οι Parquet Courts και άλλες ιστορίες από το Σαββατοκύριακο

Αργοπορημένος ξυπνάω για την Κυριακάτική μου εξόρμηση στα παζάρια. Λίγα λεπτά της ώρας και μερικές χιλιάδες λεπτά του ευρώ με χώρισαν αμετάκλητα από μια αγκαλιά δίσκους που ορέχτηκα πρωινιάτικα αλλά δε σκάω κιόλας. Είμαι ξενύχτης και το δείχνω, οι χθεσινοβραδινές τοξίνες εναντιώνονται στα πόδια μου τα οποία δεν υπακούουν αδιαμαρτύρητα.

Τελικά δε μου έκλεψαν τη φωτογραφική μηχανή μέσα από την τσάντα – θεία Δίκη το σκεφτόμουν για μια πρόσφατη αλητεία μου – την είχα κοιμισμένα ξεχάσει σπίτι. Ίσως έπαιξε ρόλο που εντωμεταξύ έλαβα και μια Άφεση Αμαρτιών και έτσι τα στιγμιότυπα από το προηγούμενο βράδυ θα μπορούσαν να δημοσιευτούν τελικά εδώ.. 

Σάββατο βράδυ στα Εξάρχεια, καθισμένοι με τη Β. σε ένα βρωμερό πεζούλι της πλατείας, τα λέμε με μια μπύρα από το περίπτερο στο χέρι, λίγο μόνο νωρίτερα πριν χωθούμε στα άδυτα υπόγεια του Αν club. Δυο μόλις λεπτά πριν οι παντελώς άγνωστοί μου, δικοί μας Nerrves ανεβαίνουν στη σκηνή. 

The Nerrves

Ενθουσιασμένος με το σχεδόν μονόριφο, τριαντάλεπτο σετ τους, πιάνω τον εαυτό μου να καμαρώνει τόσο τον garage punk ήχο όσο και την αντιηρωική σκηνική παρουσία μιας ακόμη καινούριας μπάντας από την ακμάζουσα νέα ελληνική σκηνή. Δεμένος ήχος, θετικότατη διάθεση, εντυπωσιακό το να βλέπεις τον ντράμερ ενός συγκροτήματος να εκτελεί και χρέη βασικού τραγουδιστή – ιδιαίτερα όταν τόσο ο ρυθμός στα τύμπανα όσο και η εκφορά των στίχων είναι καταιγιστικά –, ακόμα μία μπύρα, κρίμα που τους παρακολούθησαν σχετικά λίγοι θεατές. 

Ok, θα στο κρατήσω εγώ εδώ, πες μου το όνομά σου να το σημειώσω και το παίρνεις στο τέλος της συναυλίας μου λέει βιαστικά ο Sean μιας και σε λίγα λεπτά πρέπει να πάρει το μπάσο του και να ανέβει στη σκηνή. 

Η τετραμελής μππάντα από το Brooklyn της Νέας Υόρκης, οι Parquet Courts – γιατί περί αυτών ο λόγος -, έπαιξαν ένα από τα πειστικότερα live που έχω δει τη φετινή χρονιά. Εύγε!

Parquet Courts

Το διόλου μυστικό συστατικό του δικού τους μουσικού τάλαντου ήταν ασφαλώς η αιχμή του δόρατος της χθεσινής τους εμφάνισης . Κι έπειτα όλα τα υπόλοιπα συστατικά, απολαυστικά κατεργασμένα και στις ενδεδειγμένες δόσεις κατευθείαν από την παρακαταθήκη της αμερικάνικης ροκ κληρονομιάς: Το proto-punk του Jonathan Richman τον καιρό που έπαιζε με τους Modern Lovers,η κολλεγιακή ανεμελιά των Feelies, η αφέλεια και η ενέργεια των Ramones, ο αστικός θόρυβος των Velvet Underground, η paisley των Dream Syndicate, τα sixties και το post punk των Savage Republic. 

Κι εμείς χορεύαμε μέσα στο μισοάδειο ΑΝ, και πίναμε μπύρες και ευχαριστιόμασταν τεντώνοντας τα πόδια μας στους καναπέδες του ακατανοήτως μισογεμάτου ΑΝ club, ξορκίζοντας τις γκρι σκοτούρες μας για 90 λεπτά, ευλογημένοι από την ξαφνική μας διάθεση για ετούτη την κάθοδο στο κέντρο.

Tη συναυλία έκλεισαν με αυτο υπεραγαπημένο anthem:

Καληνύχτισα με ένα σουβλάκι και 2 επτάιντσα στο χέρι.

Κι έπειτα, την άλλη μέρα, ιδιαίτερα αφού επανασυνδέθηκα με τη φωτογραφική μου (;) μηχανή, ένιωθα μια χαρά - παρότι πονούσα ολόκληρος από την έλλειψη ύπνου – που ο πρωθυπουργός της χώρας μου δε θα ‘χε μαγκίτικο μουστάκι ταξιτζή.