η διαδικτυακή γραφειοκρατία

Στην τηλεφωνική ουρά της τράπεζας μια υπάλληλος μπαίνει στην τηλεφωνική γραμμή, κόβει στη μέση την 43η φορά του βαρετού ηχητικού μηνύματος αναμονής και με ρωτάει ευγενέστατα αν μήπως αντί να περιμένω θα επιθυμούσα να αφήσω το τηλέφωνο και το όνομά μου ώστε να με καλέσουν αυτοί σε λίγα λεπτά. Δέχομαι. 

40 λεπτά απόλυτης τηλεφωνικής σιγής αργότερα αποφασίζω να ξανακαλέσω εγώ. Όχι κύριε κανένα αίτημα επανάκλησης από εσάς δεν είναι καταγεγραμμένο, μου λέει η κοπέλα του τηλεφωνικού κέντρου της Alpha που μου κλήρωσε να με εξυπηρετήσει. Παραμένω ψύχραιμος, γελάω λίγο με το επαναλαμβανόμενο «Η κλήση μας καταγράφεται» και ξεκινάω να απαντάω στις ερωτήσεις της. Η ενεργοποίηση της προπληρωμένης πιστωτικής κάρτας μου αποδεικνύεται εύκολη υπόθεση. Έπειτα από ένα ξεψάχνισμα - σωστό κι αναμενόμενο – σε μια ανάκριση τρίτου βαθμού, η υπάλληλος πατάει τελικά στο τερματικό μπροστά της εκείνο το κουμπί που θέτει την κάρτα μου σε ισχύ και χωρίς δεύτερη κουβέντα με χαιρετά.

Η φόρτιση της κάρτας, τα 100 ευρώ που θέλω να ρίξω μέσα της, είναι πλέον το μεγάλο μου πρόβλημα. Τα τείχη δυσκολίας που ορθώνει εμπρός μου η τραπεζική σελίδα του web banking είναι απροσπέλαστα. Ξανατηλεφωνώ.

Ενημερώνομαι πως «Φυσικά και δεν μπορείτε μόνος σας κύριε», και πως πρέπει να κάνω μια αίτηση αυτοπροσώπως και με φυσική παρουσία στην τράπεζα η οποία θα πάρει 1-2 εβδομάδες να εξεταστεί, απαντηθεί κλπ κλπ. Ελάχιστα πριν αποτραβηχτώ απογοητευμένος από την ιδέα κατοχής μιας προπληρωμένης πιστωτικής η νέα υπάλληλος μου πετάει το σωσίβιο

Εκτός αν θέλετε να σας πιστοποιήσω τηλεφωνικά, μου λέει. Δέχομαι περιχαρής.

Η δεύτερη ανάκριση τρίτου βαθμού ξεκινάει αλλά δεν ήταν αυτό που με πίεσε. Τις απαντήσεις τις ήξερα όλες δεκαετίες τώρα. Το μαρτύριο ξεκίνησε αμέσως μετά όταν εξαναγκάστηκα σε ύφος ντροπαλού και συνειδητοποιημένα άσχετου ηλικιωμένου που δε σκαμπάζει γρι από υπολογιστές, ίντερνετ, κλικς κλπ και πρόσφερα απλόχερα τις απολογητικές συγγνώμες μου στην υπάλληλο που φρόντιζε να επιδεικνύει την υπομονή της. Αδύνατον να βρω τα «κουμπιά» (links) που έπρεπε να πατήσω στη σελίδα του web banking.

Αυτή: Μα γιατί δεν το βρίσκετε κύριε;

Εγώ: Διότι δεν το βλέπω.

Αυτή: Πάνω δεξιά.

Εγώ: ….

Αυτή: Δίπλα από το εγγραφές.

Αυτή: Στο μενού τάδε από κάτω.

Εγώ: Τίποτα. 

Κάμποσα αμήχανα λεπτά αργότερα.

Αυτή: Αααα, ξέχασα να σας πω, πρέπει να μπείτε στην παλαιότερη έκδοση της εφαρμογής της σελίδας μας, στη νέα που βρίσκεστε εσείς δεν υπάρχει

Εγώ: Η κλήση μας καταγράφεται ξέρετε.

#

Είναι αδιανόητο που ακόμα και στο ψυχρό κι απρόσωπο δίκτυο η γραφειοκρατία είναι εκεί. Και είναι αυξημένη και ιδιόρρυθμα …ψηφιακή. Και όσον αφορά την τράπεζα για παράδειγμα δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της εμπλοκής του ανθρώπινου παράγοντα – της βλακώδους αμέλειας της υπαλλήλου στη συγκεκριμένη -. Είναι το ότι υπήρχαν δυο εκδοχές του site για το web banking, αμφότερες εν πλήρει λειτουργία. Είναι οι σαν μεταφρασμένες από άλλη γλώσσα κατευθυντήριες οδηγίες. Είναι η ζεύξη περισσότερων των 2 υπηρεσιών που χωλαίνει. Φαντάσου τώρα να πρέπει να «συνεννοηθούν» - όπως συνέβη σε μένα εχθές – η τράπεζα (Alpha), ο φορέας επικοινωνίας (Google), ο διακομιστής χρημάτων( Pay Pal) και το ηλεκτρονικό δισκοπωλείο (discogs) μαζί για την αγοραπωλησία ενός δίσκου. Κόλαση. 

υγ. Η τραπεζική δεν ήταν η μόνη χθεσινή περιπέτεια με τη δικτυακή γραφειοκρατία. Η Google μου έκανε τη ζωή πατίνι επίσης. Η άλλοτε χουβαρντάδικη διάθεσή της μου είχε ανοίξει ένα δεύτερο λογαριασμό mail άθελά μου. Έχοντας πληκτρολογήσει μια μέρα από κεκτημένη ταχύτητα λανθασμένα τη διεύθυνση εκείνου του mail που περιέχει το ονοματεπώνυμό μου και το καλώ «επίσημο» (εκεί που έπρεπε να γράψω Αντώνιος - αν θεωρητικά με λέγαν έτσι, είχα γράψει Αντώνης) η Google αντί να απορρίψει την προσπάθεια σύνδεσης με το γνωστό μήνυμα «Το μαίηλ αυτό δεν υφίσταται» , με είχε φιλοδωρήσει με ένα Νέο Λογαριασμό. Ο οποίος – και μέχρι να το πάρω χαμπάρι – την ίδια μέρα συνδέθηκε ακατάργητα με το παρόν μπλογκ και ουκ ολίγες άλλες δικτυακές μου δραστηριότητες. 

Άκρη δεν έβγαλα σε αυτό τελικά. Mια άυπνη νύχτα με περίμενε.