oi Chikn, οι Viet Cong κι ο αναπόφευκτος οργασμός

Αναμφισβήτητα κι από τη φύση του κάθε οργασμός είναι απολαυστικός. Και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τουλάχιστον στην προφανέστερη των σεξουαλικοτήτων, την ανδρική, καταφτάνει ως γλυκό επισφράγισμα των όποιων μεγάλων προσδοκιών. Είναι όμως πάντοτε καταπραϋντική και αξιομνημόνευτη μια τέτοια έκρηξη και μπορεί να σε κάνει πάντα να ξεχάσεις μια ομολογουμένως (για να μην πω πανθομολογουμένως) μέτρια προηγηθείσα συνεύρεση; Αυτό το ερώτημα με βασάνιζε φεύγοντας από την πολλά υποσχόμενη αρχικά συναυλία των Viet Cong την Τετάρτη το βράδυ στο 6 D.O.G.S.

Σαν nerd απόκληροι από πολύ νωρίς στο συναυλιακό χώρο, με τις δεύτερες μπύρες ανά χείρας (από περίπτερο οι πρώτες έχουν καταναλωθεί με θέα την Ακρόπολη στην πλατεία του Μοναστηρακίου) βρισκόμαστε χωμένοι σε συζητήσεις που δεν είναι της παρούσης. Με τις πρώτες νότες των Chkn παρεισφρέουμε κι εμείς μέσα στον 

Εύγε στους Chikn που έκλεψαν την παράσταση

Τους έλληνες Chkn τους είχα πάρει χαμπάρι προ διετίας χάρη στην εκπληκτική ηχογράφηση του Gift. Έκτοτε και μέχρι εχθές που τους είδα ζωντανά κι ανέβηκαν δέκα σκαλιά στην προσωπική μου κλίμακα εκτίμησης τους είχα χάσει. Να όμως που έστω και καθυστερημένα ήρθε η ώρα να τους προτείνω και μάλιστα ανεπιφύλακτα. Οι kraut ρυθμοί, οι διαστημικές φόρμες, οι φιλτραρισμένες δόσεις ψυχεδέλειας από τη λατινική Αμερική στα κρουστά και οι συγκινητικές για τα’ αυτιά μου παραμορφώσεις στις 2 κιθάρες που διαπερνούν τον ήχο της μπάντας μαζί και η ταυτόχρονα σεμνή μα καταιγιστική - ενίοτε σαν αρτιαφιχθείσα από προπερασμένες δεκαετίες σκηνική τους παρουσία με αφήνουν υπερευχαριστημένο, και έτοιμο για το κυρίως πιάτο του μενού.

Ή για να το πω αλλιώς και σύμφωνα με την εναρκτήρια της ανάρτησης παράγραφο, το set των Chkn ήταν τα προκαταρτικά μιας ερωτικής πράξης που ο καθένας φαντασιώνεται. 

Κι έπειτα ήρθαν οι Viet Cong. 

οι Viet Cong

Οι οποίοι στον τελευταίο σταθμό της περιοδείας τους και καλωσορισμένοι τα μέγιστα από το παραδόξως (;) μεγάλο ελληνικό τους κοινό, θα μπορούσαν να δώσουν μια από τις καλύτερες συναυλίες της φετινής χρονιάς. Θα μπορούσαν να αφήσουν τον post punk ήχο τους να κατακλύσει τα αυτιά μας, να μας επανεισαγάγουν (όπως ήταν άλλωστε και το ζητούμενο) στην αστική μας χειμερινή παράνοια μετά από ένα καθόλα περίεργο καλοκαίρι με τον καλύτερο τρόπο. Δεν τους βγήκε όμως, δυστυχώς. 

Δεν μπόρεσαν, δεν ήθελαν, ή δεν τα κατάφεραν (δεδομένων και των τεχνικών δυσκολιών που έκοψαν το ούτως ή άλλως διεκπεραιωτικό live των Viet Cong στη μέση) παρότι εύκολα παρατηρούσες σε κάθε ψήγμα του καλού τους εαυτού την προσμονή και τον ενθουσιασμό στα μάτια και τα σώματα του κόσμου έτοιμα να διαχυθούν και να πυροδοτήσουν τη βραδιά. 

Αξιοπρόσεκτη η καλή διάθεση και το όμορφο κλίμα μεταξύ των συθεατών [ευχαριστούμε πολύ για το κέρασμα και την παρέα παιδιά] ήταν όμως η δαιμονισμένη δεκάλεπτη – και λίγο λέω - εκτέλεση του Death στο κλείσιμο της εμφάνισης που έσωσε την κατάσταση. Ένας πραγματικός οργασμός, αναγκαίος και αναπόφευκτος. Καλοδεχούμενος όμως παρότι σηματοδότησε μια μάλλον κακή συνεύρεση.