από το ...δράμα σε μια θεία κωμωδία

Φευγάτος από το σπίτι, ψάχνοντας λίγη ηρεμία μακριά απ΄ όσα και όσους με έχουν περικυκλωμένο, τριγυρνάω σχεδόν άσκοπα στην πόλη. Είναι αρχές Σεπτεμβρίου του 2015, και τα σημάδια της πτώσης έχουν εκκολαφθεί από προμηνύματα σε γεγονότα ήδη από τα μέσα του καλοκαιριού. Δεν χρειαζόμουν  καμία άλλη βεβαιότητα επ' αυτού. Τον δε Κάλχα, τον τυφλό, στο αναπηρικό του καροτσάκι θα τον γνώριζα άλλωστε μέρες αργότερα. Θα του γέμιζα μάλιστα δις το ποτήρι με δροσερό νερό πριν καταλάβω πως όλη η σοφία του πήγαζε απ΄τα αυτιά του καθώς απλά μετέφραζε τις φωνές και τις λέξεις των καλών ανθρώπων που τον γυρόφερναν για το αβοήθητο του παρουσιαστικού. 

Προς τη γειτονιά του υπόγειου δισκάδικου με παρακινεί η βινυλιοφιλία μου (όντως έξοχο καταφύγιο τα δισκάδικα, - γνωστό τοις πάσοι - ) αλλά είναι η ψηλή θερμοκρασία της έρημης ακόμα πόλης που με κάνει να ξεπεράσω τον όποιο δισταγμό των περιττών εξόδων κουτρουβαλιάζοντάς με σχεδόν στις σκάλες.

Νόμισα αρχικά πως ανατρίχιασα από την ξαφνική δροσιά ή την υγρασία που έμπλεξε όμορφα με τη σκοτούρα μου. Φευ. 

Τι ακούμε τώρα? ρωτάω το αφεντικό..

41 χρόνια πριν. Επισήμως έχουν περάσει τρεις ολόκληροι χειμώνες από το θάνατο του Βασιλιά Σαύρα στο Παρίσι την 3η του Μαρτίου του 1971 - και λέω επισήμως γιατί τότε ήταν πάρα πολλοί ακόμη όσοι δεν είχαν πιστέψει ούτε μία ληξιαρχική λέξη από εκείνες που αφορούσαν την ξαφνική και μυστηριώδη ανάληψη εις τους ουρανούς του Jim Morrison. Βρισκόμαστε στο 1974 όταν κυκλοφορεί ετούτο το άλμπουμ που ηχεί σαν δίσκος των Doors, τα φωνητικά ιδιαίτερα είναι φτυστά με εκείνα του μακαρίτη(;) [άκου εδώ} και κάνει τους φανατικούς οπαδούς του συγκροτήματος δικαιολογημένα να θεωρούν εαυτούς άπιστους Θωμάδες και να ενστερνίζονται μεταχρονολογημένα τις θεωρίες συνομωσίας που ήθελαν τον Jim alive & kicking. 

Το μύθο της δημιουργίας νέας μπάντας από τον "νεκραναστημένο" γιγαντώνει η απουσία πληροφοριών στο οπισθόφυλλο του άλμπουμ (ντραμς: X, μπάσο: Y, keyboards: Z και φωνητικά: Phantom ) ενώ η δια η Columbia που τυπώνει το δίσκο ούτε επιβεβαιώνει, ούτε διαψεύδει – τουλάχιστον μέχρι της παρέμβασης των δικηγόρων της Electra (η εταιρία στην οποία ανήκαν οι Doors) – τις φήμες. 

Τόσο το άλμπουμ όσο και το συγκρότημα πέρασαν στη λήθη τόσο γρήγορα όσο υπήρξε και η ξαφνική τους εμφάνιση στο μουσικό στερέωμα. Γι αυτό ίσως και να μην το είχα ούτε από σπόντα ακουστά παρότι επαίρομαι ως πετυχημένος φυσιοδίφης. 

Phantom's divinecomedy pt1

Δεν τον αγόρασα τη Θεία Κωμωδία. Δεν ρώτησα παραπάνω στοιχεία γι αυτόν το δίσκο. Ούτε καν την τιμή του. Και μόνο το να συγκρατήσω τον τίτλο του άλμπουμ σε όλη τη διαδρομή για το σπίτι, επαναλαμβάνοντάς τον χαμηλόφωνα ανά τακτά διαστήματα , ήταν σωτήριο καθώς μου κράτησε απασχολημένο το τιλταρισμένο μου μυαλό.