δυο φορών - δε μάζεψα όπως τα προηγούμενα χρόνια. Το θετικό είναι πως κάποιοι άλλοι το προσπαθούν και το μέρος παραμένει αν όχι καθαρό, τουλάχιστον αξιοπρεπές (στα πρανή του λόφου που οδηγούν σε αυτή ο συνήθης σκουπιδότοπος απουσιάζει). Το αρνητικό είναι ότι ο κόσμος μολυντής δεν έχει μειωθεί, αντιθέτως θα έλεγα. 

Σήμερα διάλεξα άλλο μονοπάτι να με βγάλει εκεί και έφτιαξα μια σούπερ συλλογή φωτογραφιών της ηλιθιότητας πολλών συλλουόμενων. Καμμιά εκατοστή μέτρα από τον περσινό σκουπιδότοπο και πέρα από τα διάσπαρτα υπάρχει ο φετινός: