prima donna ή όταν πήγα να δω ξανά τον Rufus

Το ότι είχα ξεχάσει να πάρω παυσίπονο δεν ήταν ο βασικός λόγος που βαθμολογώ τη χθεσινή εμφάνιση του Rufus ως μέτρια. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Τον Rufus Wainwright τον είχα ξαναδεί στο Λυκαβηττό προ 5ετίας μια βραδιά Ιουνίου έπειτα από το Athens Pride της τότε χρονιάς. Θυμάμαι πως είχα πάει με το ζόρι, σχεδόν με είχαν σύρει, και ευτυχώς που είχε γίνει έτσι γιατί το στραπάτσο από τη γνωριμία μου με τη μουσική και τη φωνή του ήταν μεγάλο καθώς μου είχε ενθουσιωδώς αποστομώσει κάθε ατάκα του τύπου «Πολύ φλώρικη μουσική για τα αυτιά μου». Έκτοτε πάντα απολάμβανα σε ενδεδειγμένες χρονικές στιγμές τις ακροάσεις των καινούριων του δίσκων. 

Κάτι σα συμπαντική συνωμοσία ήσσονος σημασίας που επισφραγίστηκε με ένα φθηνό εισιτήριο των 10 ευρώ ήταν εκείνο το σερί γεγονότων που με έστειλε εχθές να τον ξανασυναντήσω στο Ηρώδειο. Και να προτιμήσω την εμφάνισή του από εκείνη της Angel Olsen που είχα σταμπάρει από καιρό.

Το βαγόνι του μετρό που κατευθυνόταν στο σταθμό Ακρόπολη ήταν γεμάτο από κόσμο που φωσφόριζε από μακριά πως ο τελικός του προορισμός ήταν ο ίδιος με τον δικό μου (εμένα από την άλλη, δε νομίζω πως κανείς θα ορκιζόταν άφοβα πως θα μουν συθεατής του). 

QUIZ: Βρες τον Rufus (η λύση παρακάτω)

Στο Ηρώδειο και στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών η παράσταση χωριζόταν σε δυο μέρη. Στο πρώτο μέρος, το κατάμεστο θέατρο – ανάμεσά μας και ο ίδιος ο συνθέτης και τραγουδοποιός με τον σύζυγό του - , παρακολουθήσαμε μια «οπτικοποιημένη» εκδοχή της πρώτης του όπερας με τον τίτλο Prima Donna, εμπνευσμένη από μια σειρά συνεντεύξεων που είχε δώσει στο παρελθόν η αξεπέραστη ντίβα της όπερας Μαρία Κάλλας, μιλώντας για το ρόλο της ως πρίμαντονα, την δύναμη αλλά και την μοναξιά που κρύβει.

Ερμηνευτές, τρεις λυρικοί τραγουδιστές: οι σοπράνο Τσέλια Κοστέα και Βασιλική Καραγιάννη, και ο τενόρος Antonio Figueroa. Παράλληλα προβαλλόταν το φιλμ με εικόνες της Κάλλας του Φρ.Βετζόλι.

Δεν μπορώ να πω πως δεν κατάλαβα τίποτα (όπως μιαν άλλη φορά που είχα βρεθεί στον ίδιο χώρο για κάποια όπερα του Βέρντι – τρομάρα μου - ), οι υπέρτιτλοι μια χαρά έκαναν τη δουλειά τους μεταφράζοντας τα λεγόμενα. Είναι η αδυναμία μου να μπω στην ψυχολογία αυτού του μουσικού είδους, να με αγγίξει ο λόγος ύπαρξής του, να ανατριχιάσω με τα τεκταινόμενα όσο σπαρακτικά κι αν είναι αυτά. Είναι η διαπίστωση πως όσον αφορά την όπερα είμαι ένας πραγματικός Βάρβαρος που δεινοπαθεί μέχρι να τελειώσει το θέαμα, δυσκολεύεται να τοποθετήσει άχαρα το σώμα του σε θέση απόλαυσης στο στενό μαρμάρινο χώρο που του αναλογεί, που τρέμει να μη φανεί πως ο ξαφνικός του βήχας είναι αποτέλεσμα βαρεμάρας, που μετρά το χρόνο τρώγοντας κουλουράκια αθόρυβα ή συντονίζοντας το ξεφλούδισμα φυστικιών Αιγίνης (τα Cassius τέλειωσαν νωρίς) με τα κύμβαλα προκειμένου να μην προκαλέσει την οργή των γύρω του και την προσοχή της ταξιθέτριας και φάει ντισκαλιφιέ. 

Στο δεύτερο τώρα μέρος, εκείνο όπου ο Rufus θα τραγουδούσε τα δικά του τραγούδια ή κάποια από όσα αγαπάει, τα πράγματα βελτιώθηκαν μεν, αλλά ούτε τις παρυφές ενός ποθητού συναυλιακού ζενίθ δεν άγγιξα δε. Όμορφες οι επιλογές των τραγουδιών του προγράμματός του παρότι δεν έπαιξε το υπεραγαπημένο μου “Going to a town”, 

αλλά η σύμπραξη σε κάποια από αυτά με τους τρεις οπερετικούς τραγουδιστές αποδυνάμωσε κατά τη γνώμη μου τη βαρύτητα των συνθέσεών του ( Μου θύμισε εκείνη την εποχή στα τέλη των 90’s όπου τόσο η Καμπαγιέ όσο και ο Καρρέρας ή κυρίως ο Παβαρότι είχαν εισβάλλει στο ροκ mainstream εκτελώντας πάσης φύσεως ντουέτα με όλους τους τραγουδιστές.) 

Το ίδιο αχρείαστη και ακαταλαβίστικη μου φάνηκε και η παρουσία της Νένας Βενετσάνου που ερμήνευσε δυο τραγούδια μόνη της και το Anthem του Cohen μαζί με τον Rufus. Τι δουλειά είχε εκεί η Νένα δεν μπόρεσα να το αποκρυπτογραφήσω , η επιτηδευμένη νομίζω φωνητική της εμφάνιση με κλώτσησε μακρύτερα απ’ όσο είχα καταφέρει να πλησιάσω μέχρι εκείνη τη στιγμή την μελό αλλά και πολιτικοποιημένη τραγουδοποιία της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού αλλά τουλάχιστον το “Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι" ήταν η ερμηνεία που με συγκίνησε περισσότερο εχθές το βράδυ.

Έπειτα μαζευτήκαμε και ήπιαμε (γενικώς) στο σπίτι της Μ για άλλη μια φορά μέχρι αργά το πρωί. Με θέα την Ακρόπολη στα 100 μέτρα και χωρίς να μας πάρει η Τροχαία τις πινακίδες αυτή τη φορά. 

Αυτά.

μπροστά από το κίτρινο πουκάμισο