τα κρίνα και άλλες χθεσινές ιστορίες

Ωρα 5:00 μμ και με μια γεμάτη πλαστική τσάντα ανηφορίζω μέσα στον ήλιο το λόφο που με χωρίζει από τη στάση του λεωφορείου που θα με βγάλει στη Βικτώρια. Ο βραχύς βηματισμός μου δεν είναι επιλογή αποφυγής εγκεφαλικού ή καρδιακού επεισοδίου. Είναι η μάξιμουμ ισχύς που μπορώ να αποδώσω σε αυτές τις συνθήκες. 

Λίγο αργότερα μέσα στο λεωφορείο ένα παιδάκι καθισμένο απέναντί μου στην ποδιά της μητέρας του, με μια ολόδική του αλληλουχία κινήσεων των τριών πρώτων δακτύλων του δεξιού του χεριού (πάνω στο κούτελο, αριστερός ώμος, κάτω στην κοιλιά, δεξής ώμος) κάνει το σταυρό του κοιτάζοντάς με. 

Μου φαίνεται πως δε σας το μάθανε καλά στο νηπιαγωγείο, του λέει η μάνα του και το διορθώνει οδηγώντας του το χέρι στη σειρά των κινήσεων που πρέπει να κάνει ώστε να κάνει το σταυρό του και όχι το ρόμβο του. Το πιτσιρίκι – που δεν έχει σταματήσει λεπτό να με κοιτάζει - συνεχίζει να σταυροκοπιέται άναρχα κι όταν η μάνα του το ρωτάει τι το έπιασε ξαφνικά εκείνο με δείχνει με το δάχτυλο λέγοντας χωρίς ίχνος συνωμοτικότητας

Να! Σαν κι αυτόν είναι ο κύριος Χριστός που μας έδειξαν σήμερα.

Αν ο Χριστός ήταν ιδρωμένος με μούσια, γυαλιά και βερμούδα, 12 χρόνια μεγαλύτερος και κάμποσα κιλά βαρύτερος, ίσως ο πιτσιρικάς να έχει δίκιο. 

Στην πλατεία Βικτωρίας κανείς δε μιλάει γλώσσα την οποία να ομιλώ κι εγώ είμαι ψαρωμένος στο να βρω ικανό τρόπο συνεννόησης. Με τα πολλά, κι έχοντας αποτύχει στη διαλεκτική, κάθομαι σε ένα πεζούλι ανάμεσα στον πολύ κόσμο, βγάζω από την πλαστική τσάντα δυο πλήρεις αλλαξιές ρούχα, ένα μπουφάν κι ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια και τα επιδεικνύω. Στα επόμενα 25 δευτερόλεπτα τρία “thank” ήχησαν στ’ αυτιά μου και μπροστά μου δεν υπήρχε τίποτα. 

Τα επόμενα τρία τέταρτα με βρήκαν να μελετάω μια δισκοθήκη σε ένα από τα πιο περίεργα σπίτια τα οποία έχω ποτέ επισκεφτεί. Η χαρακτηριστική ρυμοτομία που του προσέδιδε ένας ατέλειωτος διάδρομος ο οποίος κάποια στιγμή διακλαδιζόμενος αποκτούσε σχήμα καλλιγραφικού Υ με επτά - αν θυμάμαι καλά - μικρά δωματιάκια να εκβάλλουν σε αυτόν δεν ήταν το πιο παράξενο. Ούτε η βαριά του μυρωδιά κλεισούρας ή τα σημάδια λήξης μιας κάποτε ευημερούσας οικίας.

κάπως έτσι ήταν

Σε μισή ώρα πρέπει να είμαι στην Τεχνόπολη σκέφτομαι με μερικούς (ακόμα) δίσκους υπό μάλης.

