η ζωή είν' αλλού

Τα πλοία παρόλο που δεν βρίσκονταν μακριά από την ακτή, έπλεαν ήδη σε βαθειά νερά, και οι μηχανές τους είχαν αρχίσει να ανεβάζουν τις στροφές που θα τα έβγαζαν στα ανοιχτά. Η ταχύτητά τους, σίγουρα όχι η διαδρομής, πρόδιδε πως σκοπός τους δεν ήταν ούτε η αναγνώριση των γύρω ακτών, ούτε άλλες υδρογραφικές έρευνες. Ακριβώς από πάνω τους θορυβούσε ένα ελικόπτερο. 

Πολεμικά ήταν τα πλοία, το συμπέραινες εύκολα με μια απλή ματιά στην εξάρτυσή τους: κανόνια - πιθανότατα ξεπερασμένα αν ήταν κανόνια -, περιστρεφόμενα ραντάρ και ένα σωρό άλλα ματζαφλάρια να εξέχουν σα σκιές από το κατάστρωμα. Τα βλέπαμε, τα ξεχωρίζαμε καθαρά, φορτωμένα τον ανθό κάποιας ακαταλαβίστικης νεολαίας ενώ εμείς εντωμεταξύ στην παραλία αλείβαμε αντηλιακό ο ένας την πλάτη του άλλου. 

Στο συνήθως ενοχλητικό τρανζίστορ κάποιου συλλουόμενου ένα έκτακτο ειδησεογραφικό ανακοινωθέν – το τρίτο στη σειρά μέσα σε στην τελευταία ώρα - παρεμβλήθηκε στο πρόγραμμα κι έκανε τον ιδιοκτήτη του ραδιοφώνου να ανακαθίσει στην πετσέτα του. Πατώντας αστραπιαία το πλήκτρο με το βελάκι δύο φορές, διέκοψε στα γρήγορα τα λόγια του εκφωνητή στη μέση και συντονίστηκε στον μεθεπόμενο σταθμό. Αυτός συνέχιζε κανονικά το πρόγραμμά του, έπαιζε τώρα το They shoot horses, don’t they? κι η αλήθεια είναι πως όλοι οι συλλουόμενοι έδειξαν ανακουφισμένοι παρ’ όλο τον καταιγιστικό καθαριστικό σπαραγμό της σύνθεσης των Quickspace. 

Φορώντας λουλουδάτες βερμούδες οι περισσότεροι άντρες και μονόχρωμα μπικίνι οι γυναίκες είδαμε μια από τις πλαϊνές πόρτες του κοντινότερου πλοίου να ανοίγει και ένα μέλος του πληρώματος, κι ύστερα ένα άλλο, κι ένα άλλο κι ένα άλλο να βγαίνουν στο κύριο κατάστρωμα, κινούμενοι αργά, σχεδόν νωχελικά. 

Η ροή των επιβαινόντων συνεχίστηκε για λίγο ακόμα, πριν πάρει τέλος με τους αξιωματικούς του σκάφους παρατεταγμένους πίσω από τα κάγκελα του μεσόστεγου και τους ναύτες - σε πυκνότερη διάταξη αυτοί-, κατά μήκος του καμπυλωμένου καταστρώματος. Μερικοί από αυτούς ήταν γυμνοί από τη μέση και πάνω και σχεδόν οι μισοί φορούσαν κοντά παντελόνια. Όλοι τους ήταν στραμμένοι προς το μέρος μας. 

Οι ναύτες με το ‘να χέρι αντήλιο πάνω από τα μάτια τους μας παρατηρούσαν πίσω από γυαλιά ηλίου και οι αξιωματικοί με τα τεράστια κυάλια που οι φακοί τους αντανακλούσαν κάθε τόσο το φως του ήλιου. Αν κοίταζες καλύτερα και όλοι κοιτάζαμε καλά, θα έβλεπες πως μας χαιρετούσαν. 

Σηκωθήκαμε (όχι όλοι μα οι περισσότεροι σταθήκαμε όρθιοι) και σαν μέρος ακατανόητου τελετουργικού κινηθήκαμε μέχρι το σημείο που το κύμα έγλυφε τα ήδη βρεγμένα βότσαλα της παραλίας. Με έναν σχετικό συγχρονισμό σκύψαμε και βουτήξαμε τα χέρια μας που γλίστραγαν ακόμα από τα λάδια UV2 ξεπλένοντάς τα στο νερό. 

Έπειτα τα σηκώσαμε ψηλά στο ύψος των ώμων μας και με υποθετικά κέντρα τα σημεία που βρίσκονταν οι αγκώνες μας και χωρίς κανένα σπάσιμο των καρπών - πράγμα που θα δήλωνε ευθυμέστερη διάθεση της παρούσης – τα κινήσαμε διαγράφοντας κυκλικούς τομείς 38 μοιρών, ανταποδίδοντας έτσι τους χαιρετισμούς των ναυτών. 

Στον καυτό αυγουστιάτικο ήλιο, το θαλασσινό νερό εξατμίστηκε γρήγορα από τα χέρια μας, αφήνοντας στα δάχτυλά μας μικρούς άσπρους λεκέδες. Κοίταξα τη λεπτή κρυσταλλική σκόνη χλωριούχου νατρίου (με ίχνη ιωδίου) στα δάχτυλά μου, σχημάτισα με τον αντίχειρα και το δείκτη μια δαγκάνα σα μισοφέγγαρο και τσίμπησα τον πάνω πάνω κεφτέ από το τάπερ που είχαν ανοίξει οι άλλοι μπροστά μου. Το αλάτι τον έκανε όντως νοστιμότερο.

Την ώρα που ξάπλωνα στην καινούρια μου ψάθα να ξανακοιμηθώ χορτάτος και γαλήνιος το ραδιόφωνο του γείτονα έπαιζε το 1970 των Stooges.