Ωρα 8:02 μμ, Θέμα τύχης που έφτασα στην ώρα μου, μπουκάρω φουριόζος στο Γκάζι υπό τους ήχους του Black Limo. Συμπαρασύρομαι στις πρώτες δονήσεις με το νου μου στο κινητό καθώς η συνάντηση όλων θα γινόταν εντός του χώρου ο οποίος πλημμυρισμένος από αρκετές χιλιάδες κόσμου δε διευκόλυνε κανένα ραντεβού. Πόσω μάλλον όταν για να μη χάσω τους Drive επέλεξα να στείλω σε όλους το μήνυμα «Κάπου στα μισά της νοητής γραμμής που ενώνει το κόκκινο φουγάρο με το σβηστό γλόμπο στ αριστερά της σκηνής». 

Της χθεσινής συναυλίας δεν της πρέπει κριτική για τον ήχο ή την απόδοση των καλλιτεχνών μιας κι ήταν περισσότερο κάτι σα γιορτή παρά σαν ένα φεστιβάλ με μερικά από τα ονόματα με το μεγαλύτερο εκτόπισμα στην εγχώρια σκηνή. Μια γιορτή αγάπης (κι ας ακούγεται κάπως αυτό) και εξορκισμού της αρρώστιας. Προς τιμήν και προς αρωγή του Θάνου Ανεστόπουλου επαναδραστηριοποιήθηκαν τα Διάφανα Κρίνα και μαζί με τους ήταν οι Last Drive, ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Σταύρος από τους Deus X Machina. 

" Και η αγάπη πάλι θα καλεί "/ Sold out για δεύτερη συνεχόμενη μέρα./

οι Last Drive με τον Σταύρο των Deus

Οι Drive με βαρύ ήχο κάποια στιγμή ακούγονται σαν τους Floyd στην Πομπηία. / Δεν ξέρω αν έχω δει το Γκάζι τόσο γεμάτο παρόλα αυτά Χωρίς ιδιαίτερο κόπο βρεθήκαμε όλοι σιγά-σιγά. / Με τον Σταύρο των Deus στα φωνητικά οι Last Drive παίζουν το Human Fly./ O Αγγελάκας με νέα μπάντα στη συνέχεια./ 

Το νέο του υλικό πρέπει να το ξανακούσω πριν εκφέρω γνώμη. / Αιρετικό, Ο χαμένος τα παίρνει όλα, Σιγά μην φοβηθώ./ Κι έπειτα βγήκαν τα Κρίνα μέσα σε συγκινητικότατο ενθουσιασμό. Πρώτη φορά μετά από 7 χρόνια./ Τα Διάφανα Κρίνα πρέπει να έμειναν στη σκηνή δυόμιση ώρες/ Η βαρύτονη φωνή του Ανεστόπουλου άψογη./ Βάλτε να Πιούμε. / Θέμεθλο - Σύμπραξη με τον Αλκίνοο επί σκηνής/ Όλα Αυτά Που Δεν θα δώ, Κυριακή Των Βαΐων, Μέρες Αργίας, 

Κλόουν Την Τετάρτη, Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας, Η Γιορτή, Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ'την κόλαση, Διάφανα κρίνα, Η μπαλαντα της φωτιας – Μουχλαλούδα, Παράξενα νέα από κάποιο άλλο άστρο, Κάθε τι που ανασαίνει, Μνήμες του νερού/ Αυτά που ξεχώρισα εγώ στην πρώτη και τελευταία (;) φορά που τους είδα ζωντανά./ Αν κάποιος φανατικός ακροατής από τους δεκάδες χιλιάδες πιστούς τους φαν επιχειρούσε να ανακαλέσει το setlist της εμφάνισης θεμιτότερο και ευκολότερο ίσως ήταν να καταγράψει τα τραγούδια που δεν έπαιξαν. / Μπύρες, πολλοί και καλοί φίλοι, ιδρώτας και εξάντληση δεν μου επέτρεψαν άλλες καταγραφές. Ξέρω μόνο ότι ήταν ένα ωραίοπ βράδυ. 

Περαστικά να είναι όλα Θάνο.